Απο το Σκαι.gr,"Τα Τρια Γκετο Της Οργης",του Τεο Ιωαννου,16.12.2008.

Τα τρία γκέτο της οργής

Γράφει ο Τέο Ιωάννου - 16/12/2008



Σταφύλια της οργής, ή... περσινά ξινά σταφύλια;Άτιμο πράμα το συναίσθημα. Όταν σε πλημμυρίζει, παρασέρνει στο διάβα του τη λογική, τη σύνεση, τη μετριοπάθεια και κυρίως την ψυχραιμία. Όχι ότι είχαμε ποτέ τα παραπάνω χαρακτηριστικά ως διακριτικά, καρφιτσωμένα στην επίσημη στολή του εθνικού μας ψυχισμού. Απέναντι στο βρετανικό φλέγμα, τον αμερικανικό πουριτανισμό, το γερμανικό νεορεαλισμό και τους γαλλικούς νεωτερισμούς, προτάσσουμε με... παρρησία τη νεοελληνική αμετροέπεια. Είτε αντιμετωπίζουμε γεγονότα κοσμοϊστορικής εμβέλειας (βλ. 11η Σεπτεμβρίου, διεθνής οικονομική κρίση), είτε εγχώριας κρίσης (δολοφονία Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου).Τώρα, λοιπόν, που σοκαριστήκαμε απ’ το περιστατικό, γίναμε έξαλλοι με τους κυβερνώντες, σπάσαμε ότι βρήκαμε μπροστά μας, τα χώσαμε στους μπάτσους, συγκινηθήκαμε στην κηδεία, επικηρύξαμε Ειδικό Φρουρό και Κούγια και δώσαμε μικρόφωνο στην “δικαίως εξεγερθείσα” νέα γενιά, ξύνουμε τα κεφάλια μας ομφαλοσκοπώντας. Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις; Τι θα αλλάξει; Πόση “επανεκπαίδευση” θα χρειαστούν οι μπάτσοι ώστε να μεταλλαχθούν σε “μπόμπιδες”; Πόσα νεράντζια θα ρίξουν ακόμα τα παιδιά μας στα αστυνομικά τμήματα πριν ξαναμπούν στις τάξεις; Πόσες σπασμένες βιτρίνες, πόσα γκλομπ σε ημίγυμνες νεανικές πλάτες, πόσα αυτόκλητα “εισαγγελικά” ρεπορτάζ και πάνελ και πόσα “πέρα βρέχει” υπουργικά συμβούλια θα χρειαστούν για να παραιτηθεί η κυβέρνηση; Και, εν τέλει, πόσα απίδια πιάνει ο σάκος; Ρητορικά ή φιλοσοφικά, τα παραπάνω ερωτήματα μας αποσπούν την προσοχή από μια σειρά επισημάνσεων που προκύπτουν μάλλον αβίαστα από την πρόσφατη κρίση και που συνθέτουν το φαύλο κύκλο μιας διαρκούς κοινωνικής έντασης με ανοιχτή λίστα θυμάτων. Η πρώτη έχει να κάνει με τη θλιβερή -αν και σαφώς καθυστερημένη- συνειδητοποίηση ότι το κράτος, στο οποίο στρεφόμαστε μετά από κάθε είδους “καταστροφή”, απλά δεν υπάρχει. Ενδιαφέρον, αν σκεφτούμε πως διαθέτουμε –μαζί με τη Γαλλία- τη μεγαλύτερη παράδοση κρατισμού στην Ευρώπη. Αλλά αυτή είναι μια διαχρονική πραγματικότητα που κατά βάθος όλοι μας γνωρίζαμε... Αυτό που θα έπρεπε να μας σοκάρει, ήταν η ανάδειξη των ιδιότυπων κοινωνικών μας γκέτο. Τρεις γκετοποιημένες κοινότητες που δρουν ανεξέλεγκτα στα πλαίσια της νεοελληνικής κοινωνίας, ήταν οι πρωταγωνιστές –αλλά και οι αυτουργοί- της άναρχης εικόνας που παρουσίασε η χώρα τις τελευταίες μέρες: η αστυνομία, η “νεολαία” και τα media. Ασχέτως των ποινικών ευθυνών του πυροβολισμού του Ειδικού Φρουρού, το επάγγελμα του μπάτσου είναι ίσως το πιο περιθωριακό (στα όρια του αναξιοπρεπούς) της εποχής μας. Προσφέροντας μηδαμινό κοινωνικό έργο, με ελάχιστη εκπαίδευση και ανύπαρκτη επικοινωνιακή επιδεξιότητα, η αστυνομική κοινότητα αντιμετωπίζεται από όλους μας με δικαιολογημένη απαξία. Η ανεπάρκεια στην έρευνα, η αδυναμία στην αστυνόμευση και στην προστασία, ο υπερβάλλων ζήλος στην καταστολή και η συστηματική ποινική ατιμωρησία, συνθέτουν τους λόγους που οι μπάτσοι καταλαμβάνουν μια απ’ τις χαμηλότερες βαθμίδες εκτίμησης στην κοινωνική συνείδηση.Απέναντι στους ανυπόληπτους “φρουρούς της τάξης” βρέθηκαν την τελευταία εβδομάδα οι μαθητές. Εξοργισμένοι από
