Ψήφος Αντίστασης στην Ισοπέδωση!...

Ψήφο αντίστασης στην ισοπέδωση Tου Χρηστου Γιανναρα Kαθημερινή,10.5.2009. Η ελληνική κοινωνία εμφανίζει μια σχιζοειδή ποιοτική ανομοιότητα των μελών της. Δεν πρόκειται για έκπληξη, δεν θα μπορούσε η Ελλάδα να αποτελεί εξαίρεση: Κάθε κοινωνία ανθρώπων έχει μια μερίδα καλλιεργημένων, συνετών, ασκημένων στην κριτική σκέψη ατόμων, και ταυτόχρονα τη μερίδα των μειονεκτικών σε ποιοτικά προσόντα και καλλιέργεια, μιαν υπανάπτυκτη μερίδα. Παντού και πάντοτε η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου εξαρτάται από την ποσοτική ισορροπία των δύο πληθυσμικών ομάδων και (κυρίως) από τα ποσοστά μετοχής τους στη διαχείριση των κοινών. Παντού και πάντοτε οι θεσμοποιημένες λειτουργίες διάκρισης ποιοτήτων και αξιοκρατικής ιεράρχησης ευθυνών είναι αυτονόητες, γιατί επιβάλλονται από την ανάγκη. Η ζωή όλων λειτουργεί ευχερέστερα, όταν σε οποιοδήποτε κοινωνικό λειτούργημα κρίνεται θεσμικά, καταξιώνεται και έχει προβάδισμα ο ευφυής και όχι ο βραδύνους, ο εργατικός και όχι ο ράθυμος, ο ανιδιοτελής και όχι ο παραδόπιστος. Εξαρτάται η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου και από τη δυναμική των θεσμών που αποβλέπουν στη συνεχή μείωση της υπανάπτυκτης και μειονεκτικής μερίδας του πληθυσμού, στον συνεχή περιορισμό των επιρροών της στη δημόσια ζωή. Εχει καίρια σημασία για την κοινωνική ομαλότητα η δυναμική του εκπαιδευτικού συστήματος, η δυναμική του θεσμοποιημένου κοινωνικού ελέγχου των ΜΜΕ, η αξιοκρατία στη διοίκηση. Στην Ελλάδα, πριν από είκοσι οχτώ χρόνια, το ΠΑΣΟΚ ανέτρεψε ευχερέστατα και τις τρεις αυτές προϋποθέσεις κοινωνικής ομαλότητας – και μάλιστα με την καύχηση ότι έτσι επέφερε ποθούμενο «κοινωνικό μετασχηματισμό»: Με τη λογική των εμπορευματοποιημένων μεθόδων πλύσης εγκεφάλου των μαζών, οι κάπηλοι του σοσιαλισμού κολάκεψαν την υπανάπτυκτη σε απαιτήσεις ποιότητας κοινωνική μερίδα, της παραχώρησαν εξωφρενικές προνομίες που εξυπηρετούσαν (τελικά και μεθοδικά) την επιβολή στυγνού κομματικού κράτους. Εξουδετέρωσαν και ευτέλισαν τους θεσμούς ανάσχεσης της υπανάπτυξης: το σχολειό, το πανεπιστήμιο, την πληροφόρηση και ψυχαγωγία, κάθε λειτουργία πειθαρχικού ελέγχου και αξιολόγησης ποιοτήτων σε οποιαδήποτε