Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

The Big Zero...

By PAUL KRUGMAN

Published: December 27, 2009
The New York Times.

Maybe we knew, at some unconscious, instinctive level, that it would be an era best forgotten. Whatever the reason, we got through the first decade of the new millennium without ever agreeing on what to call it. The aughts? The naughties? Whatever. (Yes, I know that strictly speaking the millennium didn’t begin until 2001. Do we really care?)

But from an economic point of view, I’d suggest that we call the decade past the Big Zero. It was a decade in which nothing good happened, and none of the optimistic things we were supposed to believe turned out to be true.

It was a decade with basically zero job creation. O.K., the headline employment number for December 2009 will be slightly higher than that for December 1999, but only slightly. And private-sector employment has actually declined — the first decade on record in which that happened.

It was a decade with zero economic gains for the typical family. Actually, even at the height of the alleged “Bush boom,” in 2007, median household income adjusted for inflation was lower than it had been in 1999. And you know what happened next.

It was a decade of zero gains for homeowners, even if they bought early: right now housing prices, adjusted for inflation, are roughly back to where they were at the beginning of the decade. And for those who bought in the decade’s middle years — when all the serious people ridiculed warnings that housing prices made no sense, that we were in the middle of a gigantic bubble — well, I feel your pain. Almost a quarter of all mortgages in America, and 45 percent of mortgages in Florida, are underwater, with owners owing more than their houses are worth.

Last and least for most Americans — but a big deal for retirement accounts, not to mention the talking heads on financial TV — it was a decade of zero gains for stocks, even without taking inflation into account. Remember the excitement when the Dow first topped 10,000, and best-selling books like “Dow 36,000” predicted that the good times would just keep rolling? Well, that was back in 1999. Last week the market closed at 10,520.

So there was a whole lot of nothing going on in measures of economic progress or success. Funny how that happened.

For as the decade began, there was an overwhelming sense of economic triumphalism in America’s business and political establishments, a belief that we — more than anyone else in the world — knew what we were doing.

Let me quote from a speech that Lawrence Summers, then deputy Treasury secretary (and now the Obama administration’s top economist), gave in 1999. “If you ask why the American financial system succeeds,” he said, “at least my reading of the history would be that there is no innovation more important than that of generally accepted accounting principles: it means that every investor gets to see information presented on a comparable basis; that there is discipline on company managements in the way they report and monitor their activities.” And he went on to declare that there is “an ongoing process that really is what makes our capital market work and work as stably as it does.”

So here’s what Mr. Summers — and, to be fair, just about everyone in a policy-making position at the time — believed in 1999: America has honest corporate accounting; this lets investors make good decisions, and also forces management to behave responsibly; and the result is a stable, well-functioning financial system.

What percentage of all this turned out to be true? Zero.

What was truly impressive about the decade past, however, was our unwillingness, as a nation, to learn from our mistakes.

Even as the dot-com bubble deflated, credulous bankers and investors began inflating a new bubble in housing. Even after famous, admired companies like Enron and WorldCom were revealed to have been Potemkin corporations with facades built out of creative accounting, analysts and investors believed banks’ claims about their own financial strength and bought into the hype about investments they didn’t understand. Even after triggering a global economic collapse, and having to be rescued at taxpayers’ expense, bankers wasted no time going right back to the culture of giant bonuses and excessive leverage.

Then there are the politicians. Even now, it’s hard to get Democrats, President Obama included, to deliver a full-throated critique of the practices that got us into the mess we’re in. And as for the Republicans: now that their policies of tax cuts and deregulation have led us into an economic quagmire, their prescription for recovery is — tax cuts and deregulation.

So let’s bid a not at all fond farewell to the Big Zero — the decade in which we achieved nothing and learned nothing. Will the next decade be better? Stay tuned. Oh, and happy New Year.

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Eκροες Κεφαλαίων 4δις!

απο το in.gr

Εκροές κεφαλαίων 4 δισ. ευρώ στο εξωτερικό λόγω φόβων για το «πόθεν έσχες»


Η κυβέρνηση αποκλείει το ενδεχόμενο να κάνει πίσω στις εξαγγελίες για την επέκταση του «πόθεν έσχες»





Κεφάλαια άνω των 4 δισ. ευρώ έχουν φύγει από τις ελληνικές τράπεζες προς το εξωτερικό, μετά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για επέκταση του «πόθεν έσχες» και στις τραπεζικές καταθέσεις.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, τα 4 δισ. δεν φαίνεται να έχουν απομακρυνθεί οριστικά από τα ταμεία των τραπεζών, καθώς πολλές καταθέσεις κατευθύνθηκαν σε θυγατρικές τράπεζες, τράπεζες του εξωτερικού ή υποκαταστήματα ελληνικών τραπεζών.

Η φυγή αυτή προκάλεσε πρόβλημα ρευστότητας, το οποίο με τη σειρά του δημιούργησε ανταγωνισμό μεταξύ των τραπεζών για άντληση κεφαλαίων. Το πρώτο σύμπτωμα ήταν η αύξηση του επιτοκίου στις προθεσμιακές καταθέσεις , που σε ορισμένες ιδιωτικές τράπεζες προσέγγισε το 3% ενώ στην Εθνική έφτασε το 2,2%.

Η κυβέρνηση, πάντως, αποκλείει το ενδεχόμενο να κάνει πίσω στις εξαγγελίες για την επέκταση του «πόθεν έσχες» και στις τραπεζικές καταθέσεις.

Πηγές από το περιβάλλον του υπουργού Οικονομικών Γ.Παπακωνσταντίνου έλεγαν, σύμφωνα με την εφημερίδα, ότι «πάντα δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία», εννοώντας ότι το «πόθεν έσχες» μπορεί να ισχύσει αφού «καταχωριστούν» οι τραπεζικές καταθέσεις που υπήρχαν μέχρι τα τέλη του 2009.

Ακόμη μπορούν να ισχύσουν «νομιμοποιήσεις» «μαύρων» κεφαλαίων, που είτε θα έλθουν από το εξωτερικό (έτσι έγινε και το 2004 επί Γ.Αλογοσκούφη), είτε είναι κατατεθειμένα στις ελληνικές τράπεζες, αλλά ο καταθέτης δεν μπορεί να δικαιολογήσει την προέλευση από τα δηλωθέντα εισοδήματα των προηγούμενων ετών.

Η νομιμοποίηση των κεφαλαίων εξωτερικού με εφάπαξ φόρο 3% επί της αξίας τους το 2004 (έπρεπε να έρθουν εντός εξαμήνου) δεν δικαίωσε τις προσδοκίες, καθώς τα χρήματα που εισήχθησαν πλησίασαν τα 1,8 δισ. ευρώ.

Μία ανάλογη ρύθμιση, πάντως, που έκανε πρόσφατα η ιταλική κυβέρνηση είχε πολύ καλύτερα αποτελέσματα.

Newsroom ΔΟΛ

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Iωάννης Καποδίστριας έφα!...

«.Ελπίζω, ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν, θέλουν γνωρίσει μεθ'εμού, ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα, δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της.»

Eφόσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».

Ιωάννης Καποδίστριας
πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Letter to President Barack Obama,from Scholars.

Letter to President Barack Obama

ancient-scholars@macedonia-evidence.org
May 18, 2009
The Honorable Barack ObamaPresident, United States of AmericaWhite House1600 Pennsylvania Avenue, NWWashington, DC 20500

Dear President Obama,
We, the undersigned scholars of Graeco-Roman antiquity, respectfully request that you intervene to clean up some of the historical debris left in southeast Europe by the previous U.S. administration.
On November 4, 2004, two days after the re-election of President George W. Bush, his administration unilaterally recognized the “Republic of Macedonia.” This action not only abrogated geographic and historic fact, but it also has unleashed a dangerous epidemic of historical revisionism, of which the most obvious symptom is the misappropriation by the government in Skopje of the most famous of Macedonians, Alexander the Great.
We believe that this silliness has gone too far, and that the U.S.A. has no business in supporting the subversion of history. Let us review facts. (The documentation for these facts [here in boldface] can be found attached and at: http://macedonia-evidence.org/documentation.html)
The land in question, with its modern capital at Skopje, was called Paionia in antiquity. Mts. Barnous and Orbelos (which form today the northern limits of Greece) provide a natural barrier that separated, and separates, Macedonia from its northern neighbor. The only real connection is along the Axios/Vardar River and even this valley “does not form a line of communication because it is divided by gorges.”
While it is true that the Paionians were subdued by Philip II, father of Alexander, in 358 B.C. they were not Macedonians and did not live in Macedonia. Likewise, for example, the Egyptians, who were subdued by Alexander, may have been ruled by Macedonians, including the famous Cleopatra, but they were never Macedonians themselves, and Egypt was never called Macedonia.
Rather, Macedonia and Macedonian Greeks have been located for at least 2,500 years just where the modern Greek province of Macedonia is. Exactly this same relationship is true for Attica and Athenian Greeks, Argos and Argive Greeks, Corinth and Corinthian Greeks, etc.
We do not understand how the modern inhabitants of ancient Paionia, who speak Slavic – a language introduced into the Balkans about a millennium after the death of Alexander – can claim him as their national hero. Alexander the Great was thoroughly and indisputably Greek. His great-great-great grandfather, Alexander I, competed in the Olympic Games where participation was limited to Greeks.
Even before Alexander I, the Macedonians traced their ancestry to Argos, and many of their kings used the head of Herakles - the quintessential Greek hero - on their coins.
Euripides – who died and was buried in Macedonia– wrote his play Archelaos in honor of the great-uncle of Alexander, and in Greek. While in Macedonia, Euripides also wrote the Bacchai, again in Greek. Presumably the Macedonian audience could understand what he wrote and what they heard.
Alexander’s father, Philip, won several equestrian victories at Olympia and Delphi, the two most Hellenic of all the sanctuaries in ancient Greece where non-Greeks were not allowed to compete. Even more significantly, Philip was appointed to conduct the Pythian Games at Delphi in 346 B.C. In other words, Alexander the Great’s father and his ancestors were thoroughly Greek. Greek was the language used by Demosthenes and his delegation from Athens when they paid visits to Philip, also in 346 B.C.
Another northern Greek, Aristotle, went off to study for nearly 20 years in the Academy of Plato. Aristotle subsequently returned to Macedonia and became the tutor of Alexander III. They used Greek in their classroom which can still be seen near Naoussa in Macedonia.
Alexander carried with him throughout his conquests Aristotle’s edition of Homer’s Iliad. Alexander also spread Greek language and culture throughout his empire, founding cities and establishing centers of learning. Hence inscriptions concerning such typical Greek institutions as the gymnasium are found as far away as Afghanistan. They are all written in Greek.
The questions follow: Why was Greek the lingua franca all over Alexander’s empire if he was a “Macedonian”? Why was the New Testament, for example, written in Greek?
The answers are clear: Alexander the Great was Greek, not Slavic, and Slavs and their language were nowhere near Alexander or his homeland until 1000 years later. This brings us back to the geographic area known in antiquity as Paionia. Why would the people who live there now call themselves Macedonians and their land Macedonia? Why would they abduct a completely Greek figure and make him their national hero?
The ancient Paionians may or may not have been Greek, but they certainly became Greekish, and they were never Slavs. They were also not Macedonians. Ancient Paionia was a part of the Macedonian Empire. So were Ionia and Syria and Palestine and Egypt and Mesopotamia and Babylonia and Bactria and many more. They may thus have become “Macedonian” temporarily, but none was ever “Macedonia”. The theft of Philip and Alexander by a land that was never Macedonia cannot be justified.
The traditions of ancient Paionia could be adopted by the current residents of that geographical area with considerable justification. But the extension of the geographic term “Macedonia” to cover southern Yugoslavia cannot. Even in the late 19th century, this misuse implied unhealthy territorial aspirations.
The same motivation is to be seen in school maps that show the pseudo-greater Macedonia, stretching from Skopje to Mt. Olympus and labeled in Slavic. The same map and its claims are in calendars, bumper stickers, bank notes, etc., that have been circulating in the new state ever since it declared its independence from Yugoslavia in 1991. Why would a poor land-locked new state attempt such historical nonsense? Why would it brazenly mock and provoke its neighbor?
However one might like to characterize such behavior, it is clearly not a force for historical accuracy, nor for stability in the Balkans. It is sad that the United States of America has abetted and encouraged such behavior.
We call upon you, Mr. President, to help - in whatever ways you deem appropriate - the government in Skopje to understand that it cannot build a national identity at the expense of historic truth. Our common international society cannot survive when history is ignored, much less when history is fabricated.