Παιδιά που μεγαλώνουν σχεδόν μόνα τους, με προσλαμβάνουσες την κυνική συμπεριφορά, τον οπορτουνισμό, την αυτοδιάψευση των αξιών των γονιών τους και το δόγμα "εις οιωνός άριστος, αμύνεστε περί πάρτης"το θάνατο του συνομήλικού τους, οδηγήθηκαν συχνά σε ακραίες μορφές βανδαλισμών, χωρίς απτή ιδεολογική κάλυψη. Ποικίλα τα αίτια της “εξέγερσής” τους: επαγγελματικά αδιέξοδα, κοινωνικός αποκλεισμός, υλιστικές εμμονές, εκπαιδευτική ανία. Καλό είναι, πάντως, να μην ξεχνάμε ότι ασχέτως κοινωνικού στάτους, τα παιδιά αυτά είναι οι γόνοι της γενιάς της αμφισβήτησης της δεκαετίας του ’70. Παιδιά που μεγαλώνουν σχεδόν μόνα τους, με προσλαμβάνουσες την κυνική συμπεριφορά, τον οπορτουνισμό, την αυτοδιάψευση των αξιών των γονιών τους και το δόγμα “εις οιωνός άριστος, αμύνεστε περί πάρτης”! Εννοείται ότι σε τέτοιες συνθήκες αποδόμησης, το μη συγκροτημένο νεανικό ταμπεραμέντο μπορεί εύκολα να γίνει έρμαιο εκμετάλλευσης διαφόρων πολιτικά και κοινωνικά επιτήδειων. Τέλος, υπάρχουν και τα ΜΜΕ. Ειδικά τα ηλεκτρονικά, που έχουν αυτοαναχθεί σε δημόσιους κατηγόρους, κινδυνολόγους, αυτόκλητους υπερασπιστές της κοινωνικής ηθικής, υποκριτικούς τιμωρούς της πολιτικοκοινωνικής αναλγησίας. Φορώντας το κοστούμι της αγανάκτησης, οι παραθυράτοι τηλε-κατήγοροι χειραγωγούν τη συναισθηματική φόρτιση του τηλεθεατή (που, ομολογουμένως, τους το επιτρέπει) και πυροδοτούν -αν δεν υποκινούν- τις κοινωνικές εντάσεις. Εντελώς ασύνδετοι με την “κοινωνία των 700 ευρώ” που επικαλούνται, οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι – αναλυτές ζουν στο δικό τους, προνομιούχο "γκέτο". Είναι κυνικοί τσαρλατάνοι της θεαματικότητας με γραβάτες και μέικ-απ και ευθυνόμαστε όλοι για τη “νομιμοποίησή” τους... Σε περιόδους κρίσης σκιαγραφείται ξεκάθαρα ο πολιτικός και κοινωνικός πολιτισμός μας. Η τελευταία εβδομάδα απέδειξε ότι είμαστε άξιοι της αμετροεπούς μοίρας μας: χωρίς κυβέρνηση, με αυτιστικές δυνάμεις ασφαλείας, υποκριτικά και επικίνδυνα media, περιθωριοποιημένη νεολαία, ανεξέλεγκτους χούλιγκαν και νοοτροπία όχλου ανίκανου να διακρίνει την αγανάκτηση από την υποκρισία. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, υπάρχουν όμως συλλογικές και ατομικές ευθύνες. Το μόνο πράγμα που αποφύγαμε επιμελώς τις τελευταίες μέρες, ήταν να ρίξουμε μια γερή ματιά στον καθρέφτη. Άλλωστε, έχουμε ξεχάσει πότε το κάναμε τελευταία... Υ.Γ. Για περισσότερα περί ατομικών και συλλογικών ευθυνών σε περιόδους κρίσης, νοικιάστε το παρεξηγημένο “Λέοντες Αντί Αμνών” του Ρέντφορντ. Ή ξαναεπισκεφθείτε την Πλατωνική “Πολιτεία”.