πτυχή του δημόσιου βίου. Σε αυτή τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, το αντίπαλο «κόμμα εξουσίας», η Νέα Δημοκρατία, είδε μόνο μια συνταγή εκλογικής επιτυχίας και προσπάθησε να τη μιμηθεί ατυχέστατα. Το αποτέλεσμα της μίμησης ήταν η «παρένθεση» Μητσοτάκη, που ξανάφερε στην εξουσία τον πολιτικά τελειωμένο το 1989 Ανδρέα. Και η τρέχουσα, ακόμα σήμερα, «παρένθεση» Καραμανλή του νεότερου, που επίσης κατόρθωσε να κάνει πολιτικά υπαρκτό τον θλιβερά ανύπαρκτο επίγονο Παπανδρέου. Οι επιπτώσεις αυτής της δικομματικής εξαχρείωσης είναι δραματικές, η χώρα έχει φτάσει κυριολεκτικά στο χείλος εφιαλτικών ενδεχομένων. Αλλά τη διαχείριση της ευθύνης για τα κοινά και για το μέλλον μας την έχει πια η κοινωνική μερίδα που μειονεκτεί σε ποιότητα και καλλιέργεια, η υπανάπτυκτη μερίδα. Η οποία και έχει χάσει κάθε σεμνότητα ρεαλιστικής μετριοφροσύνης, κάθε επίγνωση ανεπάρκειας, κάθε συνείδηση ότι χρειάζεται (λειτουργικά, χρηστικά) τους ικανούς, τους αποτελεσματικούς, τους ανιδιοτελείς, τους υπέρτερους σε καλλιέργεια. Σπιθαμιαία αναστήματα, καιροσκόποι ανατριχιαστικής ανικανότητας νομίζουν ότι θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν την τρομακτική κατρακύλα της χώρας: Τον εγκληματικής αφροσύνης υπερδανεισμό, τη συρρικνωμένη στο έπακρο παραγωγικότητα, την ανεξέλεγκτη βία και τον συνδικαλισμένο τραμπουκισμό, την υπαλληλοποίηση και τον κομματισμό στην άμυνα. Η μερίδα των καλλιεργημένων, συνετών, ασκημένων στην κριτική σκέψη πολιτών, ήταν πάντοτε μειοψηφία. Αλλά λειτουργούσαν θεσμοί αξιολόγησης, έστω ανάπηροι, που έσωζαν τον ηγετικό ρόλο αυτής της μερίδας. Παρ’ όλο τον μεταπρατισμό, την καθυστέρηση και τις περιπέτειες που συνόδευαν από γεννησιμιού του το ελλαδικό κρατίδιο, ήταν αδιανόητο να δημηγορεί ένας πολιτικός με σολοικισμούς και δίχως αξιοπρεπή ενδυμασία, αυτονόητο να απολύεται δημοσιογράφος ή «διορθωτής» σε εφημερίδα αν του ξέφευγε σοβαρό λάθος, ορθογραφικό ή συντακτικό. Υπήρχε κοινή συνείδηση ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει η ζωή, οι ανθρώπινες σχέσεις, το κράτος, να κατορθωθεί παραγωγικότητα, πλούτος, ευπρέπεια τρόπων συμπεριφοράς, δίχως προβάδισμα ευθύνης των πεπαιδευμένων, των καλλιεργημένων. Στα