Sincerely,

NAME
TITLE
INSTITUTION

Harry C. Avery, Professor of Classics, University of Pittsburgh (USA)
Dr. Dirk Backendorf. Akademie der Wissenschaften und der Literatur Mainz (Germany)
Elizabeth C. Banks, Associate Professor of Classics (ret.), University of Kansas (USA)
Luigi Beschi, professore emerito di Archeologia Classica, Università di Firenze (Italy)
Josine H. Blok, professor of Ancient History and Classical Civilization, Utrecht University (The Netherlands)
Alan Boegehold, Emeritus Professor of Classics, Brown University (USA)
Efrosyni Boutsikas, Lecturer of Classical Archaeology, University of Kent (UK)
Keith Bradley, Eli J. and Helen Shaheen Professor of Classics, Concurrent Professor of History, University of Notre Dame (USA)
Stanley M. Burstein, Professor Emeritus, California State University, Los Angeles (USA)
Francis Cairns, Professor of Classical Languages, The Florida State University (USA)
John McK. Camp II, Agora Excavations and Professor of Archaeology, ASCSA, Athens (Greece)
Paul Cartledge, A.G. Leventis Professor of Greek Culture, University of Cambridge (UK)
Paavo Castrén, Professor of Classical Philology Emeritus, University of Helsinki (Finland)
William Cavanagh, Professor of Aegean Prehistory, University of Nottingham (UK)
Angelos Chaniotis, Professor, Senior Research Fellow, All Souls College, Oxford (UK)
Paul Christesen, Professor of Ancient Greek History, Dartmouth College (USA)
Ada Cohen, Associate Professor of Art History, Dartmouth College (USA)
Randall M. Colaizzi, Lecturer in Classical Studies, University of Massachusetts-Boston (USA)
Kathleen M. Coleman, Professor of Latin, Harvard University (USA)
Michael B. Cosmopoulos, Ph.D., Professor and Endowed Chair in Greek Archaeology, University of Missouri-St. Louis (USA)
Kevin F. Daly, Assistant Professor of Classics, Bucknell University (USA)
Wolfgang Decker, Professor emeritus of sport history, Deutsche Sporthochschule, Köln (Germany)
Luc Deitz, Ausserplanmässiger Professor of Mediaeval and Renaissance Latin, University of Trier (Germany), and Curator of manuscripts and rare books, National Library of Luxembourg (Luxembourg)
Michael Dewar, Professor of Classics, University of Toronto (Canada)
John D. Dillery, Associate Professor of Classics, University of Virginia (USA)
Sheila Dillon, Associate Professor, Depts. of Art, Art History & Visual Studies and Classical Studies, Duke University (USA)
Douglas Domingo-Forasté, Professor of Classics, California State University, Long Beach (USA)
Pierre Ducrey, professeur honoraire, Université de Lausanne (Switzerland)
Roger Dunkle, Professor of Classics Emeritus, Brooklyn College, City University of New York (USA)
Michael M. Eisman, Associate Professor Ancient History and Classical Archaeology, Department of History, Temple University (USA)
Mostafa El-Abbadi, Professor Emeritus, University of Alexandria (Egypt)
R. Malcolm Errington, Professor für Alte Geschichte (Emeritus) Philipps-Universität, Marburg (Germany)
Panagiotis Faklaris, Assistant Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece)
Denis Feeney, Giger Professor of Latin, Princeton University (USA)
Elizabeth A. Fisher, Professor of Classics and Art History, Randolph-Macon College (USA)
Nick Fisher, Professor of Ancient History, Cardiff University (UK)
R. Leon Fitts, Asbury J Clarke Professor of Classical Studies, Emeritus, FSA, Scot., Dickinson Colllege (USA)
John M. Fossey FRSC, FSA, Emeritus Professor of Art History (and Archaeology), McGill Univertsity, Montreal, and Curator of Archaeology, Montreal Museum of Fine Arts (Canada)
Robin Lane Fox, University Reader in Ancient History, New College, Oxford (UK)
Rainer Friedrich, Professor of Classics Emeritus, Dalhousie University, Halifax, N.S. (Canada)
Heide Froning, Professor of Classical Archaeology, University of Marburg (Germany)
Peter Funke, Professor of Ancient History, University of Muenster (Germany)
Traianos Gagos, Professor of Greek and Papyrology, University of Michigan (USA)
Robert Garland, Roy D. and Margaret B. Wooster Professor of the Classics, Colgate University, Hamilton NY (USA)
Douglas E. Gerber, Professor Emeritus of Classical Studies, University of Western Ontario (Canada)
Hans R. Goette, Professor of Classical Archaeology, University of Giessen (Germany); German Archaeological Institute, Berlin (Germany)
Sander M. Goldberg, Professor of Classics, UCLA (USA)
Erich S. Gruen, Gladys Rehard Wood Professor of History and Classics, Emeritus, University of California, Berkeley (USA)
Christian Habicht, Professor of Ancient History, Emeritus, Institute for Advanced Study, Princeton (USA)
Donald C. Haggis, Nicholas A. Cassas Term Professor of Greek Studies, University of North Carolina at Chapel Hill (USA)
Judith P. Hallett, Professor of Classics, University of Maryland, College Park, MD (USA)
Prof. Paul B. Harvey, Jr. Head, Department of Classics and Ancient Mediterranean Studies, The Pennsylvania State University (USA)
Eleni Hasaki, Associate Professor of Classical Archaeology, University of Arizona (USA)
Miltiades B. Hatzopoulos, Director, Research Centre for Greek and Roman Antiquity, National Research Foundation, Athens (Greece)
Wolf-Dieter Heilmeyer, Prof. Dr., Freie Universität Berlin und Antikensammlung der Staatlichen Museen zu Berlin (Germany)
Steven W. Hirsch, Associate Professor of Classics and History, Tufts University (USA)
Karl-J. Hölkeskamp, Professor of Ancient History, University of Cologne (Germany)
Frank L. Holt, Professor of Ancient History, University of Houston (USA)
Dan Hooley, Professor of Classics, University of Missouri (USA)
Meredith C. Hoppin, Gagliardi Professor of Classical Languages, Williams College, Williamstown, MA (USA)
Caroline M. Houser, Professor of Art History Emerita, Smith College (USA) and Affiliated Professor, University of Washington (USA)
Georgia Kafka, Visiting Professor of Modern Greek Language, Literature and History, University of New Brunswick (Canada)
Anthony Kaldellis, Professor of Greek and Latin, The Ohio State University (USA)
Andromache Karanika, Assistant Professor of Classics, University of California, Irvine (USA)
Robert A. Kaster, Professor of Classics and Kennedy Foundation Professor of Latin, Princeton University (USA)
Vassiliki Kekela, Adjunct Professor of Greek Studies, Classics Department, Hunter College, City University of New York (USA)
Dietmar Kienast, Professor Emeritus of Ancient History, University of Duesseldorf (Germany)
Karl Kilinski II, University Distinguished Teaching Professor, Southern Methodist University (USA)
Dr. Florian Knauss, associate director, Staatliche Antikensammlungen und Glyptothek Muenchen (Germany)
Denis Knoepfler, Professor of Greek Epigraphy and History, Collège de France (Paris)
Ortwin Knorr, Associate Professor of Classics, Willamette University (USA)
Robert B. Koehl, Professor of Archaeology, Department of Classical and Oriental Studies Hunter College, City University of New York (USA)
Georgia Kokkorou-Alevras, Professor of Classical Archaeology, University of Athens (Greece)
Ann Olga Koloski-Ostrow, Associate Professor and Chair, Department of Classical Studies, Brandeis University (USA)
Eric J. Kondratieff, Assistant Professor of Classics and Ancient History, Department of Greek & Roman Classics, Temple University
Haritini Kotsidu, Apl. Prof. Dr. für Klassische Archäologie, Goethe-Universität, Frankfurt/M. (Germany)
Lambrini Koutoussaki, Dr., Lecturer of Classical Archaeology, University of Zürich (Switzerland)
David Kovacs, Hugh H. Obear Professor of Classics, University of Virginia (USA)
Peter Krentz, W. R. Grey Professor of Classics and History, Davidson College (USA)
Friedrich Krinzinger, Professor of Classical Archaeology Emeritus, University of Vienna (Austria)
Michael Kumpf, Professor of Classics, Valparaiso University (USA)
Donald G. Kyle, Professor of History, University of Texas at Arlington (USA)
Prof. Dr. Dr. h.c. Helmut Kyrieleis, former president of the German Archaeological Institute, Berlin (Germany)
Gerald V. Lalonde, Benedict Professor of Classics, Grinnell College (USA)
Steven Lattimore, Professor Emeritus of Classics, University of California, Los Angeles (USA)
Francis M. Lazarus, President, University of Dallas (USA)
Mary R. Lefkowitz, Andrew W. Mellon Professor in the Humanities, Emerita, Wellesley College (USA)
Iphigeneia Leventi, Assistant Professor of Classical Archaeology, University of Thessaly (Greece)
Daniel B. Levine, Professor of Classical Studies, University of Arkansas (USA)
Christina Leypold, Dr. phil., Archaeological Institute, University of Zurich (Switzerland)
Vayos Liapis, Associate Professor of Greek, Centre d’Études Classiques & Département de Philosophie, Université de Montréal (Canada)
Hugh Lloyd-Jones, Professor of Greek Emeritus, University of Oxford (UK)
Yannis Lolos, Assistant Professor, History, Archaeology, and Anthropology, University of Thessaly (Greece)
Stanley Lombardo, Professor of Classics, University of Kansas, USA
Anthony Long, Professor of Classics and Irving G. Stone Professor of Literature, University of California, Berkeley (USA)
Julia Lougovaya, Assistant Professor, Department of Classics, Columbia University (USA)
A.D. Macro, Hobart Professor of Classical Languages emeritus, Trinity College (USA)
John Magee, Professor, Department of Classics, Director, Centre for Medieval Studies, University of Toronto (Canada)
Dr. Christofilis Maggidis, Associate Professor of Archaeology, Dickinson College (USA)
Jeannette Marchand, Assistant Professor of Classics, Wright State University, Dayton, Ohio (USA)
Richard P. Martin, Antony and Isabelle Raubitschek Professor in Classics, Stanford University (USA)
Maria Mavroudi, Professor of Byzantine History, University of California, Berkeley (USA)
Alexander Mazarakis Ainian, Professor of Classical Archaeology, University of Thessaly (Greece)
James R. McCredie, Sherman Fairchild Professor emeritus; Director, Excavations in Samothrace Institute of Fine Arts, New York University (USA)
James C. McKeown, Professor of Classics, University of Wisconsin-Madison (USA)
Robert A. Mechikoff, Professor and Life Member of the International Society of Olympic Historians, San Diego State University (USA)
Andreas Mehl, Professor of Ancient History, Universitaet Halle-Wittenberg (Germany)
Harald Mielsch, Professor of Classical Archeology, University of Bonn (Germany)
Stephen G. Miller, Professor of Classical Archaeology Emeritus, University of California, Berkeley (USA)
Phillip Mitsis, A.S. Onassis Professor of Classics and Philosophy, New York University (USA)
Peter Franz Mittag, Professor für Alte Geschichte, Universität zu Köln (Germany)
David Gordon Mitten, James Loeb Professor of Classical Art and Archaeology, Harvard University (USA)
Margaret S. Mook, Associate Professor of Classical Studies, Iowa State University (USA)
Anatole Mori, Associate Professor of Classical Studies, University of Missouri- Columbia (USA)
Jennifer Sheridan Moss, Associate Professor, Wayne State University (USA)
Ioannis Mylonopoulos, Assistant Professor of Greek Art History and Archaeology, Columbia University, New York (USA).
Richard Neudecker, PD of Classical Archaeology, Deutsches Archäologisches Institut Rom (Italy)
James M.L. Newhard, Associate Professor of Classics, College of Charleston (USA)
Carole E. Newlands, Professor of Classics, University of Wisconsin, Madison (USA)
John Maxwell O'Brien, Professor of History, Queens College, City University of New York (USA)
James J. O'Hara, Paddison Professor of Latin, The University of North Carolina, Chapel Hill (USA)
Martin Ostwald, Professor of Classics (ret.), Swarthmore College and Professor of Classical Studies (ret.), University of Pennsylvania (USA)
Olga Palagia, Professor of Classical Archaeology, University of Athens (Greece)
Vassiliki Panoussi, Associate Professor of Classical Studies, The College of William and Mary (USA)
Maria C. Pantelia, Professor of Classics, University of California, Irvine (USA)
Pantos A.Pantos, Adjunct Faculty, Department of History, Archaeology and Social Anthropology, University of Thessaly (Greece)
Anthony J. Papalas, Professor of Ancient History, East Carolina University (USA)
Nassos Papalexandrou, Associate Professor, The University of Texas at Austin (USA)
Polyvia Parara, Visiting Assistant Professor of Greek Language and Civilization, Department of Classics, Georgetown University (USA)
Richard W. Parker, Associate Professor of Classics, Brock University (Canada)
Robert Parker, Wykeham Professor of Ancient History, New College, Oxford (UK)
Anastasia-Erasmia Peponi, Associate Professor of Classics, Stanford University (USA)
Jacques Perreault, Professor of Greek archaeology, Université de Montréal, Québec (Canada)
Yanis Pikoulas, Associate Professor of Ancient Greek History, University of Thessaly (Greece)
John Pollini, Professor of Classical Art & Archaeology, University of Southern California (USA)
David Potter, Arthur F. Thurnau Professor of Greek and Latin. The University of Michigan (USA)
Robert L. Pounder, Professor Emeritus of Classics, Vassar College (USA)
Nikolaos Poulopoulos, Assistant Professor in History and Chair in Modern Greek Studies, McGill University (Canada)
William H. Race, George L. Paddison Professor of Classics, University of North Carolina at Chapel Hill (USA)
John T. Ramsey, Professor of Classics, University of Illinois at Chicago (USA)
Karl Reber, Professor of Classical Archaeology, University of Lausanne (Switzerland)
Rush Rehm, Professor of Classics and Drama, Stanford University (USA)
Werner Riess, Associate Professor of Classics, The University of North Carolina at Chapel Hill (USA)
Robert H. Rivkin, Ancient Studies Department, University of Maryland Baltimore County (USA)
Barbara Saylor Rodgers, Professor of Classics, The University of Vermont (USA)
Robert H. Rodgers. Lyman-Roberts Professor of Classical Languages and Literature, University of Vermont (USA)
Nathan Rosenstein, Professor of Ancient History, The Ohio State University (USA)
John C. Rouman, Professor Emeritus of Classics, University of New Hampshire, (USA)
Dr. James Roy, Reader in Greek History (retired), University of Nottingham (UK)
Steven H. Rutledge, Associate Professor of Classics, Department of Classics, University of Maryland, College Park (USA)
Christina A. Salowey, Associate Professor of Classics, Hollins University (USA)
Guy D. R. Sanders, Resident Director of Corinth Excavations, The American School of Classical Studies at Athens (Greece)
Theodore Scaltsas, Professor of Ancient Greek Philosophy, University of Edinburgh (UK)
Thomas F. Scanlon, Professor of Classics, University of California, Riverside (USA)
Bernhard Schmaltz, Prof. Dr. Archäologisches Institut der CAU, Kiel (Germany)
Rolf M. Schneider, Professor of Classical Archaeology, Ludwig-Maximilians- Universität München (Germany)
Peter Scholz, Professor of Ancient History and Culture, University of Stuttgart (Germany)
Christof Schuler, director, Commission for Ancient History and Epigraphy of the German Archaeological Institute, Munich (Germany)
Paul D. Scotton, Assoociate Professor Classical Archaeology and Classics, California State University Long Beach (USA)
Danuta Shanzer, Professor of Classics and Medieval Studies, The University of Illinois at Urbana-Champaign and Fellow of the Medieval Academy of America (USA)
James P. Sickinger, Associate Professor of Classics, Florida State University (USA)
Marilyn B. Skinner 
Professor of Classics, 
University of Arizona (USA)
Niall W. Slater, Samuel Candler Dobbs Professor of Latin and Greek, Emory University (USA)
Peter M. Smith, Associate Professor of Classics, University of North Carolina at Chapel Hill (USA)
Dr. Philip J. Smith, Research Associate in Classical Studies, McGill University (Canada)
Susan Kirkpatrick Smith Assistant Professor of Anthropology Kennesaw State University (USA)
Antony Snodgrass, Professor Emeritus of Classical Archaeology, University of Cambridge (UK)
Theodosia Stefanidou-Tiveriou, Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece).
Andrew Stewart, Nicholas C. Petris Professor of Greek Studies, University of California, Berkeley (USA)
Oliver Stoll, Univ.-Prof. Dr., Alte Geschichte/ Ancient History,Universität Passau (Germany)
Richard Stoneman, Honorary Fellow, University of Exeter (England)
Ronald Stroud, Klio Distinguished Professor of Classical Languages and Literature Emeritus, University of California, Berkeley (USA)
Sarah Culpepper Stroup, Associate Professor of Classics, University of Washington (USA)
Nancy Sultan, Professor and Director, Greek & Roman Studies, Illinois Wesleyan University (USA)
David W. Tandy, Professor of Classics, University of Tennessee (USA)
James Tatum, Aaron Lawrence Professor of Classics, Dartmouth College
Martha C. Taylor, Associate Professor of Classics, Loyola College in Maryland
Petros Themelis, Professor Emeritus of Classical Archaeology, Athens (Greece)
Eberhard Thomas, Priv.-Doz. Dr.,Archäologisches Institut der Universität zu Köln (Germany)
Michalis Tiverios, Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece)
Michael K. Toumazou, Professor of Classics, Davidson College (USA)
Stephen V. Tracy, Professor of Greek and Latin Emeritus, Ohio State University (USA)
Prof. Dr. Erich Trapp, Austrian Academy of Sciences/Vienna resp. University of Bonn (Germany)
Stephen M. Trzaskoma, Associate Professor of Classics, University of New Hampshire (USA)
Vasiliki Tsamakda, Professor of Christian Archaeology and Byzantine History of Art, University of Mainz (Germany)
Christopher Tuplin, Professor of Ancient History, University of Liverpool (UK)
Gretchen Umholtz, Lecturer, Classics and Art History, University of Massachusetts, Boston (USA)
Panos Valavanis, Professor of Classical Archaeology, University of Athens (Greece)
Athanassios Vergados, Visiting Assistant Professor of Classics, Franklin & Marshall College, Lancaster, PA
Christina Vester, Assistant Professor of Classics, University of Waterloo (Canada)
Emmanuel Voutiras, Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece)
Speros Vryonis, Jr., Alexander S. Onassis Professor (Emeritus) of Hellenic Civilization and Culture, New York University (USA)
Michael B. Walbank, Professor Emeritus of Greek, Latin & Ancient History, The University of Calgary (Canada)
Bonna D. Wescoat, Associate Professor, Art History and Ancient Mediterranean Studies, Emory University (USA)
E. Hector Williams, Professor of Classical Archaeology, University of British Columbia (Canada)
Roger J. A. Wilson, Professor of the Archaeology of the Roman Empire, and Director, Centre for the Study of Ancient Sicily, University of British Columbia, Vancouver (Canada)
Engelbert Winter, Professor for Ancient History, University of Münster (Germany)
Timothy F. Winters, Ph.D. Alumni Assn. Distinguished Professor of Classics, Austin Peay State University (USA)
Michael Zahrnt, Professor für Alte Geschichte, Universität zu Köln (Germany)
Paul Zanker, Professor Emeritus of Classical Studies, University of Munich (Germany)