A.Καρκαγιαννη,"Ο κ.Τσιπρας και η Δημοκρατια".

"ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" - 12.2008.

Ο κ. Τσίπρας και η Δημοκρατία

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη


Είπε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ο κ. Α. Τσίπρας: Δεν θα ζητήσουμε από κανέναν πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης. Αν εννοεί το πιστοποιητικό υποταγής, έχει δίκαιο. Να μη ζητήσει, αλλά και να μη του το ζητήσουν. Γιατί αν φτάσουμε πάλι στο σημείο να του το ζητήσουν, δεν αμφιβάλλω ότι ο ίδιος θα αντισταθεί ηρωικά, αλλά για να παραφράσω τον Μπρεχτ, αλίμονο στις κοινωνίες που έχουν ανάγκη από ήρωες.
Για να μη φτάσουμε σε αυτό το σημείο, θα μπορούσε κανείς να ζητήσει από τον κ. Τσίπρα ένα και μόνο πιστοποιητικό: νομιμοφροσύνης και υποταγής στη Δημοκρατία, στους κανόνες και στους θεσμούς της, όπως τουλάχιστον καταγράφηκαν από τη μεταπολίτευση και μετά. Οχι μόνο στους κανόνες και στους θεσμούς. Περισσότερο στο πνεύμα και στην ιδεολογία της, να θεωρούμε αυτονόητο ότι μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα, να σκεφτόμαστε ελεύθερα, να εκφραζόμαστε ελεύθερα. Ξέρω ότι αυτό το ελάχιστο και αυτονόητο, αλλά ταυτόχρονα και μέγιστο, ακούγεται πολύ συντηρητικό, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες.
Θα υπενθυμίσω, παρεμπιπτόντως και θεωρητικά, ότι αυτό το ελάχιστο, αυτονόητο και μέγιστο το στερηθήκαμε επί πολλά χρόνια στο παρελθόν και είπαμε μέσα μας ότι αυτό πρέπει να το ξανακατακτήσουμε και να το περιφρουρήσουμε. Οχι σαν ένα μεταβατικό στάδιο για άλλες επιδιώξεις πιο ουσιαστικές, αλλά σαν μια εσαεί κατάκτηση, βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε ουσιαστικότερη επιδίωξη. Πολύ περισσότερο όταν πια γνωρίζουμε ότι η καταπάτηση και η ιδεολογική περιφρόνηση αυτού του ελάχιστου και μέγιστου οδηγεί αναπότρεπτα στη στρέβλωση και τον εκφυλισμό τα πιο τολμηρά και τα πιο ταπεινά όνειρα για το μέλλον.
Ο κ. Α. Τσίπρας δεν στερήθηκε, δεν νοστάλγησε και δεν χρειάσθηκε να αγωνισθεί για το ελάχιστο και αυτονόητο και ταυτόχρονα μέγιστο. Είναι πολύ τυχερός και πραγματικά προνομιούχος που μπήκε στην πολιτική και αναδείχθηκε πρόεδρος ιστορικού κόμματος με αυτό «το ένα το κρατούμενο» στο χέρι. Είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον ίδιο και τη γενιά του και τη νεότητά τους. Είναι η γενιά της Δημοκρατίας.
Ποια είναι αυτή η Δημοκρατία; Παρακολουθώντας προχθές τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό (υποτίθεται κορυφαία κοινοβουλευτική συζήτηση) ένιωσα βαθιά θλίψη για τον ψεύτικο και προσχηματικό λόγο από όλες τις πολιτικές πτέρυγες. Κανείς δεν μίλησε με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα. Και ακόμη περισσότερο θλιβερά ήταν τα διατεταγμένα, τα υστερόβουλα και υποκριτικά χειροκροτήματα. Παρόμοια ήταν τα συναισθήματα και από τις συζητήσεις της Εξεταστικής Επιτροπής. Και στις δύο περιπτώσεις κανείς δεν έλεγε την αλήθεια, ούτε καν η Αριστερά που, θεωρητικά τουλάχιστον, δεν έχει λόγο να λέει ψέματα.
Και ενώ αισθανόμουν αυτή τη θλίψη από τον ψεύτικο λόγο, αυτόν που ονομάζουμε ξύλινο, από μέσα μου έλεγα ότι καλά που υπάρχει και αυτός και ακόμα καλύτερα που έχουμε αυτόν τον «άθλιο» Τύπο και την πολύ αθλιέστερη τηλεόραση και μπορούμε, υπερβάλλοντας συχνά και ψευδολογώντας, να κρίνουμε και να ελέγχουμε. Αυτή είναι η Δημοκρατία μας, στην πιο σχηματική και αγοραία μορφή της και οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού και της οφείλουμε κυρίως ομολογία πίστεως, ανοιχτόκαρδης εμπιστοσύνης και ανυστερόβουλης.
Η Δημοκρατία μας έχει και πολλά άλλα, πολύ πιο σημαντικά, ελαττώματα. Νομιμοποιεί τις κοινωνικές αδικίες και ανισότητες, επιτρέπει την προκλητική επίδειξη πλούτου, επιτρέπει τις συντεχνιακές ομαδοποιήσεις, ακριβέστερα τον συντεχνιακό καταμερισμό και πολλά άλλα. Μπορούμε όμως να τα διαπιστώνουμε, να καταγγέλλουμε, να εξοργιζόμαστε και να διαμαρτυρόμαστε. Πεδίο πολιτικής μάχης είναι η δημοκρατία, δεν είναι προσφορά.
Η Αριστερά έχει προβληματική σχέση με την «αστική» (όπως την αποκαλεί) Δημοκρατία. Ο κ. Τσίπρας είναι νέος, θα έλεγα συντριπτικά νέος, και είναι πραγματικά κρίμα να αποδειχθεί ότι συνεχίζει αυτή την παράδοση...

Μικη Θεοδωρακη,"Οι Μπατσοι".