τελευταία τριάντα χρόνια, τα δύο «κόμματα εξουσίας» ευνούχισαν την κοινή γνώμη κολακεύοντας τις άκριτες, ενστικτώδεις προτιμήσεις της, στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνο στον εντυπωσιασμό της, στην ανάγκη της για «αναγνωρισιμότητα» των μπροστάρηδων. Επικεφαλής ευρωψηφοδελτίων τοποθετήθηκαν λαϊκές τραγουδίστριες, σε υπουργικούς θώκους αναβιβάστηκαν δημοσιογραφικές μετριότητες, προπονητές αθλητικών ομάδων, ηθοποιοί πρωταγωνιστές σε σίριαλ και συντονιστές τηλεοπτικών συζητήσεων. Ακόμα και καλαθοσφαιριστές έγιναν δήμαρχοι, εκφωνητές ραδιοφωνικών μεταδόσεων του ποδοσφαίρου στάλθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο να εκπροσωπήσουν τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια πολιτισμού των Ελλήνων. Οποιος μιλάει για ανάγκη, χρηστική, ρεαλιστική ανάγκη, να έχει προβάδισμα η ανθρώπινη ποιότητα, προπηλακίζεται σαν «ρατσιστής». Η λοιμική του λαϊκισμού έχει αποσαθρώσει την ελληνική κοινωνία, έχει ακυρώσει κάθε ελπίδα ανάκαμψης. Το μικρόβιο έχει μεταδοθεί και στη διασπορά, το εκτόπλασμα του ΠΑΣΟΚ που λέγεται ΣΑΕ έχει μπολιάσει πλήθος σεμνών άλλοτε βιοπαλαιστών της αποδημίας με επιθετική «παντογνωσία», αξιώσεις αυθεντίας στην ελληνική Ιστορία και πολιτική. Με χαμένη τη σεμνότητα της αυτογνωσίας, οι συζητήσεις μεταξύ Ελλήνων, στην Ελλάδα ή στη διασπορά, γίνονται όλο και πιο αποκαλυπτικές ανήκεστης υπανάπτυξης, βαλκανικής επαρχιωτίλας. Η περίπτωση της Ελλάδας είναι από τις πιο ευδιάκριτες αφορμές δυσφορίας ευρωπαϊκών δυνάμεων που βλέπουν τον ρόλο τους στο διεθνές πεδίο να παγιδεύεται στην ελεήμονα στήριξη καλομαθημένων ράθυμων συν–εταίρων. Τα συμφέροντα της Γερμανίας, λ.χ., σαφώς θα απαιτούσαν την αποχώρησή της από την ασήμαντη πολιτικά στις διεθνείς σχέσεις Ε.Ε. και τη σύμπραξή της με τη Ρωσία για συνασπισμό αποφασιστικής στην παγκόσμια σκακιέρα ισχύος. Που σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να βρεθούμε χωρίς επαναπαυτική ομπρέλα προστασίας, μόνοι, με τον εγκληματικής αφροσύνης υπερδανεισμό μας, τη συρρικνωμένη στο έπακρο παραγωγικότητά μας. Και η κωμικά αφασική εξωτερική μας πολιτική να πρέπει να ανταγωνιστεί τη σοβαρότητα και ιδιοφυΐα της αυτοκρατορικής πολιτικής ενός Αχμέτ Νταβούτογλου.