200 signatures as of May 18th 2009.
For the growing list of scholars, please go to the Addenda.

cc: J. Biden, Vice President, USA
H. Clinton, Secretary of State USA
P. Gordon, Asst. Secretary-designate, European and Eurasian Affairs
H.L Berman, Chair, House Committee on Foreign Affairs
I. Ros-Lehtinen, Ranking Member, House Committee on Foreign Affairs
J. Kerry, Chair, Senate Committee on Foreign Relations
R.G. Lugar, Ranking Member, Senate Committee on Foreign Relations
R. Menendez, United States Senator from New Jersey.


Addenda

12 Scholars added on May 19th 2009:
Mariana Anagnostopoulos, Assistant Professor of Philosophy, California State University, Fresno (USA)
John P. Anton, Distinguished Professor of Greek Philosophy and Culture University of South Florida (USA)
Effie F. Athanassopoulos, Associate Professor 
Anthropology and Classics, University of Nebraska-Lincoln (USA)
Leonidas Bargeliotes, Emeritus Professor of Philosophy, University of Athens, President of the Olympic Center for Philosophy and Culture (Greece)
Joseph W. Day, Professor of Classics, Wabash College (USA)
Christos C. Evangeliou, Professor of Ancient Hellenic Philosophy, Towson University, Maryland, Honorary President of International Association for Greek Philosophy (USA)
Eleni Kalokairinou, Assistant Professor of Philosophy, Secretary of the Olympic Center of Philosophy and Culture (Cyprus)
Lilian Karali, Professor of Prehistoric and Environmental Archaeology, University of Athens (Greece)
Anna Marmodoro, Faculty of Philosophy, University of Oxford (UK)
Marion Meyer, Professor of Classical Archaeology, University of Vienna (Austria)
Jessica L. Nitschke, Assistant Professor of Classics, Georgetown University (USA)
David C.Young, Professor of Classics Emeritus, University of Florida (USA)

10 Scholars added on May 20th 2009:
Maria Ypsilanti, Assistant Professor of Ancient Greek Literature, University of Cyprus
Christos Panayides, Associate Professor of Philosophy, University of Nicosia (Cyprus)
Anagnostis P. Agelarakis, Professor of Anthropology, Adelphi University (USA)
Dr. Irma Wehgartner, Curator of the Martin von Wagner Museum der Universität Würzburg (Germany)
Dr. Ioannis Georganas, Researcher, Department of History and Archaeology, Foundation of the Hellenic World (Greece)
Maria Papaioannou, Assistant Professor in Classical Archaeology, University of New Brunswick (Canada)
Chryssa Maltezou, Professor emeritus, University of Athens, Director of the Hellenic Institute of Byzantine and Postbyzantine Studies in Venice (Italy)
Myrto Dragona-Monachou, Professor emerita of Philosophy, University of Athens (Greece)
David L. Berkey, Assistant Professor of History, California State University, Fresno (USA)
Stephan Heilen, Associate Professor of Classics, University of Illinois at Urbana-Champaign (USA)

3 Scholars added on May 21st 2009:
Rosalia Hatzilambrou, Researcher, Academy of Athens (Greece)
Athanasios Sideris, Ph.D., Head of the History and Archaeology Department, Foundation of the Hellenic World, Athens (Greece)
Rev. Dr. Demetrios J Constantelos, Charles Cooper Townsend Professor of Ancient and Byzantine history, Emeritus; Distinguished Research Scholar in Residence at the Richard Stockton College of New Jersey (USA)

3 Scholars added on May 22nd 2009:
Ioannis M. Akamatis, Professor of Classical Archaeology, University of Thessaloniki (Greece)
Lefteris Platon, Assistant Professor of Archaeology, University of Athens (Greece)
Lucia Athanassaki, Associate Professor of Classical Philology, University of Crete (Greece)

5 Scholars added on May 23rd 2009:
Georgios Anagnostopoulos, Professor of Philosophy, University of California-San Diego (USA)
Ioannes G. Leontiades, Assistant Professor of Byzantine History, Aristotle University of Thessalonike (Greece)
Ewen Bowie, Emeritus Fellow, Corpus Christi College, Oxford (UK)
Mika Kajava, Professor of Greek Language and Literature; Head of the Department of Classical Studies, University of Helsinki (Finland)
Christian R. Raschle, Assistant Professor of Roman History, Centre d’Études Classiques & Département d'Histoire, Université de Montréal (Canada)

4 Scholars added on May 25th 2009:
Selene Psoma, Senior Lecturer of Ancient History, University of Athens (Greece)
G. M. Sifakis, Professor Emeritus of Classics, Aristotle University of Thessaloniki & New York University (Greece & USA)
Kostas Buraselis, Professor of Ancient History, University of Athens (Greece)
Michael Ferejohn, Associate Professor of Ancient Philosophy, Duke University (USA)

5 Scholars added on May 26th 2009:
Ioannis Xydopoulos, Assistant Professor in Ancient History, Aristotle University of Thessaloniki (Greece)
Stella Drougou, Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece)
Heather L. Reid, Professor of Philosophy, Morningside College (USA)
Thomas A. Suits, Emeritus Professor of Classical Languages, University of Connecticut (USA)
Dr Thomas Johansen, Reader in Ancient Philosophy, University of Oxford (UK)

6 Scholars added on May 27th 2009:
Frösén Jaakko, Professor of Greek philology, University of Helsinki (Finland)
John F. Kenfield, Associate Professor, Department of Art History, Rutgers University (USA)
Dr. Aristotle Michopoulos, Professor & Chair, Greek Studies Dept., Hellenic College (Brookline, MA, USA)
Guy MacLean Rogers, Kemper Professor of Classics and History, Wellesley College (USA)
Stavros Frangoulidis, Associate Professor of Latin. Aristotelian University of Thessaloniki (Greece)
Yannis Tzifopoulos, Associate Professor of Ancient Greek and Epigraphy, Aristotle University of Thessaloniki (Greece)

1 Scholar added on May 29th 2009:
Christos Simelidis, British Academy Postdoctoral Fellow, Lincoln College, University of Oxford (UK)

3 Scholars added on June 2nd 2009:
Dr. Peter Grossmann, Member emeritus, German Archaeological Institute, Cairo (Egypt)
Eleni Papaefthymiou, Curator of the Numismatic Collection of the Foundation of the Hellenic World (Greece)
Evangeline Markou, Adjunct Lecturer in Greek History, Open University of Cyprus (Cyprus)

2 Scholars added on June 3rd 2009:
Aliki Moustaka, Professor of Classical Archaeology, Aristotelian University of Thessaloniki (Greece)
François de Callataÿ, Professor of Monetary and Financial history of the Greek world, Ecole Pratique des Hautes Etudes (Paris/Sorbonne) and Professor of Financial history of the Greco-Roman world, Université libre de Bruxelles (France and Brussels)














Letter to President Obama
On May 18th, 2009,200 Classical Scholars from around the world, sent a letter to the President of the United States of America, Barack Obama.
Since then, the list of cosigners has grown to 254, see Addenda.
Here is the Documentation that accompanies the letter.
Macedonian coin, stating in Greek: "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ" (in English: "ALEXANDER'S")

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Μία Εύκολα Κατανοητή Εξήγηση της Αιτίας της Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης!...The Subprimes!!!

An Easily Understandable Explanation of Derivative Markets:

Heidi is the proprietor of a bar in Detroit. She realizes that virtually20all of her customers are unemployed alcoholics and, as such, can no longer afford to patronize her bar. To solve this problem, she comes up with new marketing plan that allows her customers to drink now, but pay later. She keeps track of the drinks consumed on a ledger (thereby granting the customers loans).
Word gets around about Heidi's "drink now, pay later" marketing strategy and, as a result, increasing numbers of customers flood into Heidi's bar. Soon she has the largest sales volume for any bar in Detroit By providing her customers' freedom from immediate payment demands, Heidi gets no resistance when, at regular intervals, she substantially increases her prices for wine and beer, the most consumed beverages. Consequently, Heidi's gross sales volume increases massively.
A young and dynamic vice-president at the local bank recognizes that these customer debts constitute valuable future assets and increases Heidi's borrowing limit. He sees no reason for any undue concern, since he has the debts of the unemployed alcoholics as collateral.
At the bank's corporate headquarters, expert traders transform these customer loans into DRINKBONDS, ALCOBONDS and PUKEBONDS.. These securities are then bundled and traded on international security markets. Naive investors don't really understand that the securities being sold to them as AAA secured bonds are really the debts of unemployed alcoholics. Nevertheless, the bond prices continuously climb, and the securities20soon become the hottest-selling items for some of the nation's leading brokerage houses.
One day, even though the bond prices are still climbing, a risk manager at the original local bank decides that the time has come to demand payment on the debts incurred by the drinkers at Heidi's bar. He so informs Heidi. Heidi then demands payment from her alcoholic patrons, but being unemployed alcoholics they cannot pay back their drinking debts. Since, Heidi cannot fulfill her loan obligations she is forced into bankruptcy. The bar closes and the eleven employees lose their jobs. Overnight, DRINKBONDS, ALKIBONDS and PUKEBONDS drop in price by 90%. The collapsed bond asset value destroys the banks liquidity and prevents it from issuing new loans, thus freezing credit and economic activity in the community.
The suppliers of Heidi's bar had granted her generous payment extensions and had invested their firms' pension funds in the various BOND securities. They find they are now faced with having to write off her bad debt and with losing over 90% of the presumed value of the bonds. Her wine supplier also claims bankruptcy, closing the doors on a family business that had endured for three generations, her beer supplier is taken over by a competitor, who immediately closes the local plant and lays off 150 workers.
Fortunately though, the bank, the brokerage houses and their respective executives are saved and bailed out by a multi-billion dollar no-strings attached cash20infusion from the Government. The funds required for this bailout are obtained by new taxes levied on employed, middle-class, non-drinkers.