πηγή:
Περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ: ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ (http://www.resaltomag.gr/) --

ΟΙ «ΜΠΑΤΣΟΙ» Του Μίκη Θεοδωράκη

Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία. Ενώ θα πρέπει να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικώτερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχευτευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για κάθε τι που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του.
Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης την βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό.
Από κει και πέρα παρ' ό,τι τότε η ελληνική αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, Αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στην χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να την διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.
Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε. Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία».
Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και την σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι. Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;
Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει αστυνομία.
Γι' αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας.
Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω: Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς. «Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου. Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς. Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο. Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γ' αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει.
Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε. Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεότερη ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνιζόταν και δημιουργούσαν.
ΒΓΑΛΤΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ.
Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά.
ΑΝΟΙΞΤΕ ΔΡΟΜΟΥΣ.
Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.
ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ!

απο την "Ελευθεροτυπια" - 8.12.2008.

Από την οικονομική κρίση κερδισμένες -ή τουλάχιστον όχι χαμένες- δεν θα βγουν οι κοινωνίες όπου το θεωρητικά πιο δημιουργικό κομμάτι τους, οι νέοι, αναγκάζονται να διοχετεύσουν την ορμή τους σε όλο και πιο απελπισμένες διεκδικήσεις ενός συρρικνούμενου μεριδίου μιζέριας, αλλά εκείνες που ενθαρρύνουν, αναμένουν και απαιτούν τη δημιουργική συμμετοχή τους.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
08/12/2008

Παντελη Μπουκαλα,"Οι Εξωθεν Οχτροι".

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
MONIMEΣ ΣTHΛEΣ
Hμερομηνία δημοσίευσης: 19-12-08
"Οι έξωθεν οχτροί"
Tου Παντελη Μπουκαλα

«Εξωθεν επεμβάσεις»; Αυτές συγκλόνισαν τον κόσμο; Μα ναι. Το είπε στην ολομέλεια της Ευρωβουλής ο κ. Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, επικεφαλής των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. Είπε δηλαδή με τον πιο επίσημο τρόπο όσα υποτονθορύζουν στην Αθήνα οι ομοϊδεάτες του, όσα διοχετεύουν στα παπαγαλάκια τους· ότι τάχα η Ν.Δ. κι ο αρχηγός της πληρώνουν το κόστος για τον αντιαμερικανισμό τους (ποιον;), τον φιλορωσισμό τους (ποιον;) και τον φιλοκινεζισμό τους (ποιον;). Ηρθαν λοιπόν πράκτορες φοβεροί και τρομεροί, παρατώντας για λίγο τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές τους υποχρεώσεις, μπήκαν με σατανικά μηχανήματα στο μυαλό του ειδικού φρουρού, τον υπνώτισαν και σαν ρομπότ τον έστειλαν να σκοτώσει τον Αλέξανδρο. Κι ύστερα, με τα ίδια μηχανήματα, αλλά και με ραντίσματα σκοτεινών ουσιών από αεροπλάνα δήθεν συμβατικά, εξερέθισαν χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, άνεργους, μετανάστες. Και με τα ίδια μηχανήματα μπήκαν στο μυαλό του κ. Κούγια και του υπαγορεύουν τις ιταμές λέξεις της συστηματικής προβοκάτσιας του.Τέτοια λένε, τέτοια ψιθυρίζουν. Κι ύστερα θέλουν να πιστέψουμε τη «βαθιά οδύνη» και τον «βαθύτατο προβληματισμό τους» για όσα έγιναν, για όσα πρέπει να γίνουν. Αλλά γιατί δεν λένε όλη την αλήθεια ώστε να γίνουν περισσότερο πιστευτοί; Γιατί δεν αποκαλύπτουν ότι στο λιμάνι της Πάτρας συνελήφθησαν 521 Αγιοβασίληδες που κάτω από την κόκκινη στολή του γελαστού παππού φορούσαν τη μαύρη στολή του ιταλικού «Μπλακ Μπλοκ»; Γιατί δεν μας είπαν ότι στην Κορινθία πιάστηκε ένα παπόρι από την Πετραία Αραβία γεμάτο πέτρες προοριζόμενες για τον ανεφοδιασμό των λιθοβόλων της Αθήνας, κι ένα άλλο παπόρι από το Ιράκ γεμάτο παπούτσια, και μάλιστα πράσινα; Γιατί απέκρυψαν ότι οι εισαγόμενες πέτρες είχαν ενσωματωμένο μηχανισμό ώστε να επιστρέφουν στο χέρι αυτού που τις πέταξε και να μην αναγκάζεται να αγοράζει τρεις πέτρες Πετρουπόλεως στην τιμή του ενός ευρώ, όπως έγραψε ο ενημερωμένος «Ομπσέρβερ»;Αφού πήραν όρκο ότι θα λάμψει η αλήθεια, ας τα πουν όλα. Ας πουν επιτέλους ότι χιλιάδες μεταμφιεσμένοι Σκοπιανοί μπουκάρισαν στη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα κατελήφθησαν από κουκουλοφόρους Αλβανούς, οι δε μασκοφορεμένοι Τούρκοι πήραν την Κομοτηνή. Τίποτε να μη μας κρύψουν, να καταλάβουμε ότι απειλείται το γένος από τους «έξωθεν». Ειδικά δε ο κ. Ι. Βαρβιτσιώτης να πει και να μολογήσει ότι η βαθιά του αγωνία είναι αν στον επικείμενο ανασχηματισμό θα γίνει υπουργός (ή έστω υφυπουργός) ο γιος του, ο κ. Μίλτος Βαρβιτσιώτης. Να γίνει βέβαια, ώστε να αποδειχθεί εμπράκτως ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοξα. Ιδίως στην οικογενειακή και κληρονομική.