Η Μέση Λύση εν όψει εκλογών!!!...

για να είναι όλοι ικανοποιημένοι!...

Την Ιρλανδία μην την κλαίς!...

kathimerini.gr, 7.5.2009

Την Ιρλανδία μην την κλαις...
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini. gr



Bρε, τι έπαθαν οι φουκαράδες οι Ιρλανδοί! Η δική τους μείωση του ΑΕΠ είναι πολλαπλάσια της δικής μας. Είναι να τους λυπάται κανείς με το -9% που θα καταγράψουν το 2009, ενώ εμείς είμαστε στο -0,9%. Είναι να μην τους κλαίνε οι ρέγγες - την αλιεία των οποίων άφησαν για να ασχοληθούν με τους πιο σύγχρονους και πάλαι ποτέ αποδοτικούς τομείς της οικονομίας;
Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες έλεγαν οι παλιοί, ενώ εμείς... άρχοντες! Δεν κινδυνεύουμε τόσο πολύ από την κρίση. Αν, μάλιστα, ήμασταν χώρα της υποσαχάριας Αφρικής δεν θα κινδυνεύαμε καθόλου. Πιθανότατα, μάλιστα, να παρουσιάζαμε και σχετική ανάπτυξη. Ετσι, θα μπορούσαμε και να κοροϊδεύουμε τους κουτόφραγκους για το πάθημά τους. Τι τα θέλετε; Και οι πλούσιοι έχουν στενοχώριες...
Αυτός ο συλλογισμός (αντίστοιχος σεναρίου ταινίας της δεκαετίας του ’60, που έκανε γενιές Ελλήνων να κλαίνε για τα βάσανα των πλουσίων) διακινείται εσχάτως στη χώρα. Η Ελλάδα, λένε κάποιοι, είναι τυχερή: επειδή είναι σχετικά υπανάπτυκτη δεν πλήττεται τόσο από την κρίση. Σωθήκαμε! Και ίσως γι’ αυτό πρέπει να το γιορτάσουμε με περισσότερες σπατάλες.
Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για εμάς, αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό για τους Ιρλανδούς; Ας κοιτάξουμε λιγάκι τα νούμερα. Το 1980 η Ιρλανδία ήταν σε χειρότερη θέση από την Ελλάδα· όποιον δείκτη κι αν κοίταζε κάποιος. Ετσι, το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ιρλανδών ήταν στα 5.430 δολάρια ενώ του Ελληνα ήταν στα 7.050 δολάρια. Ο μέσος Ελληνας δηλαδή ήταν 30% πιο πλούσιος από τον μέσο Ιρλανδό. Το 2008, όμως, το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα ήταν 32.005 δολάρια ενώ στην Ιρλανδία έφτανε τα 61.810 δολάρια. Δηλαδή, ο μέσος Ιρλανδός ήταν 93% πιο πλούσιος από τον μέσο Ελληνα. Εβγαζε δηλαδή σχεδόν τα διπλά λεφτά. Και μετά ήρθε η κρίση...
Σύμφωνα με τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το 2009 το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων θα φτάσει τα 31.700 δολάρια, ενώ το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ιρλανδών θα πέσει στα 56.247 δολάρια. Δηλαδή, μέσος Ιρλανδός θα βγάζει 77,5% περισσότερα από τον μέσο Ελληνα. Είναι, να μην τους λυπόμαστε λοιπόν; Δεν πρέπει να θριαμβολογούμε γι’ αυτήνν τη μεγάλη επιτυχία της ελληνικής οικονομίας; Βέβαια, οι ιαχές θα έχουν τον αχό εκείνου του τύπου που έπεφτε από τον ουρανοξύστη και σε κάθε όροφο που περνούσε έλεγε «δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής πάμε καλά!». Μόνο που στη δική μας περίπτωση λέμε: «Δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής οι Ευρωπαίοι πάνε χειρότερα!»
Να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι όλα καλά και άγια στην Ιρλανδία και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που σήμερα πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Πιθανότατα θα έχουν περισσότερα προβλήματα, από εκείνα του ανέκδοτου στο οποίο κάποιος λυπόταν τους πλούσιους γιατί «το κρασί τους ήταν παλιό, το τυρί μουχλιασμένο και το φιλέτο τους άψητο». Οταν όμως συγκρίνουμε προβλήματα χωρών, καλά είναι να κοιτάζουμε τα πραγματικά νούμερα και όχι τις ποσοστιαίες μεταβολές των. Διότι είναι σίγουρο ότι ο Μπιλ Γκέιτς έχασε, λόγω της κρίσης, περισσότερα από έναν Ινδό εργάτη. Πόσοι όμως (εκτός του ΚΚΕ) θα ήθελαν να έχουν την «τύχη» του δεύτερου;

Το "Φάρμακο" της Φινλανδίας.