Now, do you understand?

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Ψήφος Αντίστασης στην Ισοπέδωση!...

Ψήφο αντίστασης στην ισοπέδωση

Tου Χρηστου Γιανναρα


Kαθημερινή,10.5.2009.


Η ελληνική κοινωνία εμφανίζει μια σχιζοειδή ποιοτική ανομοιότητα των μελών της. Δεν πρόκειται για έκπληξη, δεν θα μπορούσε η Ελλάδα να αποτελεί εξαίρεση: Κάθε κοινωνία ανθρώπων έχει μια μερίδα καλλιεργημένων, συνετών, ασκημένων στην κριτική σκέψη ατόμων, και ταυτόχρονα τη μερίδα των μειονεκτικών σε ποιοτικά προσόντα και καλλιέργεια, μιαν υπανάπτυκτη μερίδα.

Παντού και πάντοτε η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου εξαρτάται από την ποσοτική ισορροπία των δύο πληθυσμικών ομάδων και (κυρίως) από τα ποσοστά μετοχής τους στη διαχείριση των κοινών. Παντού και πάντοτε οι θεσμοποιημένες λειτουργίες διάκρισης ποιοτήτων και αξιοκρατικής ιεράρχησης ευθυνών είναι αυτονόητες, γιατί επιβάλλονται από την ανάγκη. Η ζωή όλων λειτουργεί ευχερέστερα, όταν σε οποιοδήποτε κοινωνικό λειτούργημα κρίνεται θεσμικά, καταξιώνεται και έχει προβάδισμα ο ευφυής και όχι ο βραδύνους, ο εργατικός και όχι ο ράθυμος, ο ανιδιοτελής και όχι ο παραδόπιστος.

Εξαρτάται η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου και από τη δυναμική των θεσμών που αποβλέπουν στη συνεχή μείωση της υπανάπτυκτης και μειονεκτικής μερίδας του πληθυσμού, στον συνεχή περιορισμό των επιρροών της στη δημόσια ζωή. Εχει καίρια σημασία για την κοινωνική ομαλότητα η δυναμική του εκπαιδευτικού συστήματος, η δυναμική του θεσμοποιημένου κοινωνικού ελέγχου των ΜΜΕ, η αξιοκρατία στη διοίκηση.

Στην Ελλάδα, πριν από είκοσι οχτώ χρόνια, το ΠΑΣΟΚ ανέτρεψε ευχερέστατα και τις τρεις αυτές προϋποθέσεις κοινωνικής ομαλότητας – και μάλιστα με την καύχηση ότι έτσι επέφερε ποθούμενο «κοινωνικό μετασχηματισμό»: Με τη λογική των εμπορευματοποιημένων μεθόδων πλύσης εγκεφάλου των μαζών, οι κάπηλοι του σοσιαλισμού κολάκεψαν την υπανάπτυκτη σε απαιτήσεις ποιότητας κοινωνική μερίδα, της παραχώρησαν εξωφρενικές προνομίες που εξυπηρετούσαν (τελικά και μεθοδικά) την επιβολή στυγνού κομματικού κράτους. Εξουδετέρωσαν και ευτέλισαν τους θεσμούς ανάσχεσης της υπανάπτυξης: το σχολειό, το πανεπιστήμιο, την πληροφόρηση και ψυχαγωγία, κάθε λειτουργία πειθαρχικού ελέγχου και αξιολόγησης ποιοτήτων σε οποιαδήποτε πτυχή του δημόσιου βίου.

Σε αυτή τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, το αντίπαλο «κόμμα εξουσίας», η Νέα Δημοκρατία, είδε μόνο μια συνταγή εκλογικής επιτυχίας και προσπάθησε να τη μιμηθεί ατυχέστατα. Το αποτέλεσμα της μίμησης ήταν η «παρένθεση» Μητσοτάκη, που ξανάφερε στην εξουσία τον πολιτικά τελειωμένο το 1989 Ανδρέα. Και η τρέχουσα, ακόμα σήμερα, «παρένθεση» Καραμανλή του νεότερου, που επίσης κατόρθωσε να κάνει πολιτικά υπαρκτό τον θλιβερά ανύπαρκτο επίγονο Παπανδρέου.

Οι επιπτώσεις αυτής της δικομματικής εξαχρείωσης είναι δραματικές, η χώρα έχει φτάσει κυριολεκτικά στο χείλος εφιαλτικών ενδεχομένων. Αλλά τη διαχείριση της ευθύνης για τα κοινά και για το μέλλον μας την έχει πια η κοινωνική μερίδα που μειονεκτεί σε ποιότητα και καλλιέργεια, η υπανάπτυκτη μερίδα. Η οποία και έχει χάσει κάθε σεμνότητα ρεαλιστικής μετριοφροσύνης, κάθε επίγνωση ανεπάρκειας, κάθε συνείδηση ότι χρειάζεται (λειτουργικά, χρηστικά) τους ικανούς, τους αποτελεσματικούς, τους ανιδιοτελείς, τους υπέρτερους σε καλλιέργεια. Σπιθαμιαία αναστήματα, καιροσκόποι ανατριχιαστικής ανικανότητας νομίζουν ότι θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν την τρομακτική κατρακύλα της χώρας: Τον εγκληματικής αφροσύνης υπερδανεισμό, τη συρρικνωμένη στο έπακρο παραγωγικότητα, την ανεξέλεγκτη βία και τον συνδικαλισμένο τραμπουκισμό, την υπαλληλοποίηση και τον κομματισμό στην άμυνα.

Η μερίδα των καλλιεργημένων, συνετών, ασκημένων στην κριτική σκέψη πολιτών, ήταν πάντοτε μειοψηφία. Αλλά λειτουργούσαν θεσμοί αξιολόγησης, έστω ανάπηροι, που έσωζαν τον ηγετικό ρόλο αυτής της μερίδας. Παρ’ όλο τον μεταπρατισμό, την καθυστέρηση και τις περιπέτειες που συνόδευαν από γεννησιμιού του το ελλαδικό κρατίδιο, ήταν αδιανόητο να δημηγορεί ένας πολιτικός με σολοικισμούς και δίχως αξιοπρεπή ενδυμασία, αυτονόητο να απολύεται δημοσιογράφος ή «διορθωτής» σε εφημερίδα αν του ξέφευγε σοβαρό λάθος, ορθογραφικό ή συντακτικό. Υπήρχε κοινή συνείδηση ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει η ζωή, οι ανθρώπινες σχέσεις, το κράτος, να κατορθωθεί παραγωγικότητα, πλούτος, ευπρέπεια τρόπων συμπεριφοράς, δίχως προβάδισμα ευθύνης των πεπαιδευμένων, των καλλιεργημένων.

Στα τελευταία τριάντα χρόνια, τα δύο «κόμματα εξουσίας» ευνούχισαν την κοινή γνώμη κολακεύοντας τις άκριτες, ενστικτώδεις προτιμήσεις της, στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνο στον εντυπωσιασμό της, στην ανάγκη της για «αναγνωρισιμότητα» των μπροστάρηδων. Επικεφαλής ευρωψηφοδελτίων τοποθετήθηκαν λαϊκές τραγουδίστριες, σε υπουργικούς θώκους αναβιβάστηκαν δημοσιογραφικές μετριότητες, προπονητές αθλητικών ομάδων, ηθοποιοί πρωταγωνιστές σε σίριαλ και συντονιστές τηλεοπτικών συζητήσεων. Ακόμα και καλαθοσφαιριστές έγιναν δήμαρχοι, εκφωνητές ραδιοφωνικών μεταδόσεων του ποδοσφαίρου στάλθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο να εκπροσωπήσουν τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια πολιτισμού των Ελλήνων.

Οποιος μιλάει για ανάγκη, χρηστική, ρεαλιστική ανάγκη, να έχει προβάδισμα η ανθρώπινη ποιότητα, προπηλακίζεται σαν «ρατσιστής». Η λοιμική του λαϊκισμού έχει αποσαθρώσει την ελληνική κοινωνία, έχει ακυρώσει κάθε ελπίδα ανάκαμψης. Το μικρόβιο έχει μεταδοθεί και στη διασπορά, το εκτόπλασμα του ΠΑΣΟΚ που λέγεται ΣΑΕ έχει μπολιάσει πλήθος σεμνών άλλοτε βιοπαλαιστών της αποδημίας με επιθετική «παντογνωσία», αξιώσεις αυθεντίας στην ελληνική Ιστορία και πολιτική. Με χαμένη τη σεμνότητα της αυτογνωσίας, οι συζητήσεις μεταξύ Ελλήνων, στην Ελλάδα ή στη διασπορά, γίνονται όλο και πιο αποκαλυπτικές ανήκεστης υπανάπτυξης, βαλκανικής επαρχιωτίλας.

Η περίπτωση της Ελλάδας είναι από τις πιο ευδιάκριτες αφορμές δυσφορίας ευρωπαϊκών δυνάμεων που βλέπουν τον ρόλο τους στο διεθνές πεδίο να παγιδεύεται στην ελεήμονα στήριξη καλομαθημένων ράθυμων συν–εταίρων. Τα συμφέροντα της Γερμανίας, λ.χ., σαφώς θα απαιτούσαν την αποχώρησή της από την ασήμαντη πολιτικά στις διεθνείς σχέσεις Ε.Ε. και τη σύμπραξή της με τη Ρωσία για συνασπισμό αποφασιστικής στην παγκόσμια σκακιέρα ισχύος. Που σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να βρεθούμε χωρίς επαναπαυτική ομπρέλα προστασίας, μόνοι, με τον εγκληματικής αφροσύνης υπερδανεισμό μας, τη συρρικνωμένη στο έπακρο παραγωγικότητά μας.

Και η κωμικά αφασική εξωτερική μας πολιτική να πρέπει να ανταγωνιστεί τη σοβαρότητα και ιδιοφυΐα της αυτοκρατορικής πολιτικής ενός Αχμέτ Νταβούτογλου.

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Η Μέση Λύση εν όψει εκλογών!!!...


για να είναι όλοι ικανοποιημένοι!...

Την Ιρλανδία μην την κλαίς!...

kathimerini.gr, 7.5.2009

Την Ιρλανδία μην την κλαις...
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini. gr



Bρε, τι έπαθαν οι φουκαράδες οι Ιρλανδοί! Η δική τους μείωση του ΑΕΠ είναι πολλαπλάσια της δικής μας. Είναι να τους λυπάται κανείς με το -9% που θα καταγράψουν το 2009, ενώ εμείς είμαστε στο -0,9%. Είναι να μην τους κλαίνε οι ρέγγες - την αλιεία των οποίων άφησαν για να ασχοληθούν με τους πιο σύγχρονους και πάλαι ποτέ αποδοτικούς τομείς της οικονομίας;
Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες έλεγαν οι παλιοί, ενώ εμείς... άρχοντες! Δεν κινδυνεύουμε τόσο πολύ από την κρίση. Αν, μάλιστα, ήμασταν χώρα της υποσαχάριας Αφρικής δεν θα κινδυνεύαμε καθόλου. Πιθανότατα, μάλιστα, να παρουσιάζαμε και σχετική ανάπτυξη. Ετσι, θα μπορούσαμε και να κοροϊδεύουμε τους κουτόφραγκους για το πάθημά τους. Τι τα θέλετε; Και οι πλούσιοι έχουν στενοχώριες...
Αυτός ο συλλογισμός (αντίστοιχος σεναρίου ταινίας της δεκαετίας του ’60, που έκανε γενιές Ελλήνων να κλαίνε για τα βάσανα των πλουσίων) διακινείται εσχάτως στη χώρα. Η Ελλάδα, λένε κάποιοι, είναι τυχερή: επειδή είναι σχετικά υπανάπτυκτη δεν πλήττεται τόσο από την κρίση. Σωθήκαμε! Και ίσως γι’ αυτό πρέπει να το γιορτάσουμε με περισσότερες σπατάλες.
Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για εμάς, αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό για τους Ιρλανδούς; Ας κοιτάξουμε λιγάκι τα νούμερα. Το 1980 η Ιρλανδία ήταν σε χειρότερη θέση από την Ελλάδα· όποιον δείκτη κι αν κοίταζε κάποιος. Ετσι, το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ιρλανδών ήταν στα 5.430 δολάρια ενώ του Ελληνα ήταν στα 7.050 δολάρια. Ο μέσος Ελληνας δηλαδή ήταν 30% πιο πλούσιος από τον μέσο Ιρλανδό. Το 2008, όμως, το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα ήταν 32.005 δολάρια ενώ στην Ιρλανδία έφτανε τα 61.810 δολάρια. Δηλαδή, ο μέσος Ιρλανδός ήταν 93% πιο πλούσιος από τον μέσο Ελληνα. Εβγαζε δηλαδή σχεδόν τα διπλά λεφτά. Και μετά ήρθε η κρίση...
Σύμφωνα με τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το 2009 το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων θα φτάσει τα 31.700 δολάρια, ενώ το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ιρλανδών θα πέσει στα 56.247 δολάρια. Δηλαδή, μέσος Ιρλανδός θα βγάζει 77,5% περισσότερα από τον μέσο Ελληνα. Είναι, να μην τους λυπόμαστε λοιπόν; Δεν πρέπει να θριαμβολογούμε γι’ αυτήνν τη μεγάλη επιτυχία της ελληνικής οικονομίας; Βέβαια, οι ιαχές θα έχουν τον αχό εκείνου του τύπου που έπεφτε από τον ουρανοξύστη και σε κάθε όροφο που περνούσε έλεγε «δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής πάμε καλά!». Μόνο που στη δική μας περίπτωση λέμε: «Δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής οι Ευρωπαίοι πάνε χειρότερα!»
Να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι όλα καλά και άγια στην Ιρλανδία και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που σήμερα πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Πιθανότατα θα έχουν περισσότερα προβλήματα, από εκείνα του ανέκδοτου στο οποίο κάποιος λυπόταν τους πλούσιους γιατί «το κρασί τους ήταν παλιό, το τυρί μουχλιασμένο και το φιλέτο τους άψητο». Οταν όμως συγκρίνουμε προβλήματα χωρών, καλά είναι να κοιτάζουμε τα πραγματικά νούμερα και όχι τις ποσοστιαίες μεταβολές των. Διότι είναι σίγουρο ότι ο Μπιλ Γκέιτς έχασε, λόγω της κρίσης, περισσότερα από έναν Ινδό εργάτη. Πόσοι όμως (εκτός του ΚΚΕ) θα ήθελαν να έχουν την «τύχη» του δεύτερου;