Απο την εφημεριδα "Liberation", 19.12.2008.

1 - Ουδείς υπενθυμίζει το γεγονός ότι η ζωή στην Ελλάδα έγινε πολύ ακριβή μετά την υιοθέτηση του Ευρώ, ο μέσος μισθός είναι κάτω από 1000 Ευρώ, στην πραγματικότητα 800 Ευρώ, ενώ οιτιμές των ειδών διατροφής το λιγότερο διπλασιάστηκαν.2 - Ουδείς λέει ότι το Carrefour εξαγόρασε πολλά ελληνικά σούπερ-μάρκετ μετά την υιοθέτηση του Ευρώ, ότι η Εμπορική Τράπεζα (2η τράπεζα στην Ελλάδα), η Αγροτική Τράπεζα, η ΓενικήΤράπεζα εξαγοράστηκαν από γαλλικές τράπεζες, και......συγκεκριμένα από ! την BNP. Ότι η απορύθμιση της αγοράς μετά την υιοθέτηση του Ευρώ οδήγησε στον καλπασμό των διεθνών εταιριών.3 - Ουδείς λέει ότι η γαλλική πρεσβεία βρίσκεται εκεί μόνον ως αντιπρόσωπος αυτών των εταιριών, οι οποίες εξαγοράζουν τις ελληνικές,τουλάχιστον σε εκείνο το μέρος της αγοράς όπουπαίζουν κάποιο ρόλο.4 - Ουδείς λέει ότι το αεροδρόμιο των Αθηνών παραχωρήθηκε σε γερμανική εταιρία, ότι το λιμάνι του Πειραιά παραχωρήθηκε σε κινέζικη εταιρία. Σαν να λέμε ότι η Ελλάδα χάνει σιγά-σιγά τον έλεγχο των μέσων μεταφοράς.5 - Ουδείς λέει ότι τα πολιτικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, βρίσκονται στα χέρια των ίδιων οικογενειών εδώ και γενεές. Τέλος, οι έλληνες ζούσαν πολύ καλύτερα πριν την υιοθέτηση του Ευρώ, το οποίο συνιστά καταστροφή. Για την ελληνική νεολαία το κόμμα της κεντροδεξιάς έγινε το σύμβολο αυτής της εκχώρησης των δικαιωμάτων τους, των προσδοκιών τους.Καλή τύχη στους φορείς της ελπίδας. Οι πολιτικοί γνωρίζουν ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα πνέει τα λοίσθια, αλλά φοβούνται πολύ, πάρα πολύ μην χάσουν τα προνόμιά τους.Και, αν οι πολιτικοί δεν το παραδεχτούν, τα πρόβατα θα γίνουν λύκοι.Για τους έλληνες το Ευρώ είναι μια καταστροφή, περιμένετε όμως, δεν είναι μόνο για τους έλληνες, μου φαίνεται πως είναι για όλη την Ευρώπη. Η αγοραστική ικανότητα είναι πολύπιο χαμηλή σε σχέση με το παρελθόν. Κι εδώ επίσης η κυβέρνηση κάνει τον κουφό, για αυτούς η κατάσταση βαίνει μια χαρά, υπάρχει μια κρίση, αλλά πέραν τούτου ουδέν.Αλλά είναι φυσιολογικό ούτε καν να βλέπεις την κρίση να διέρχεται όταν παίρνεις μισθό 10000 Ευρώ το μήνα. Για κείνον όμως που κερδίζει 700 Ευρώ το μήνα ο τόνος δεν είναι ο ίδιος.Και νομίζω ότι οι νέοι δεν είναι ηλίθιοι, ώστε να μην βλέπουν τι συμβαίνει. Εξ' ου και όσασυμβαίνουν στην Ελλάδα.Η μοναρχία των πολιτικών: οι νέοι δεν θέλουν πια αυτό το σύστημα. Δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για τις τράπεζες, δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για αυτοκίνητα, δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για πολέμους, δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για τη διαβίωση των πολιτικών, δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για να βοηθήσουμε τις εταιρίες που ήδη διέθεταν δισεκατομμύρια, και για τους λαούς ψίχουλα.Ωραία διανομή του πλούτου, ωραία δικαιοσύνη, οι συνταξιούχοι επιβιώνουν, οι νέοι δεν έχουν δουλειά, οι μισθωτοί παραπαίουν. Κανένα πρόβλημα, αφού υπάρχουν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια.Είμαι ελληνίδα και είμαι πολύ υπερήφανη. Να είστε σε ετοιμότητα. Τα γεγονότα της Ελλάδας έρχονται στην Ευρώπη. Ας ξαναγράψουμε το κείμενο βάζοντας στη θέση της Ελλάδας τη Γαλλία καιέχουμε μια αρκετά ρεαλιστική απεικόνιση όσων μας περιμένουν τα επόμενα χρόνια (μήνες;).Βλέποντας τα ρεπορτάζ των εφημερίδων και των ειδήσεων για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, δενμπορεί παρά να μας έρχονται αβίαστα ορισμένες αναμνήσεις και να λέμε ότι τέτοιου είδους γεγονότα θα μπορούσαν κάλλιστα να συμβούν στη Γαλλία, αν η κυβέρνηση και ο Σαρκοζί δενέπαιρναν κάποιες προφυλάξεις.Όλα τα συστατικά στοιχεία της ελληνικής εξέγερσης έχουν συναθροιστεί και εδώ, και ο Σαρκοζί δεν πρέπει να είναι πολύ ήσυχος αυτή τη στιγμή!Από την Ελλάδα στη Γαλλία δεν είναι και πολύ μακριά. Μια σπίθα ίσως είναι αρκετή. Γάλλοι, άλλη μια φορά!Σας καλώ από την Ιταλία: χρειαζόμαστε κάποια «ελληνική» διαδήλωση, διότι η κατάσταση στη χώρα μας είναι πραγματικά σοβαρή. Ο νεανικός πληθυσμός δεν κατανοεί την αξία της ζωής και των πραγμάτων. Ο Μπερλουσκόνι είναι κακός, όχι όμως το απόλυτο κακό. Άλλαξε τη ζωή των ιταλών (όλων των ιταλών, δεξιών, κεντρώων, αριστερών) διαμέσου της τηλεόρασης και η ιταλική κοινωνίανοιάζεται μονάχα να ερμηνεύσει την πραγματικότητα με τις κατηγορίες της τηλεόρασης: την ομορφιά, την επιτυχία. Και είναι κυρίως οι νέοι των 600 Ευρώ το μήνα (και λιγότερο!) που τοκάνουν αυτό.Είμαστε όλοι έλληνες!