kathimerini.gr
7.5.2009

Το «φάρμακο» της Φινλανδίας

Tης Ριτσας Μασουρα

Iσως δεν είναι η καλύτερη πρόταση, εν όψει μάλιστα του καλοκαιριού. Αλλά μήπως θα ήταν εξαιρετική ιδέα να μετακομίσουμε ομαδικώς στη Φινλανδία, αντί να συζητάμε ξανά και ξανά εκ του μακρόθεν για το φινλανδικό μοντέλο; Βεβαίως κάποιοι θα διαμαρτυρηθούν για το ψυχρό κλίμα. Οι περισσότεροι όμως θα προβάλουν βέτο, έντρομοι στην ιδέα ότι θα χρειαστεί να ενστερνιστούν τις αξίες και τις αρχές διακυβέρνησης μιας χώρας, η οποία αγνοεί τι σημαίνει διαφθορά, δεν ξέρει από σκανδαλολογίες και ατελείς νόμους περί ευθύνης υπουργών, δεν διαθέτει «λαμόγια» ούτε λειτουργεί με «γρηγορόσημο», μάλλον δεν έχει ακούσει για μαύρο χρήμα και ΜΜΕ καιμ το πιθανότερο, θα χρειαστεί φροντιστήριο για να αντιληφθεί τι σημαίνει «κάνω φροντιστήριο για να μπω στο πανεπιστήμιο».
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας, ο οποίος επισκέφθηκε τη Φινλανδία, έστειλε προχθές ένα απλό μήνυμα προς τους Ελληνες πολιτικούς αρχικά και κατ’ επέκτασιν προς όλους εμάς: να ακολουθήσουμε τη συνταγή και το φάρμακο της Φινλανδίας. Διαφάνεια στην πολιτική τάξη, έλεγχο στα δημόσια οικονομικά και ο καθένας να απλώνει τα πόδια του όσο το πάπλωμά του του επιτρέπει. Το αυτονόητο, δηλαδή, το οποίο στην Ελλάδα παραμένει ζητούμενο και απαιτείται συσσώρευση πολλών διατριβών προκειμένου να πάρει σάρκα και οστά η χρηστή διακυβέρνηση που θα τιμά τη χώρα και τους πολίτες της. Οπως ακριβώς στη Φινλανδία. «Το φάρμακο που προτείνω» είπε η Φινλανδή πρόεδρος Τ. Χάλονεν, συνομιλώντας με τον κ. Παπούλια, «είναι η καλή διακυβέρνηση και η διαφάνεια σε τέτοιο βαθμό, ώστε κανείς να μην τολμάει να κάνει κάτι που δεν είναι σωστό».
Η Φινλανδία, την οποία είχα την τύχη να επισκεφθώ υπό τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, εξαιτίας της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ βυθίστηκε σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση και η τότε πολιτική ηγεσία ζήτησε από τους Φινλανδούς να συμβάλουν ώστε να ξαναπιάσουν το κομμένο νήμα της ανάπτυξης. Κάπως έτσι, σαν ένα παραμύθι, εξελίχθηκαν τα πράγματα, συνέβαλε και η έκρηξη της κινητής τηλεφωνίας, αλλά τα πάντα στηρίχθηκαν στο κεφάλαιο που λέγεται εκπαίδευση. Η Φινλανδία έκτοτε έχει αναγάγει την παιδεία σε αξία ζωής, πολύτιμο αγαθό, βασικό επενδυτικό εργαλείο που συμβάλλει αποτελεσματικά όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην καθημερινότητα του πολίτη. Γράφτηκε ότι ο γιος του προέδρου της ΝΟΚΙΑ πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με το γιο του θυρωρού μιας πολυκατοικίας. Ναι, γιατί στη Φινλανδία δεν υπάρχουν σχολεία για τους μεν και σχολεία για τους δε. Και αν κάτι απασχολεί το πολιτικό και εκπαιδευτικό προσωπικό της χώρας δεν είναι το πώς θα αυγατίσουν τα προσωπικά περιουσιακά τους στοιχεία, αλλά το πώς θα προωθήσουν την κοινωνία της γνώσης.
Στη χώρα του Αη Βασίλη η ζωή είναι μινιμαλιστική και αν θυμάμαι καλά η τότε πρόεδρος της Διεθνούς Διαφάνειας ζούσε σε ένα σπιτάκι δύο δωματίων κάπου έξω από το Ελσίνκι, όταν δε εμμέσως τη ρώτησα γιατί, μου απάντησε ότι στη ζωή προέχουν άλλες αξίες. Θα τολμούσα ίσως να πω ότι αυτά συμβαίνουν στη Φινλανδία επειδή κατοικείται από Φινλανδούς και τα υπόλοιπα συμβαίνουν στην Ελλάδα επειδή κατοικείται από Ελληνες, αλλά μια τέτοια σκέψη θα λειτουργούσε ισοπεδωτικά και κανείς δεν το αξίζει.