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Το "Φάρμακο" της Φινλανδίας.

kathimerini.gr
7.5.2009

Το «φάρμακο» της Φινλανδίας

Tης Ριτσας Μασουρα

Iσως δεν είναι η καλύτερη πρόταση, εν όψει μάλιστα του καλοκαιριού. Αλλά μήπως θα ήταν εξαιρετική ιδέα να μετακομίσουμε ομαδικώς στη Φινλανδία, αντί να συζητάμε ξανά και ξανά εκ του μακρόθεν για το φινλανδικό μοντέλο; Βεβαίως κάποιοι θα διαμαρτυρηθούν για το ψυχρό κλίμα. Οι περισσότεροι όμως θα προβάλουν βέτο, έντρομοι στην ιδέα ότι θα χρειαστεί να ενστερνιστούν τις αξίες και τις αρχές διακυβέρνησης μιας χώρας, η οποία αγνοεί τι σημαίνει διαφθορά, δεν ξέρει από σκανδαλολογίες και ατελείς νόμους περί ευθύνης υπουργών, δεν διαθέτει «λαμόγια» ούτε λειτουργεί με «γρηγορόσημο», μάλλον δεν έχει ακούσει για μαύρο χρήμα και ΜΜΕ καιμ το πιθανότερο, θα χρειαστεί φροντιστήριο για να αντιληφθεί τι σημαίνει «κάνω φροντιστήριο για να μπω στο πανεπιστήμιο».
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας, ο οποίος επισκέφθηκε τη Φινλανδία, έστειλε προχθές ένα απλό μήνυμα προς τους Ελληνες πολιτικούς αρχικά και κατ’ επέκτασιν προς όλους εμάς: να ακολουθήσουμε τη συνταγή και το φάρμακο της Φινλανδίας. Διαφάνεια στην πολιτική τάξη, έλεγχο στα δημόσια οικονομικά και ο καθένας να απλώνει τα πόδια του όσο το πάπλωμά του του επιτρέπει. Το αυτονόητο, δηλαδή, το οποίο στην Ελλάδα παραμένει ζητούμενο και απαιτείται συσσώρευση πολλών διατριβών προκειμένου να πάρει σάρκα και οστά η χρηστή διακυβέρνηση που θα τιμά τη χώρα και τους πολίτες της. Οπως ακριβώς στη Φινλανδία. «Το φάρμακο που προτείνω» είπε η Φινλανδή πρόεδρος Τ. Χάλονεν, συνομιλώντας με τον κ. Παπούλια, «είναι η καλή διακυβέρνηση και η διαφάνεια σε τέτοιο βαθμό, ώστε κανείς να μην τολμάει να κάνει κάτι που δεν είναι σωστό».
Η Φινλανδία, την οποία είχα την τύχη να επισκεφθώ υπό τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, εξαιτίας της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ βυθίστηκε σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση και η τότε πολιτική ηγεσία ζήτησε από τους Φινλανδούς να συμβάλουν ώστε να ξαναπιάσουν το κομμένο νήμα της ανάπτυξης. Κάπως έτσι, σαν ένα παραμύθι, εξελίχθηκαν τα πράγματα, συνέβαλε και η έκρηξη της κινητής τηλεφωνίας, αλλά τα πάντα στηρίχθηκαν στο κεφάλαιο που λέγεται εκπαίδευση. Η Φινλανδία έκτοτε έχει αναγάγει την παιδεία σε αξία ζωής, πολύτιμο αγαθό, βασικό επενδυτικό εργαλείο που συμβάλλει αποτελεσματικά όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην καθημερινότητα του πολίτη. Γράφτηκε ότι ο γιος του προέδρου της ΝΟΚΙΑ πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με το γιο του θυρωρού μιας πολυκατοικίας. Ναι, γιατί στη Φινλανδία δεν υπάρχουν σχολεία για τους μεν και σχολεία για τους δε. Και αν κάτι απασχολεί το πολιτικό και εκπαιδευτικό προσωπικό της χώρας δεν είναι το πώς θα αυγατίσουν τα προσωπικά περιουσιακά τους στοιχεία, αλλά το πώς θα προωθήσουν την κοινωνία της γνώσης.
Στη χώρα του Αη Βασίλη η ζωή είναι μινιμαλιστική και αν θυμάμαι καλά η τότε πρόεδρος της Διεθνούς Διαφάνειας ζούσε σε ένα σπιτάκι δύο δωματίων κάπου έξω από το Ελσίνκι, όταν δε εμμέσως τη ρώτησα γιατί, μου απάντησε ότι στη ζωή προέχουν άλλες αξίες. Θα τολμούσα ίσως να πω ότι αυτά συμβαίνουν στη Φινλανδία επειδή κατοικείται από Φινλανδούς και τα υπόλοιπα συμβαίνουν στην Ελλάδα επειδή κατοικείται από Ελληνες, αλλά μια τέτοια σκέψη θα λειτουργούσε ισοπεδωτικά και κανείς δεν το αξίζει.

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Πως η Ελλάδα θα Σώσει την Ευρώπη.

Πώς η Ελλάδα θα σώσει την Ευρώπη .

Παύλος Παπαδόπουλος
ΤΟ ΒΗΜΑ on line.

- Πέμπτη 9 Απριλίου 2009 .



Για τις Ηνωμένες Πολιτείες η Ορθόδοξη Ελλάδα είναι μια νευρωτική γεροντοκόρη που κλείστηκε στο σπίτι της, βολεύτηκε μπροστά στην τηλεόραση και έχουν να τη δουν στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια εδώ και κάτι χρόνια. Ακόμη και η Μάλτα μοιάζει να μετράει περισσότερο. Σκοτιστήκαμε βέβαια για τη γνώμη της Αμερικής, μιας χώρας με κοινωνική οργάνωση και οικονομία ανάλογης ποιότητας με αυτή ενός χάμπουργκερ πεταμένου στον δρόμο. Ωστόσο παραμένει κυρίαρχη διπλωματική και στρατιωτική δύναμη. Τη χρειαζόμαστε σε περίπτωση που η Τουρκία αποφασίσει να βήξει στο Αιγαίο, αλλά το πιθανότερο είναι ότι ο «μαύρος» Λευκός Οίκος δεν θα γίνει το 166 της Ελλάδας. Τα συγχαρητήρια για τη διολίσθηση της χώρας στην ανυποληψία δεν αξίζουν μόνο στον Πρωθυπουργό και στην κυρία Ντόρα Μπακογιάννη που ανέχεται την «καραμανλική απραξία» με ρίσκο και με κόστος για τη χώρα και την ίδια, αλλά και στην ελληνική ομογένεια που τρέφει ψευδαισθήσεις επιρροής και μεγαλείου ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνει πολλά πέραν από το να στήνει παρελάσεις για την 25η Μαρτίου. Αφού η Ντόρα αδικεί και φιμώνει τον εαυτό της προκειμένου να μην ενεργοποιήσει το«ρήγμα της Αταλάντης της Νέας Δημοκρατίας»(δηλαδή το «ρήγμα Καραμανλικών- Μητσοτακικών»), ανέλαβε δράση ο υπουργός Οικονομίας κ. Ι. Παπαθανασίου έτσι ώστε να ζωντανέψουμε τουλάχιστον τη σχέση μας με τους Ευρωπαίους. Ο υπουργός Οικονομίας κληρονόμησε δημοσιονομική φρίκη αφού ο «καθηγητής της ευκολίας» κ. Γ. Αλογοσκούφης έκανε περίπου ό,τι και η κυρία Μπακογιάννη. Συμβιβάστηκε δηλαδή με την «καραμανλική απραξία» και απέφυγε τις σοβαρές εισηγήσεις για τολμηρές αποφάσεις. Ο σεμνός κ. Παπαθανασίου, ο οποίος προφανώς δεν σκοπεύει να διακινδυνεύσει την ψυχική ηρεμία του για χάρη ενός υπουργείου που έπεσε από τον ουρανό στο κεφάλι του, σκέφθηκε ότι για να σώσει η Ευρώπη την Ελλάδα πρέπει πρώτα η Ελλάδα να σώσει την Ευρώπη. Πώς; Με την μείωση κατά 50% του τέλους ταξινόμησης των αυτοκινήτων! Ως γνωστόν οι κρατικοδίαιτες ελληνικές τράπεζες αντλούν χωρίς φραγμούς κεφάλαια από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προκειμένου να δανείζουν το κράτος και την κρατικοδίαιτη οικονομία. Πάνω που οι Ευρωπαίοι ήταν έτοιμοι να μας αρχίσουν στα γαλλικά εξαιτίας της έλλειψης δημοσιονομικής ντροπής που μας διακρίνει, η κρατικοδίαιτη ελληνική οικονομία άρχισε να επενδύει τα δανεικά στη στήριξη της γερμανικής και της γαλλικής οικονομίας. Οξύνουμε δηλαδή την ελληνική νεύρωση για το αυτοκίνητο με την ελπίδα να λάβουμε ως αντάλλαγμα την παράταση της γαλλογερμανικής ανοχής απέναντι στον ασυγκράτητο δανεισμό μας. Για όλους εκείνους που ανησυχούν για το κυκλοφοριακό θρίλερ και την επιβάρυνση της ατμόσφαιρας υπάρχει το επιχείρημα ότι η αύξηση της ανεργίας λόγω της επιδείνωσης του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών θα επιτρέψει σε πολλούς εργαζομένους να μείνουν στο σπίτι τους. Ετσι δεν θα αυξηθούν τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν, αλλά εκείνα που βρίσκονται παρκαρισμένα. Γιατί ανεχόμαστε αυτό το κατάντημα; Γιατί στην Ελλάδα το παρελθόν κυβερνά. Εχουμε εκλέξει ένα ονοματεπώνυμο. Νομίζουμε ίσως ότι θα μας προστατεύσει το πνεύμα ενός από τους μάγους της φυλής. Κάπως έτσι όμως η Ορθόδοξη Ελλάδα κυβερνάται από τα κυπαρίσσια, εξωθεί σε παραίτηση ή σε μετανάστευση ό,τι αιρετικό, ζωντανό και καινοτόμο διαθέτει, και αδυνατεί να αποδράσει από τη μοίρα της νευρωτικής γεροντοκόρης.
papadopoulos@dolnet.gr

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

25η Μαρτίου 2009,Τα Λόγια του Φιλόλογου (και Μπλόγκερ) "Θερσίτη" στούς Μαθητές Του!...,http://mundusphilologiae.blogspot.com/

Αυτά τα λόγια απηύθυνα στους μαθητές μου, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου.

Σκέφτηκα να σου μιλήσω για τον Καραϊσκάκη,Αλλά το μυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σου μιλήσω για το 21,Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.
Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα.Τι να λένε σε σένα;
Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις,να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.
Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά.Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο,και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού.Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία η και περισσότερα χρόνια. Θα σου μιλήσω σταράτα Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου.Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις,Οι μαθητές που δίδαξα φέτος,Στην συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν,Αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος.Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές Δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ’ επανάληψη.Με έργα, με λόγια, με ύβρεις,Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος Που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.
Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει Πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο,Πως εκτός του γνωστικού ελλείμματοςΤο συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικάΚαι στο ηθικοπλαστικό του έργο,Στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων.Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία Είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας,Των δασκάλων σας και των γονιών σας.
Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε Πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση,Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα,Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν,Θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, Θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση,Θα σας γεράσουν πρόωρα.
Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο,Σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη,Που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν,Για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργειαΉταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλοΚαι έμαθε πέντε κολλυβογράμματα,Για να μας πει την ιστορία του βίου του,Το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών. Αυτό το παράδειγμα είναι για σένα το πιο κατάλληλο, Και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό ΜακρυγιάννηΝα ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε,το μονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόμο της παιδείας,Τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής
.Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί απόΤον μπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη.Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς,Αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα,Ήταν πάνω απ΄ όλα μπεσαλής.Αυτό θα ‘θελα να έχετε κι εσείς.Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα.Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας,Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον,Να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.
Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα τουΉταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, του Νικηταρά. Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης,Συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας τουΚι έπειτα φυλακίστηκε,Για να χαθεί σ’ ένα στενοσόκακο του Πειραιά,Σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους,Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη ΕλλάδαΚι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσειΑπό την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη,Απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά,Λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά.Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα, Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας,Να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότηταΓια εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που Αύριο θα κάνετε.
Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαιΠως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική,Όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών,της εποχής στην οποία μεγαλώνετε.
Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της,Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλάΚαι με επιτυχία τη σημαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τουςσε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.Κι όταν βλέπω την εποχή μας Να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση,Να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία,Να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας,Μόνο σε εσάς ελπίζω, Στην ειλικρινή σας διάθεση να αγωνιστείτε, να αντισταθείτε,να πολεμήσετε,να νικήσετε.Μη μας απογοητεύσετε.