Xρηστου Γιανναρα,"Ποια Εξεγερση και Ποια Αριστερα?".

"Ποια εξέγερση και ποια Αριστερά;"
του Χρήστου Γιανναρά*
19/12/2008


Σήμερα η πλειοψηφία των ανθρώπων αισθάνεται ότι έχει μεταβληθεί σε μειοψηφία"Θα πρέπει να δούμε με ψυχραιμία τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φυσική εξέλιξη, το φυσικό αποτέλεσμα πολύ συγκεκριμένων πρακτικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και στο κράτος. Υπάρχει, όμως, και ένα τεράστιο κενό στο κράτος και στην πολιτική. Δηλαδή, είναι φανερό ότι από δεκαετίες τώρα η πολιτική δεν υπηρετεί το κράτος, δεν χρησιμοποιεί το κράτος για να υπηρετήσει την κοινωνία, αλλά συνιστά εντελώς συντεταγμένες οργανωμένες ομάδες συμφερόντων οι οποίες επιδιώκουν την εξουσία για σκοπούς φανερά ιδιοτελείς, γι' αυτό και δεν μπορούν να λυθούν τα κεντρικά προβλήματα του κοινωνικού βίου".
Ο Χρήστος Γιανναράς στο ΣΚΑΪ"Η υγεία, η παιδεία, το ασφαλιστικό, η δημόσια τάξη… ο εκβιασμός του κοινωνικού συνόλου από το λεγόμενο "κρατικό συνδικαλισμό", ο συνδικαλισμός του δημόσιου τομέα. Αυτά τα πολύ βασικά, τα πελώρια, τα στοιχειώδη προβλήματα η πολιτική επί δεκαετίες και με διαφορετικές κυβερνήσεις δεν μπορεί να τα λύσει. Από εκεί και πέρα τα πράγματα παίρνουν έναν χαρακτήρα ανεξέλεγκτο. Θα πρέπει να σας ομολογήσω ότι αυτό που με πανικοβάλλει στην κυριολεξία δεν είναι τα όσα συμβαίνουν, είναι τα όσα λέγονται"."Αυτό που γίνεται αυτό τον καιρό στα τηλεοπτικά κανάλια, στον Τύπο και γενικά στον δημόσιο λόγο είναι εφιαλτικό. Τέτοια σύγχυση, τέτοιες παρανοήσεις, τέτοιες διαστροφές της πραγματικότητας, τέτοια τέλεια απουσία αξιολογικών ιεραρχήσεων…. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, πιθανώς το πιο κραυγαλέο: Το πανό που ανέβηκε στον βράχο της Ακρόπολης έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη συνολική καταστροφή της οικονομίας που συνέβη στα αστικά κέντρα με τις πυρπολήσεις των καταστημάτων, διότι δείχνει πλέον ότι είμαστε εθελόδουλοι. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε μια κατοχή οποιασδήποτε ιδεολογικής μειονότητας η οποία κατορθώνει να απαντλήθεί με την βία. Θυμίζει μέρες του 1933 στην Γερμανία".
Θα είμαστε έρμαια πλέον δυναμικής μειοψηφίας, η οποία έχει αποδείξει ότι έχει συμπεριφορές Ναζί."Υπάρχει συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα και συγκεκριμένη ιδεολογική παράταξη που συμπεριφέρεται στην Ελλάδα σήμερα με νοοτροπία Ναζί, πρέπει να το πούμε έξω από τα δόντια. Πέστε μου ποιος άλλος θα τολμούσε να κρεμάσει αφίσες στο Βράχο της Ακρόπολης, να μπει μέσα στον σταθμό της τηλεόρασης και να βγάλει πανό την ώρα των ειδήσεων; Δεν υπάρχει πια τίποτα, καμία αντίσταση κοινωνική σε αυτά τα φαινόμενα"."… Η παραποίηση και η αλλοτρίωση της πραγματικότητας τρομάζει. Λέμε (και βάζουμε στο μυαλό των παιδιών) ότι πρόκειται για εξέγερση της νεολαίας, πράγματα που τα παιδιά ούτε υποψιάζονται να τα σκεφτούν… Διαβάζουν άραγε σήμερα τα παιδιά των 15 και 16 χρονών εφημερίδα; Έχουν ιδέα από τη διάλυση του πολιτικού συστήματος, την κατάρρευση του; Έχουν επίγνωση της πραγματικότητας που συντελείται εδώ και μερικά χρόνια στον Ελλαδικό δημόσιο χώρο; Αλλά επιτέλους εάν ήταν εξέγερση - που πραγματικά θα την ευχόμουν με όλη μου την καρδιά-, αυτή η εξέγερση θα πήγαινε πριν από κάθε τι άλλο στα γραφεία των κομμάτων και θα τα θρυμμάτιζε. Θα έμπαινε μέσα στην Βουλή και θα την θρυμμάτιζε, όχι στα μαγαζιά των ανθρώπων οι οποίοι δουλεύουν να βγάλουν το ψωμί τους. Δεν είπε ούτε ένας άνθρωπος ότι πίσω από κάθε τέτοιο μαγαζί υπάρχουν δύο, πέντε, δέκα, σαράντα άνθρωποι βιοπαλαιστές όχι ιδιοκτήτες. Οι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι χάνουν το ψωμί τους και δε μιλάει κανείς. Συνεπώς για ποια εξέγερση μιλάμε; Ας πούμε για περίπατο να κάνουμε το χαβαλέ μας! Γιατί αυτή η ευκολία να σπάσουμε το κάθε τι; Το αυτοκίνητο του φουκαριάρη, του μεροκαματιάρη που το απέκτησε ποιος ξέρει πως, να του το κάψουμε και να θρυμματίσουμε την βιτρίνα και να λεηλατήσουμε το εμπόρευμά του;"" Λέω το αυτονόητο: Εάν λειτουργούσε κράτος, θα έπρεπε να προστατευτεί η περιουσία των πολιτών και η δημόσια τάξη. Αλλά δεν υπάρχει κράτος. Η ανικανότητα της κυβέρνησης είναι ανατριχιαστική. Αλλά ας μη μιλάμε μόνο για ανικανότητα. Γιατί η ανικανότητα είναι το άλλο μισό της ασυνειδησίας της λεγόμενης αντιπολίτευσης. Όταν μπροστά σε μια τέτοια κοινωνική κατάσταση η αντιπολίτευση δεν κοιτάει τίποτα άλλο, δεν μπορεί να συζητήσει τίποτα άλλο παρά μόνο την επανεκλογή της, ή την άνοδό της στην εξουσία έμμεσα με εκλογικές συνεργασίες. Όταν ακόμα και μέσα σε αυτή την κατάσταση τα μικρά κόμματα προβάλουν ως Αριστερά την πλέον αντικοινωνική και ριζικά αντικοινωνική πολιτική. Εγώ ξέρω- αν δεν έχω παραφρονήσει-, ότι Αριστερά σημαίνει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, αντίσταση στην ατομική αυθαιρεσία του κέρδους της ιδιοτέλειας, αντίσταση στην πλεονεξία των οργανωμένων συμφερόντων των συνδικάτων του συμφέροντος"."Δεν είναι θέμα δεοντολογίας τι πρέπει να κάνει η Αριστερά. Πρέπει να κάνει αυτό που είπε ο κ. Κύρκος. Να πάψει να λέγεται Αριστερά. Δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί αυτό το όνομα. Αριστερά σημαίνει μια ανιδιοτέλεια, ακραία ανιδιοτέλεια που έφερε τους ανθρώπους μέχρι να στηθούν στον τοίχο για τα ιδανικά τους. Αριστερά δεν σημαίνει η προστασία κάθε γκρουπούσκουλου, το οποίο οργανώνεται για να υπερασπίσει τα συμφέροντά του ή για να κάνει επιτέλους το χαβαλέ του ή το κομμάτι του. Αριστερά δεν σημαίνει να χαϊδεύουμε τα αυτιά της βίας. Εδώ πέρα πρόκειται για ένα φαινόμενο για το οποίο δεν φταινε κάποιοι περιθωριακοί, το φαινόμενο αυτό εμπνέεται από τις δηλώσεις των πολιτικών, συγκεκριμένων πολιτικών, συγκεκριμένων κομμάτων και η κοινή γνώμη δεν τα αποδοκιμάζει".