Αναρτήθηκε από Θερσίτης στις 3/27/2009
Η κατάρρευση της κοινής λογικής

Αναρτήθηκε : www.drasi.gr, 30/3/2009 13:27
Του Χαρίδημου Κ. Τσούκα
Επιτηρείτε εξετάσεις στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μια ομάδα ατόμων με αποκριάτικη αμφίεση εισβάλλει στην αίθουσα, πετά γιαούρτια, βιαιοπραγεί εναντίον σας, και αποχωρεί. («Καθημερινή», 5/3/09). Μιλάτε σε ημερίδα που διεξάγεται σε κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εισβάλλει ξαφνικά μια πολυμελής ομάδα μασκοφόρων, κραυγάζει, πετά μπογιές, σας κλωτσά και σας τραυματίζει («Ελευθεροτυπία», 19/2/09). Μόλις έχετε αποβιβαστεί από τον ηλεκτρικό στην Κηφισιά, όταν μασκαράδες (κυριολεκτικά) σπάνε τα παράθυρα του συρμού και αρχίζουν να ρίχνουν μολότοφ. Εννέα βαγόνια καταστρέφονται («Καθημερινή», 4/3/09). Είστε ιδιοκτήτης καταστήματος στο Κολωνάκι. Ο κύριος που κοιτάζει τη βιτρίνα σας δεν είναι υποψήφιος πελάτης, αλλά μασκοφόρος που αρχίζει να σπάει τη τζαμαρία με λοστό («Καθημερινή», 14/3/09). Τυχαίνει να είστε μετανάστης, ιδιοκτήτης εστιατορίου στα Εξάρχεια. Μια παρέα 35 ατόμων τρώει και πίνει, αλλά αρνείται στο τέλος να πληρώσει το λογαριασμό («Καθημερινή», 15/2/09). Πηγαίνετε στη Λυρική Σκηνή να απολαύσετε την όπερα «Ρούσαλκα». Έκπληκτος βλέπετε μουσικούς της ΛΣ να διαμαρτύρονται για ένα ομοφυλοφιλικό φιλί στην παράσταση. Την επομένη, μια ομάδα ακτιβιστών ομοφυλοφίλων εισβάλλουν στη ΛΣ, στη διάρκεια της παράστασης, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την «ομοφοβία» των μουσικών της ΛΣ («Καθημερινή», 10/3/09). Κανένα από τα παραπάνω περιστατικά δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας, αλλά «ωμά γεγονότα». Δεν αποτελούν μεμονωμένες εξαιρέσεις• όλο και κάτι παρόμοιο (κι ακόμη χειρότερα) συμβαίνει με ανησυχητική συχνότητα εδώ και αρκετούς μήνες. Το δράμα της χώρας δεν είναι μόνο η άνοδος της εγκληματικότητας, η αναβίωση της τρομοκρατίας, η διαφθορά, και τόσα άλλα, αλλά κάτι πολύ χειρότερο: η κατάρρευση της κοινής λογικής. «Μα υπάρχει κοινή λογική;», αναρωτιόνται οι σύγχρονοι σοφιστές. Όχι, η κοινή λογική είναι ένα «βολικό κατασκεύασμα» υπαινίσσεται ο έγκριτος αρθρογράφος κ.Π.Μπουκάλας («Καθημερινή», 20/3/2009). Αν όμως δεν υπάρχει κοινή λογική, πως εξηγείται ότι εκατομμύρια Έλληνες γελούν με τα αστεία του Λαζόπουλου, ότι η Βουλγαράκειος δήλωση πως «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» συνάντησε την καθολική αποδοκιμασία, ότι το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου εξόργισε το πανελλήνιο; Γιατί πληρώνουμε οι περισσότεροι το λογαριασμό στο εστιατόριο, γιατί δεν κραυγάζουμε στο θέατρο ή δεν βάζουμε φωτιά στο τρένο; Τι είναι αυτό που μας κάνει να έχουμε μια λίγο-πολύ κοινή αίσθηση, ένα common sense, έναν κοινό προσανατολισμό στις δραστηριότητές μας; Η κοινή αίσθηση, ο κοινός νους, δεν αποτελεί απλώς ένα άθροισμα ατομικών αντιλήψεων. Όπως ο Κάντ γνώριζε πολύ καλά, υπάρχει κάτι μη υποκειμενικό ακόμα και στην πιο υποκειμενική εμπειρία, στο μέτρο που αυτή διαμεσολαβείται από μια κοινή γλώσσα. Δεν υπάρχει κοινωνία χωρίς κοινή λογική, χωρίς sensus communis. Η κοινή λογική είναι μια μοναδικά ανθρώπινη «έκτη αίσθηση», γράφει η Χάνα Αρέντ, η οποία «χρειάζεται για να συνέχει τις πέντε αισθήσεις μου και να συνταιριάζει τις εντυπώσεις που κομίζουν οι ιδιωτικές αισθήσεις μου με έναν κοινό κόσμο που τον μοιράζονται άλλοι». Αποκτούμε την κοινή λογική μετέχοντας στον κοινό λόγο και τις κοινές πρακτικές της κοινότητας. Χωρίς την κοινή λογική δεν μπορούμε να διεκπεραιώσουμε ούτε την απλούστερη πράξη, να παραγγείλουμε λ.χ. έναν καφέ. Συνειδητοποιούμε την κοινή λογική όταν λείπει. Αν δυσκολευτείτε να μετάσχετε σε μια τελετή τσαγιού στην Ιαπωνία είναι διότι δεν διαθέτετε την κοινή αίσθηση των γηγενών, χάρις στην οποία η ροή της τελετής είναι όχι μόνο απρόσκοπτη, αλλά απολύτως φυσιολογική. Ο κόσμος της κοινής λογικής, παρατηρεί ο Γιούργκεν Χάμπερμας, απαρτίζεται από ένα «απόθεμα αυτονόητων, ακλόνητων πεποιθήσεων, από τις οποίες οι συμμέτοχοι στην επικοινωνία αντλούν στην επικοινωνία τους». Η γνώση και η επι-κοινωνία προϋποθέτουν την κοινωνία. Πριν ακόμα αποκτήσουμε γνώση, ανήκουμε κάπου – σε μια κοινωνία, μια κουλτούρα, μια εποχή. Πρώτα μαθαίνουμε ότι δεν αγγίζουμε τη φωτιά και κατόπιν αναλύουμε τη χημεία της. Πρώτα μαθαίνουμε να πληρώνουμε το λογαριασμό στο εστιατόριο, να σεβόμαστε το δάσκαλό μας, να αγαπούμε το σχολείο μας, να μην καταστρέφουμε την περιουσία των άλλων, να πληρώνουμε τα χρέη μας, να τηρούμε τους νόμους, και μετά προβληματιζόμαστε για τις πρακτικές αυτές. Όταν οι πρακτικές αυτές κλονίζονται, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα, τότε κάτι είναι βαθιά σάπιο στην Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Το χειρότερο όμως είναι ότι, όταν κλονίζεται η κοινή λογική που συνέχει την κοινωνία, τότε καθηλώνεται ο δημόσιος λόγος στα προφανή: καθίσταται αμυντικός (πώς να αποτραπεί η κατάρρευση του αυτονόητου) και εσωστρεφής (κυριαρχείται από τα ιστορικά φαντάσματα-μύθους του παρελθόντος)• δεν αναπτύσσεται, δεν εξελίσσεται, δεν εκλεπτύνεται. Ένα απλό παράδειγμα: ενώ όλες οι χώρες της προηγμένης Ευρώπης συζητούν τρόπους να χρηματοδοτήσουν περαιτέρω την ανώτατη εκπαίδευση, να αυξήσουν την λογοδοσία των πανεπιστημίων στην κοινωνία, και να συζεύξουν αποτελεσματικότερα τα αντικείμενα σπουδών με τις ανάγκες της οικονομίας, ο πλέον φιλόδοξος στόχος που εμείς φαίνεται να μπορούμε να θέσουμε είναι πώς να αποτρέψουμε τις πανεπιστημιακές καταλήψεις και πώς να πάψουν τα πανεπιστήμια να είναι ορμητήρια αντικοινωνικών (και ενίοτε κακοποιών) στοιχείων! Όταν η δημόσια συζήτηση αναλώνεται με πάθος για το λεγόμενο πανεπιστημιακό άσυλο, που να μείνει χρόνος, ενέργεια και φαντασία να μιλήσουμε για τις προϋποθέσεις της διεθνούς αριστείας των πανεπιστημίων μας; Η πληθώρα των περιπτώσεων ανομίας στη σημερινή Ελλάδα (τόσο από πολίτες, όσο και από αυτούς που θάπρεπε να ενσαρκώνουν την κοινή λογική - θεσμικούς φορείς και, κυρίως, το κράτος και τους πολιτικούς προϊσταμένους του) φανερώνει την αυξανόμενη κατάρρευση του αυτονόητου, την όλο και μεγαλύτερη διάβρωση του sensus communis. Για μια σύγχρονη χώρα, o δημόσιος λόγος μας είναι απαράδεκτα καθηλωμένος στα προφανή, συζητάμε με πάθος θέματα που σπάνια απασχολούν μια προηγμένη κοινωνία, είμαστε θλιβερά πίσω. Το ριζοσπαστικότερο πολιτικό πρόταγμα στην Ελλάδα, σήμερα, είναι η επανάσταση της κοινής λογικής. Την υποστηρίζει κανείς;

(*) Ο κ.Χαρίδημος Κ. Τσούκας είναι καθηγητής στο ALBA και στο University of Warwick (http://htsoukas.blogspot.com)

Η Καθημερινή, 29/3/2009

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Letter from Ancient Paionia!

January 22, 2009 Editor, Archaeology Magazine 36-36 33rd Street Long Island City, NY 11106 U.S.A.