Πόσο χλευάστηκε η κατάργηση της ομοιόμορφης ενδυμασίας"Σήμερα η πλειοψηφία των ανθρώπων αισθάνεται ότι έχει μεταβληθεί σε μειοψηφία, ότι βρίσκεται υπό κατοχή. Υπάρχουν δυναμικές μειοψηφίες οι οποίες επιβάλλουν την θέλησή τους με το έτσι θέλω. Δεν λειτουργεί πουθενά όρος και αρχή δημοκρατίας, να μπορεί να εκφραστεί ο κόσμος. Βέβαια αυτά είναι το αποτέλεσμα της κατάρρευσης των δυο μεγάλων κομμάτων, δηλαδή ενός πολιτικού αδιεξόδου εμφανέστατου και αν αυτή τη στιγμή η κυβερνητική παράταξη δεν αφυπνιστεί να θέσει θέμα αρχηγού, να δηλώσει την ανικανότητα που επέδειξε μέχρι τώρα η κυβέρνηση και να αναζητήσει εσωτερική της ανασυγκρότηση στον ένα χρόνο που της μένει τότε αυτή η μειονότητα που σήμερα εμφανίζεται σαν στρατός κατοχής θα αποτελέσει την μόνη πρόταση. Εάν καταρρεύσει η σημερινή κυβέρνηση, που έχει ήδη καταρρεύσει, χωρίς δυνατότητα εναλλακτική, εσωτερική μέσα από αυτό το κόμμα που κυβερνά όποιο και αν είναι ας είναι σάπιο, εάν δεν δείξει ικανότητες εσωτερικής ανασυγκρότησης θέτοντας θέμα αρχηγού, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο για πολλές δεκαετίες"."Και τα δύο μεγάλα κόμματα κατέστρεψαν την παιδεία αυτού του τόπου. Σε αυτά που συμβαίνουν σήμερα με τα σχολιαρόπαιδα τα 10χρονα που πετροβολάνε "μπάτσους, γουρούνια δολοφόνους", αυτό είναι η κατάληξη μιας συγκεκριμένης εκπαιδευτικής πολιτικής η οποία ξεκίνησε από πολύ συγκεκριμένα μέτρα δήθεν εκσυγχρονισμού της παιδείας και κατέληξε σε αυτό το μπάχαλο που ζούνε σήμερα τα σχολειά. Το σχολείο έχασε πλέον τον ασκητικό του χαρακτήρα. Έμαθε αυτά τα παιδιά ότι στο σχολειό δεν ετοιμάζεσαι να γίνεις πολίτης, δεν μετέχεις ως άσκηση σε μια κοινότητα όπου εκπαιδεύεσαι να μετάσχεις αύριο κρίσεως και αρχής, αλλά είσαι αυτόνομος πολίτης ήδη, είσαι μαθητικό κίνημα. Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για το έγκλημα να βιάζεις και να ασελγείς τις ψυχές των παιδιών, διαστρέφοντας τη συνείδησή τους ότι από τα δέκα τους χρόνια είναι συνδικαλισμένα σε κίνημα; Αυτά είναι εγκλήματα κοινωνικά πελώρια, ανατριχιαστικά"."Να σας θυμίσω πόσο χλευάστηκε η κατάργηση της ομοιόμορφης ενδυμασίας… Και δεν εννοώ βέβαια ούτε κουρέματα, ούτε στολές, ούτε πηλίκια. Εννοώ ένα ίδιο πουλόβερ και ένα ίδιο παντελόνι... Είναι η ισχυρότερη εμφάνιση δημοκρατίας μέσα στα σχολειά. Το κατάργησαν το ΠΑΣΟΚ και άρχισαν αμέσως τα παιδιά να συναγωνίζονται ποιο θα φορέσει το τάδε σινιέ ρούχο και το τάδε σινιέ παπούτσι..."."...Σήμερα το πλήθος των γονιών, η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών δεν μπορεί να μιλήσει για τα σχολειά. Μιλάνε οι συνδικαλισμένες μειονότητες και επιβάλλουν ετσιθεληκά. Το παιδί να νιώθει ότι το σχολειό είναι αντίπαλος, εχθρός και να κάνει κατάληψη στο σχολειό του, στον χώρο της ζωής του κάθε μέρα. Και αυτό το ίδιο παιδί βγαίνει και κλείνει, αποκλείει τους κεντρικούς δρόμους και εκβιάζει βασανιστικά τους πολίτες για να πετύχει το αίτημά του"."Χρειαζόμαστε έναν Πούτιν. Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο ο οποίος να είναι ηγέτης και να βγει να μιλήσει με πόνο σε αυτό τον λαό. Να καταλάβει ο λαός ότι υπάρχει επιτέλους ένας άνθρωπος ο οποίος πονάει αυτό τον τόπο, ο οποίος θέλει να υπηρετήσει αυτό τον τόπο από όπου και αν είναι, από όπου και αν προέρχεται αλλά να είναι ανιδιοτελής και να επιστρατεύσει κοινωνικές δυνάμεις και να στήσει μια κυβέρνηση για να διακονήσει το λαό".*

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του κ. Χρήστου Γιανναρά στον Άρη Πορτοσάλτε στις 19 Δεκεμβρίου 2008