Dear Sir,
I opened the January/February issue of Archaeology today and eagerly turned to "A Letter from Macedonia" only to discover that it was actually a.....letter from ancient Paionia - the land north of Mt. Barmous and Mt. Orbelos. Livy's account of the creation of the Roman province of Macedonia (45.29.7 and 12) makes clear that the Paionians lived north of those mountains (which form today the geographically natural northern limits of Greece) and south of the Dardanians who were in today's Kosovo.. Strabo (7. frag 4) is even more succinct in saying that Paionia was north of Macedonia and the only connection from one to the other was (and is today) through the narrow gorge of the Axios (or Vardar) River. In other words, the land which is described by Matthew Brunwasser in his "Owning Alexander" was Paionia in antiquity. While it is true that those people were subdued by Philip II, father of Alexander, in 359 B.C. (Diodorus Siculus 16.4.2), they were never Macedonians and never lived in Macedonia. Indeed, Demosthenes (Olynthian 1...23) tells us that they were "enslaved" by the Macedonian Philip and clearly, therefore, not Macedonians. Isokrates (5.23) makes the same point. Likewise, for example, the Egyptians who were subdued by Alexander may have been ruled by Macedonians, including the famous Cleopatra, but they were never Macedonians themselves, and Egypt was never called Macedonia (and so far as I can tell does not seek that name today). Certainly, as Thucydides (2.99) tells us, the Macedonians had taken over "a narrow strip of Paionia extending along the Axios river from the interior to Pella and the sea". One might therefore understand if the people in the modern republic centered at Skopje called themselves Paionians and claimed as theirs the land described by Thucydides. But why, instead, would the modern people of ancient Paionia try to call themselves Macedonians and their land Macedonia? Mr. Brunwasser (p. 55) touches on the Greek claims "that it implies ambitions over Greek territory" and he notes that "the northern province of Greece is also called Macedonia." Leaving aside the fact that the area of that northern province of modern Greece has been called Macedonia for more than 2,500 years (see, inter alios, Herodotus 5.17; 7.128, et alibi), more recent history shows that the Greek concerns are legitimate. For example, a map produced in Skopje in 1992 (Figure 1) shows clearly the claim that Macedonia extends from there to Mt. Olympus in the south; that is, combining the ancient regions of Paionia and Macedonia into a single entity. The same claim is explicit on a pseudo-bank note of the Republic of Macedonia which shows, as one of its monuments, the White Tower of Thessalonike, in Greece (Figure 2). There are many more examples of calendars, Christmas cards, bumper-stickers, etc., that all make the same claim. Further, Mr. Brunwasser has reported with approval (International Herald Tribune 10/1/08) the work of the "Macedonian Institute for Strategic Research 16:9", the name of which refers "to Acts 16:9, a verse in the New Testament in which a Macedonian man appears to the Apostle Paul begging him: 'Come over into Macedonia, and help us...'" But where did Paul go in Macedonia? Neapolis (Kavala), Philippi, Amphipolis, Apollonia, Thessaloniki, and Veroia (Acts 16:11-17:10) all of which are in the historic Macedonia, none in Paionia. What claim is being made by an Institute based in Skopje that names itself for a trip through what was Macedonia in antiquity and what is the northern province of Greece today? I wonder what we would conclude if a certain large island off the southeast coast of the United States started to call itself Florida, and emblazoned its currency with images of Disney World and distributed maps showing the Greater Florida. Certainly there was no doubt of the underlying point of "Macedonia" in the mind of U.S. Secretary of State Edward Stettinius on December 26, 1944, when he wrote: "The Department [of State] has noted with considerable apprehension increasing propaganda rumors and semi-official statements in favor of an autonomous Macedonia, emanating principally from Bulgaria, but also from Yugoslav Partisan and other sources, with the implication that Greek territory would be included in the projected state. This government considers talk of Macedonian "nation", Macedonian "Fatherland", or Macedonian "national consciousness" to be unjustified demagoguery representing no ethnic nor political reality, and sees in its present revival a possible cloak for aggressive intentions against Greece." [Source: U.S. State Department, Foreign Relations vol viii, Washington, D.C., Circular Airgram (868.014/26Dec1944)] Mr. Brunwasser (a resident of Bulgaria), however, goes on to state, with apparent distain, that Greece claims "Alexander III of Macedon (Alexander the Great) . . . as Greek." This attitude mystifies me. What is there to "claim"? Alexander's great-great-great grandfather, Alexander I, was certified as Greek at Olympia and, in the words of the father of history "I happen to know that [the forefathers of Alexander] are Greek" (Herodotus 5.22). Alexander's father, Philip, won several equestrian victories at Olympia and Delphi (Plutarch, Alexander 4.9; Moralia 105A), the two most Hellenic of all the sanctuaries in ancient Greece where non-Greeks were not allowed to compete. If Philip was Greek, wasn't his son also Greek? When Euripides - who died and was buried in Macedonia (Thucydides apud Pal. Anth. 7.45; Pausanias 1.2.2; Diodorus Siculus 13.103) - wrote his play Archelaos in honor of the great-uncle of Alexander, did he write it in Slavic? When he wrote the Bacchai while at the court of Archelaos did he not write it in Greek even as it has survived to us? Or should we imagine that Euripides was a "Macedonian" who wrote in Slavic (at a date when that language is not attested) which was translated into Greek? What was the language of instruction when Aristotle taught Alexander? What language was carried by Alexander with him on his expedition to the East? Why do we have ancient inscriptions in Greek in settlements established by Alexander as far away as Afghanistan, and none in Slavic? Why did Greek become the lingua franca in Alexander's empire if he was actually a "Macedonian"? Why was the New Testament written in Greek rather than Slavic? On page 57 of the so-called "Letter from Macedonia" there is a photograph of the author standing "before a bronze statue of Alexander the Great in the city of Prilep." The statue is patently modern, but the question is whether the real historic Alexander could have read the Slavic inscription beneath his feet... Given the known historic posterity of Slavic to Greek, the answer is obvious. While Mr. Brunwasser's reporting of the archaeological work in Paionia is welcome, his adoption and promotion of the modern political stance of its people about the use of the name Macedonia is not only unwelcome, it is a disservice to the readers of Archaeology who are, I imagine, interested in historic fact. But then, the decision to propagate this historical nonsense by Archaeology - a publication of the Archaeological Institute of America - is a disservice to its own reputation. Let it be said once more: the region of ancient Paionia was a part of the Macedonian empire. So were Ephesos and Tyre and Palestine and Memphis and Babylon and Taxila and dozens more. They may thus have become "Macedonian" temporarily, but none was ever "Macedonia". Allow me to end this exegesis by making a suggestion to resolve the question of the modern use of the name "Macedonia." Greece should annex Paionia - that is what Philip II did in 359 B.C. And that would appear to be acceptable to the modern residents of that area since they claim to be Greek by appropriating the name Macedonia and its most famous man. Then the modern people of this new Greek province could work on learning to speak and read and write Greek, hopefully even as well as Alexander did.
Sincerely,
Stephen G. Miller Professor Emeritus, University of California, Berkeley

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

"Οπου Μακεδονία,Ελλάδα!"...

ΕΛΕΝΗ ΓΛΥΚΑΤΖΗ-ΑΡΒΕΛΕΡ : "Καταλογίζω στους Έλληνες έλλειψη αυτογνωσίας"

“Αν θεωρείς τον εαυτό σου σοφό, τότε είσαι βλάκας!”, λέει μια πραγματικά σοφή, που απέχει πολύ από τις ναρκισσιστικές προσεγγίσεις του εαυτού της. Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ δίνει ένα ξεχωριστό πρότυπο μέσα από την πορεία της στη ζωή και στον χώρο των γραμμάτων. Ίσως γιατί η πρώτη γυναίκα πρύτανης στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης και μία από τις πλέον εξέχουσες πανεπιστημιακές προσωπικότητες διεθνώς έχει ως αγαπημένη φράση της το “γνώθι σ’ αυτόν”.

Συνέντευξη Κυριακή Τσολάκη

Το πρόσφατο ταξίδι-αστραπή από το Παρίσι στην Ξάνθη, προκειμένου να μιλήσει στο πλαίσιο της ημερίδας της Μακεδονικής Εκδοτικής Εκτυπωτικής με θέμα “Η Εγνατία του πολιτισμού και του τουρισμού”, αποδεικνύει περίτρανα γιατί η μεγάλη κυρία των γραμμάτων θεωρείται από πολλούς η προσωποποίηση του δυναμισμού και της δραστηριότητας. Με τον γνωστό ρέοντα λόγο της, με διαύγεια που εκπλήσσει, με ευρηματικότητα και παραστατικότητα, η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ κατόρθωσε για ακόμη μια φορά να καθηλώσει το κοινό. Απλή και καταδεκτική δεν αρνήθηκε και μια συνέντευξη, στη διάρκεια της οποίας ανέπτυξε μεταξύ άλλων τις πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις της σχετικά με το Βυζάντιο και τον πολιτισμό του. Άλλωστε, όπως η ίδια έχει υποστηρίξει στο παρελθόν: “Έκανα το Βυζάντιο προσιτό στους Έλληνες, σε μικρούς και μεγάλους. Αυτό έκανα για την Ελλάδα”.

Πού οφείλεται η εντύπωση ότι το Βυζάντιο ήταν μια σκοτεινή εποχή;
Στο ότι πολλές φορές το συγκρίνουν είτε με την ελληνική αρχαιότητα, που ήταν η βάση της ανθρώπινης διανόησης, είτε με τη Δύση, δηλαδή την αναγέννηση. Το Βυζάντιο ήταν ανάμεσα στους δύο αυτούς σταθμούς, που αντιπροσωπεύουν το ορθολογιστικό και ανοιχτό πνεύμα, την ερώτηση, την απάντηση, τη σκέψη. Παράλληλα, επειδή ήταν ένα μόρφωμα που στηρίχθηκε στο θρησκευτικό ορθόδοξο δόγμα, θεωρήθηκε ένας σκοταδιστικός θεοκρατικός οργανισμός. Αυτή η απαξίωση του μεσαίωνα δεν αφορά μόνο το Βυζάντιο αλλά και τη Δύση. Είναι η εποχή που η ανθρωπότητα της Μεσογείου γυρίζει την πλάτη της στην ερωταπόκριση του αρχαίου πνεύματος και μπαίνει στην εποχή της επεξεργασίας του χριστιανικού δόγματος.

Αυτή είναι μια λανθασμένη θεώρηση;
Η άγνοια των κατορθωμάτων και των επιτευγμάτων του Βυζαντίου ώθησε πολύ βιαστικά τους ανθρώπους να το χαρακτηρίσουν ως μια σκοταδιστική εποχή. Σ’ αυτό συνέβαλε επίσης και το γεγονός ότι την αρχαιότητα διέδωσαν στην Ελλάδα ξένοι, οι οποίοι δημοσίευσαν όλα τα ελληνικά κείμενα και ήταν ως επί το πλείστον καθολικοί ή προτεστάντες, που θεωρούσαν τους ορθόδοξους σχισματικούς ή καθυστερημένους. Έτσι, το Βυζάντιο παραγνωρίστηκε.

Τείνει να αλλάξει αυτή η αντίληψη;
Νομίζω ότι οι μεγάλες εκθέσεις που διοργανώνονται κάνουν γνωστό το πνεύμα του Βυζαντίου ως καλλιτεχνικό επίτευγμα. Η μοντέρνα τέχνη όπως την παρουσιάζουν οι υπερρεαλιστές, η μεταφυσική και ονειρική ζωγραφική τους η οποία δεν αποδίδει μορφές αλλά την υπερβατικότητα κάποιας συγκίνησης, έκαναν τους ανθρώπους να κοιτάξουν με άλλο μάτι τις βυζαντινές εικόνες. Γιατί οι βυζαντινές εικόνες δεν παραπέμπουν στον άγιο αλλά στην αγιοσύνη. Η νέα αυτή ματιά χάρη στους υπερρεαλιστές άλλαξε το βλέμμα πάνω στη βυζαντινή τέχνη.

Οι βυζαντινές σπουδές βρίσκονται σήμερα σε ένα ικανοποιητικό στάδιο;
Οι βυζαντινές σπουδές έχουν μεγάλη ανάπτυξη. Έδωσαν στους νέους τη διάθεση να αναλογιστούν τι ήταν αυτή η χιλιόχρονη αυτοκρατορία, να απομακρυνθούν από τη θεωρία του σκοταδισμού, αλλά και να δώσουν στο Βυζάντιο μια καινούργια θέση.
Οι αυτοκρατορίες ήταν πολυεθνικά κράτη.

Το Βυζάντιο πού οφείλει τον ενιαίο πολιτιστικό του χαρακτήρα;
Η πολυεθνικότητα, η παγκοσμιότητα ως ιδεολογία και η αιωνιότητα ως ελπίδα είναι τα τρία χαρακτηριστικά κάθε αυτοκρατορίας. Το Βυζάντιο ήταν ακριβώς αυτό, αλλά ήταν και μονοπολιτιστικό. Ο πολιτισμός του βασιζόταν στην ελληνιστική εμπειρία και την ελληνική γλώσσα. Όπως ξέρετε, η γλώσσα είναι μια σύμπτυξη της ιστορίας του παρελθόντος, η οποία μπορεί να είναι παρόν και γίνεται και μέλλον. Ας μην ξεχνάμε ότι η νεοελληνική γλώσσα ξεκινά από τα κείμενα της Αγίας Γραφής, που ήταν γραμμένα στην κοινή αλεξανδρινή της εποχής. Αυτή ήταν η γλώσσα που υιοθέτησε το Βυζάντιο “εναντίον” των λατινικών, τα οποία ήταν διεθνής γλώσσα. Εκείνη την εποχή τα ελληνικά είναι η γλώσσα των διανοουμένων και τα λατινικά είναι η διοικητική γλώσσα. Οπότε, αυτός ο μονοπολιτιστικός χαρακτήρας χάρη στη χρήση της ελληνικής γλώσσας, τη διάχυση της ελληνικής γραμματείας και την εξέλιξη της χριστιανικής πνευματικότητας κάνουν το Βυζάντιο ένα ελληνικό πνευματικό μόρφωμα.
Βρίσκετε παραλληλισμούς μεταξύ των αυτοκρατοριών εκείνης της εποχής και των σημερινών γεωγραφικών πολυεθνικών περιοχών; Υποστηρίζεται συχνά ότι οι ΗΠΑ είναι η ρωμαϊκή αυτοκρατορία της σύγχρονης εποχής. Θα έλεγα ότι είναι η βυζαντινή αυτοκρατορία του σήμερα. Το Βυζάντιο είναι η διάσωση της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, εκχριστιανισμένης και εξελληνισμένης, με την Κωνσταντινούπολη ως πρωτεύουσα. Ομοίως και η Αμερική σήμερα είναι μια Ευρώπη εκτός εαυτής, έχει τις ίδιες πνευματικές βάσεις με την Ευρώπη και θεωρεί ότι πρέπει να σώσει και να διαδώσει τις ευρωπαϊκές αξίες σε όλο τον κόσμο. Το Βυζάντιο στην εποχή του λειτουργούσε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Άλλωστε, εξαιτίας του Βυζαντίου ανακαλύφθηκε η Αμερική.

Τι εννοείτε;
Όταν το 1453 έπεσε η Πόλη, οι Οθωμανοί μουσουλμανοποίησαν όλη την ανατολική Μεσόγειο, οπότε τα χριστιανικά πλοία της Γένοβας, της Ιταλίας, της Πίζας, της Φλωρεντίας, που έκαναν όλο το διαμετακομιστικό εμπόριο, δεν είχαν πρόσβαση εκεί. Οι ναυτικές δημοκρατίες της Ιταλίας έπεσαν σε αχρηστία και άρχισαν να αναζητούν νέους δρόμους για να φτάσουν στην Άπω Ανατολή. Μεταφράστηκαν στα λατινικά τα “Μετεωρολογικά” του Αριστοτέλη, όπου ο σπουδαίος φιλόσοφος γράφει: ““Όταν ήμουν στην Κύπρο κοίταξα τους αστερισμούς και είδα ότι δεν ήταν στην ίδια θέση με τη θέση που ήξερα όταν ήμουν στη Μακεδονία. Κατάλαβα τότε ότι η γη είναι σφαίρα και πάλι μικρά, οπότε αν θες να πας σε ένα μέρος της μπορείς να πας είτε από την Ανατολή είτε από τη Δύση”. Ο Κολόμβος μ’ αυτό το κείμενο ξεκινάει να βρει την Άπω Ανατολή από την απέναντι μεριά, από τη δύση. Το μέρος που προσέγγισε η καραβέλα του ονομάζεται Δυτικές Ινδίες. Οπότε, αν δεν είχε πέσει η Πόλη, δεν θα είχαμε ανακαλύψει την Αμερική.

Όταν κάποια στιγμή σας ρώτησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τι ήταν η Μακεδονία στο Βυζάντιο, απαντήσατε: “θέμα, κύριε πρόεδρε”.
Σήμερα είναι ένα άλλου είδους θέμα, πολύ σοβαρό πια για εμάς τους Έλληνες. Έχετε εκφράσει κατά καιρούς την άποψή σας η ΠΓΔΜ να ονομαστεί Νέα Μακεδονία. Γιατί; Υπάρχει η Μεγάλη Βρετανία, αλλά και η Βρετάνη στη Γαλλία. Ουδέποτε το συζήτησε κανείς. Θεωρώ ότι οι γείτονες είναι Έλληνες που έχασαν την ελληνικότητά τους, γι’ αυτό ακριβώς, σχεδόν ψυχαναλυτικά, θέλουν να έχουν πρόσβαση στην ελληνική ιστορία. Εμάς τις μας νοιάζει; Έχω φωνάξει αυτή μου την άποψη λέγοντας μάλιστα ότι κάθομαι σε μια γειτονιά που λέγεται Νέα Ελβετία, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την Ελβετία. Πάντως, θεωρώ ότι το θέμα χάθηκε για την Ελλάδα, γιατί πια στο εξωτερικό όλοι γνωρίζουν το συγκεκριμένο κράτος με το όνομα αυτό. Το πιο λανθασμένο σύνθημα για μένα είναι “η Μακεδονία είναι ελληνική”. Το μόνο σύνθημα που θα μπορούσε να υπάρξει είναι το “όπου Μακεδονία Ελλάδα”. Οι ξένοι ρωτούν: φοβάστε μήπως οι έλληνες Μακεδόνες πάνε μαζί τους; Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή το πρόβλημα είναι πως έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι υπάρχει μια μακεδονική οντότητα, της οποίας η προέκταση είναι η Θεσσαλονίκη και το Αιγαίο. Νομίζω ότι ήταν πολύ εσφαλμένη η διαχείριση του θέματος, το οποίο δεν είναι ιστορικό, αλλά πολιτικό.

Είπατε κάποτε πως η έλλειψη αυτογνωσίας είναι η πιο ανήθικη πράξη. Σ’ αυτή την περίπτωση τι ισχύει;
Συμπληρώνω ότι η έλλειψη αυτογνωσίας είναι η πιο ανεύθυνη, η πιο παιδαριώδης πράξη. Δυστυχώς, πολλές φορές καταδικάζω και καταλογίζω στους Έλληνες έλλειψη αυτογνωσίας. Φτάνει πια το περίφημο σύνθημα “είμαστε οι καλύτεροι της παρέας”. Καλά θα κάνουμε να προσπαθούμε να μάθουμε ποιοι είμαστε και να μη ρωτάμε αν υπάρχουν φιλέλληνες έξω. Δεν άκουσα κανέναν γάλλο να αναρωτιέται αν υπάρχουν “φιλόγαλλοι”!

Η αυτογνωσία είναι ένας δρόμος προς την προσωπική και συλλογική επιτυχία;
Ασφαλώς. Δεν υπάρχει επιτυχία που να μην είναι μια συλλογική επιτυχία επιτυχημένων ανθρώπων. Γιατί αν σε μια συλλογική επιτυχία είσαι ένας αποτυχημένος, κατεβάζεις όλη τη συλλογική επιτυχία προς τα κάτω. Η αυτογνωσία είναι ακριβώς μια δυνατότητα να ξέρεις πού μπορείς να πας. Είναι αυτό ακριβώς που μου έλεγε η μάνα μου: “Παιδί μου, να ξέρεις τη θέση σου. Ούτε πιο πάνω ούτε πιο κάτω”.

Ενώ ο πατέρας σας, όπως διάβασα, έλεγε: “Το πρόσωπο είναι σπαθί”. Αυτό παρέμεινε μία από τις αρχές σας;
Γι’ αυτό ακριβώς όταν έβλεπα τα πρόσφατα γεγονότα στην Ελλάδα είπα ότι το χειρότερο ήταν πως ενεπλάκησαν σ’ αυτά κουκουλοφόροι, οι οποίοι δεν δείχνουν το πρόσωπό τους. Από τη στιγμή που δεν δείχνεις το πρόσωπό σου, σημαίνει ότι θέλεις να κάνεις πράγματα που δεν είναι αυτά που σου επιτρέπουν. Καλό είναι τις ενέργειές σου και να τις υποστηρίζεις και να τις υπογράφεις. Ευτυχώς που τα παιδιά βγαίνουν στους δρόμους και φωνάζουν, αλλά από εκεί και πέρα υπάρχουν όρια. Οι νέοι όταν θέλουν να διαμαρτυρηθούν δεν φορούν κουκούλες.
Υποστηρίξατε ότι μπροστά στα παιδιά δεν μπορείς να φοβηθείς. Γιατί;
Επειδή μπροστά στα παιδιά πρέπει να είσαι παραδειγματικός. Γενικότερα, αν μπορείς να έχεις έναν σκοπό στη ζωή σου, είναι να είσαι παραδειγματικός. Φοβάμαι ότι αυτή τη στιγμή οι μόνοι ήρωες για τη νεολαία είναι οι τραγουδιστές, οι τηλεπαρουσιαστές και οι ποδοσφαιριστές. Γι’ αυτό γελώ που με ενέταξαν μέσα στους εκατό δημοφιλέστερους Έλληνες.

Έχετε γενικότερα χιούμορ. Πιστεύετε ότι αυτό συμβαδίζει με τη... σοφία σας;
Δεν νομίζω πως είναι κάτι που δέχεται ανάλυση. Αν θεωρείς τον εαυτό σου σοφό, τότε είσαι βλάκας!

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, Μαρ 15, 2009

The Crisis!!!...

" Dear Employees,
Due to the current financial situation caused by the slowdown in the economy, Management has decided to implement a scheme to put workers of 40 years of age and above on early retirement. This scheme will be known as RAPE (Retire Aged People Early).
Persons selected to be RAPED can apply to management to be considered for the SHAFT scheme (Special Help After Forced Termination).
Persons who have been RAPED and SHAFTED will be reviewed under the SCREW program (Scheme Covering Retired-Early Workers).
A person may be RAPED once, SHAFTED twice and SCREWED as many times as Management deems appropriate.
Persons who have been RAPED could get AIDS (Additional Income for Dependants & Spouse) or HERPES (Half Earnings for Retired Personnel Early Severance).
Obviously persons who have AIDS or HERPES will not be SHAFTED or SCREWED any further by Management.
Persons who are not RAPED and are staying on will receive as much SHIT (Special High Intensity Training) as possible. Management has always prided itself on the amount of SHIT it gives employees. Should you feel that you do not receive enough SHIT, please bring this to the attention of your Supervisor, who has been trained to give you all the SHIT you can handle.
Sincerely,
Management
PS.Due to recent budget cuts and the rising cost ofelectricity, gas and oil, as well as current marketconditions, the Light at the End of the Tunnel has beenturned off. We apologize for the inconvenience."

(from Unknown.)

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

"Κάποιος πρέπει να κάνει κάτι!",Στέφανος Μάνος

"Η κυβέρνηση αυτοσχεδιάζει από μέρα σε μέρα και περιμένει τι θα της υποδείξει η Ε.Ε. Κάποιος πρέπει να κάνει κάτι!"
Στέφανος Μάνος - Πολιτικός, τέως βουλευτής

City press
Δημήτρης Χρυσικόπουλος
16-03-2009

"Θεωρείτε ότι η κυβέρνηση διαθέτει, όπως υποστηρίζει, σχέδιο για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης;"
Για να έχεις σχέδιο, πρέπει να ξέρεις τι συμβαίνει, ποια είναι η πραγματικότητα. Δεν νομίζω ότι η κυβέρνηση την ξέρει, οπότε, δεν νομίζω ότι μπορεί να έχει σχέδιο. Δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει, γιατί συμβαίνει και σε τι οφείλονται τα προβλήματα τα οποία έχουμε και, γι' αυτό, δεν νομίζω ότι μπορεί να έχει σχέδιο. Αυτοσχεδιάζει από μέρα σε μέρα και περιμένει τι θα της υποδείξει η Ε.Ε. Αν η κυβέρνηση είχε σχέδιο, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει. Δηλαδή, έπρεπε να μας πει κάποιος ότι δεν μπορούμε να ζούμε συνέχεια με δανεικά; Ότι δεν μπορούμε συνέχεια να έχουμε ελλείμματα; Αυτά είναι τόσο «παιδικά» αυτονόητα και κατανοητά, ώστε το γεγονός ότι δεν έγιναν «από μόνα τους» τόσο καιρό δείχνει ότι η κυβέρνηση δεν ξέρει καν πού βρίσκεται!
"Αυτά, όμως, δεν είναι τα πράγματα για τα οποία ο πρωθυπουργός ζήτησε συναίνεση από τα πολιτικά κόμματα;"
Όχι, αυτό είναι λάθος: η κυβέρνηση ζήτησε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Είπε ότι η πρώτη αυτονόητη προϋπόθεση, για την οποία ζήτησε συναίνεση, είναι ότι θα πρέπει να τηρούμε τους κανόνες της Ε.Ε. Και αυτό το λέει μια κυβέρνηση που σε καθημερινή βάση καταδικάζεται από την Ε.Ε., διότι δεν τηρεί τους κανόνες. Δηλαδή, είναι σχεδόν προκλητικό εκ μέρους της κυβέρνησης και θεωρώ ότι ήταν πολύ μεγάλο λάθος εκ μέρους του κ. Παπανδρέου, ο οποίος έπρεπε να απαντήσει ότι βεβαίως συναινεί με αυτό, πλην, όμως, απαιτεί από την κυβέρνηση να απολύσει τον πρώτο υπουργό ο οποίος θα συλληφθεί να μην τηρεί τους κανόνες της Ε.Ε. Με αυτήn τη λογική, ο κ. Σουφλιάς θα είχε απολυθεί 50 φορές! Όταν έρχεται ο πρωθυπουργός και καλεί σε συναίνεση για την εφαρμογή των κανόνων της Ε.Ε., είναι εξοργιστικό, καθώς η κυβέρνησή του δεν τηρεί τίποτα.
"Από την άλλη, όλα αυτά δεν είναι τελείως αυτονόητα για μια χώρα-μέλος της Ε.Ε., όπως η Ελλάδα;"
Δεν φαίνεται να είναι τελείως αυτονόητα για την κυβέρνηση. Διότι αν ήταν, στα πέντε χρόνια που κυβερνά τη χώρα θα εφήρμοζε αυτά που ζητεί να τηρούνται. Ποιος την εμπόδιζε να τηρεί τους κανόνες της Ε.Ε. για τις χωματερές ή για τις αποχετεύσεις; Είπε κάποιο κόμμα ότι δεν θέλουμε να τηρούμε όσα προβλέπει η Ε.Ε. για τις χωματερές; Μόνος του ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση δεν τα έκαναν! Ειλικρινά, δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πράγματα και απορώ και με τους δημοσιογράφους, γιατί τα συζητάτε!
"Μέσα σε αυτή την κατάσταση, έχει επικρατήσει μια έντονη εκλογολογία, αλλά και «συνεργασιολογία». Πώς κρίνετε αυτή την κατάσταση;"
Πολλές φορές έχω πει ότι, κατά την άποψή μου, θα ήταν ευκταίο να μπορούν να γίνουν συνεργασίες. Και, όχι γενικώς και αορίστως συνεργασίες, αλλά ότι η μόνη συνεργασία που αυτήν τη στιγμή θα είχε ιδιαίτερο νόημα θα ήταν μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αλλά, δεν φαίνεται να θέλουν να το κάνουν. Αλλά, κι αν ακόμα ήθελαν να το κάνουν ή μερικοί θα το ήθελαν, το ενδεχόμενο αυτό τορπιλίζεται συστηματικά και από τους δύο αρχηγούς.
"Βλέπετε πρόωρες εκλογές;"
Όχι, δεν βλέπω κάτι τέτοιο. Οι πρόωρες εκλογές προκαλούνται από την κυβέρνηση, με την προοπτική να κερδίσει την επανεκλογή. Κατά τη γνώμη μου, αυτήν τη στιγμή τέτοια προοπτική δεν υπάρχει, συνεπώς νομίζω ότι δεν θα έχουμε εκλογές, εκτός κι αν συμβεί κάτι τελείως έκτακτο, αναπάντεχο, π.χ., αποφασίσουν μόνοι τους οι βουλευτές της ΝΔ να «αυτοκτονήσουν», που δεν θα έλεγα ότι είναι κάτι συνηθισμένο στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
"Στην παρούσα φάση και συγκυρία, γιατί αποφασίσατε να προχωρήσετε στη δημιουργία νέου πολιτικού σχηματισμού;"
Διότι θεωρώ ότι κάποιος πρέπει κάτι να κάνει. Μόλις τώρα είπαμε ότι έχουμε μια κυβέρνηση που παραπαίει, μη γνωρίζοντας τι πρέπει να κάνει. Και, εν τω μεταξύ, η κατηφόρα δεν φαίνεται να έχει τελειωμό. Έτσι, λέμε -όχι μόνο εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι- ότι κάποιος πρέπει να κάνει κάτι. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;
"Θεωρείτε ότι ένα νέο κόμμα μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την έκκληση;"
Πάρα πολύ δύσκολα. Αλλά, επαναλαμβάνω ότι κάποιος πρέπει να κάνει κάτι. Τι θα γίνει, θα αφεθούμε να βουλιάξουμε; Όμως είναι πολύ δύσκολο, διότι ο ελληνικός λαός, δυστυχώς, και ακατανόητα για εμένα, είναι προσκολλημένος σε δύο κόμματα. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να πάθουμε ως λαός, ως πολίτες, για να μετακινηθούμε. Αλλά, όταν διαβάζω τις δημοσκοπήσεις και βλέπω ότι ο λαός εξακολουθεί να λέει κατά 70% ότι θα ψηφίσει τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, αναρωτιέμαι πού είναι τα μυαλά μας...