Αναρτήσεις
Νόαμ Τσόμσκι: «Η Ελλάδα καταστρέφεται βάσει σχεδίου»
Πριν από 10 χρόνια
Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014
Νόαμ Τσόμσκι: «Η Ελλάδα καταστρέφεται βάσει σχεδίου»
http://www.otyposnews.gr/archives/28709
Νόαμ Τσόμσκι: «Η Ελλάδα καταστρέφεται βάσει σχεδίου»
Τον έχουν χαρακτηρίσει «Αϊνστάιν της γλωσσολογίας», «Δαρβίνο της εποχής μας» και «κορυφαίο διανοούμενο του κόσμου». Είναι ένας από τους σημαντικότερους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που του έδωσε και τον χαρακτηρισμό «ο αντιαμερικανός εξτρεμιστής», τον οποίο χρησιμοποιούν κυρίως οι Αμερικανοί. Η θεμελιώδης πλέον «Ιεραρχία Τσόμσκι», την οποία περιέγραψε το 1956, τον έχει καθιερώσει και ως έναν από τους σημαντικότερους γλωσσολόγους όλων των εποχών. Και όμως, παρ’ ότι έχεις όλα αυτά στο μυαλό σου όταν πηγαίνεις να τον συναντήσεις, ο 83χρονος Νόαμ Τσόμσκι είναι τελικά ακόμη πιο επιβλητικός και εντυπωσιακός από τη φήμη του.
Ο Νόαμ, όπως τον αποκαλούν όλοι στο ΜΙΤ, πηγαίνει κάθε ημέρα στο γραφείο του, στο Τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας. Εκεί βρεθήκαμε στις 3.00 το μεσημέρι, 15 λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Η Μπεβ Στολ, η βοηθός του, μας άνοιξε την πόρτα του προθαλάμου του γραφείου του. Είναι αυτή που κανονίζει τα πάντα για εκείνον με κάθε λεπτομέρεια: «Σε πέντε λεπτά θα μπείτε στο γραφείο του, ετοιμαστείτε και ο καθηγητής θα είναι μαζί σας στην ώρα του».
Ένα γραφείο γεμάτο βιβλία παντού. Στην τεράστια βιβλιοθήκη όλα είναι τοποθετημένα σε ράφια με γραμμένη από κάτω την κατηγορία στην οποία ανήκουν. Μια κατηγορία, όμως, ενώ έχει ετικέτα, είναι εντελώς κενή από βιβλία: «Intelligence». Σε κεντρικό σημείο υπάρχει μια τεράστια φωτογραφία του Μπέρτραντ Ράσελ και από κάτω γραμμένη η φράση με την οποία ξεκινά η αυτοβιογραφία του και προφανώς εκφράζει και τον Τσόμσκι: «Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους». Καθήσαμε σε ένα τραπέζι στο μέσον του γραφείου του, και ο Τσόμσκι κάθησε ακριβώς δίπλα μας. Ευτυχώς, γιατί εκτός του ότι είναι συναρπαστικό να τον έχεις κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής, είναι γνωστό ότι μιλάει πάρα πολύ σιγά. Εκτός όλων των άλλων, φημίζεται και για την απίστευτη μνήμη του, θυμάται απλώς τα πάντα, κάτι που δεν το αρνείται και ο ίδιος: «Ναι, θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά μερικές φορές είναι λίγο βασανιστικό, επειδή οι άλλοι συνήθως δεν θυμούνται». Μπορεί με μεγάλη ευκολία να πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο σαν να «τραβάει» μέσα στο μυαλό του συρτάρια με γνώσεις και πληροφορίες. Άκουγε κάθε ερώτησή μας σκυφτός, κοιτώντας προς τα κάτω, και μόλις τελειώναμε σήκωνε αμέσως το βλέμμα του και έδινε την απάντησή του κοιτώντας μας κατάματα μέχρι τέλους.
Πάντως ο Τσόμσκι έκανε την πρώτη ερώτηση: «Αλήθεια, τι γίνεται στην Ελλάδα; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα».
Ετοιμαζόμαστε να καταστρέψουμε την παγκόσμια οικονομία. Ετσι μας λένε. Όμως η Ελλάδα που είναι λιγότερο από το ένα χιλιοστό της παγκόσμιας οικονομίας θα καταστρέψει όλη την υφήλιο; Δεν είναι γελοίο αυτό;
«Πιστεύω ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η Ευρωπαϊκή Eνωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι’ αυτό όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άρα μεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο».
Και τι θα κερδίσουν οι λεγόμενες «αγορές» από την καταστροφή της Ελλάδας;
«Ξέρετε, αυτό που ονομάζουν “αγορές”, δεν είναι κάτι ακαθόριστο. Είναι οι μεγάλες τράπεζες σε παγκόσμιο επίπεδο. Γερμανικές, γαλλικές και εμμέσως αμερικανικές τράπεζες. Η τραπεζική κοινότητα, λοιπόν, είναι αυτή που θέλει να αποπληρωθεί. Δεν τους ενδιαφέρει το τίμημα».
Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουν στο τέλος;
«Ήδη πληρώνονται εδώ και πολλά χρόνια. Έπαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Η κατάσταση δεν είναι ανάλογη, αλλά υπάρχουν δύο παραδείγματα χωρών, όπως η Αργεντινή και η Ισλανδία, που δεν υπάκουσαν και πλέον πηγαίνουν καλά. Ωστόσο αυτές οι δύο χώρες είχαν το δικό τους νόμισμα, μπορούσαν να πουν “δεν δεχόμαστε τους νόμους του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος” και είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν αλλιώς. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό, αφού δεν έχει το δικό της νόμισμα»
Πιστεύετε, παρ’ όλα αυτά, ότι μια επιστροφή στη δραχμή θα ήταν καταστρεπτική για εμάς;
«Ναι, παρ’ ότι είναι ένα πιθανό σενάριο. Γι’ αυτό πιέζει έτσι το ΔΝΤ, διότι ξέρει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή και συνεπώς γνωρίζει ότι μπορεί να πιέσει. Προσέξτε τον φασισμό του οικονομικού συστήματος. Είναι σαν να μου έχετε δανείσει εσείς χρήματα, με ληστρικά κιόλας επιτόκια, να σας αποπληρώνω για κάποια χρόνια και όταν ξαφνικά δεν μπορώ να σας πληρώσω άλλο, να μου λέτε: “Ωραία, θα πληρώσουν οι φίλοι και οι γείτονες για σένα”. Αυτό είναι το ΔΝΤ. Αν ένας επενδυτής, μια τράπεζα ας πούμε, έχει επενδύσει με ρίσκο σε μια χώρα, και βέβαια πάντα με ληστρικά επιτόκια, και κάποια στιγμή η χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώνει, έρχεται το ΔΝΤ και λέει ότι θα πληρώσουν άλλοι για σένα. Αυτοί, φυσικά, είναι πάντα οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών, οι οποίοι δεν πήραν ποτέ το συγκεκριμένο δάνειο. Ολα γίνονται, αρκεί να μη χάσουν οι τράπεζες. Και τελικά να μην έχουν στην ουσία κανένα ρίσκο!».
Συγγνώμη, αλλά πώς το αποκαλείτε αυτό το σύστημα;
«Είναι το οικονομικό σύστημα “στυγνή ληστεία”».
Πολύ περιγραφικό όνομα για οικονομικό σύστημα…
«Μα δεν είναι καν μυστικό, το λένε και οι ίδιοι! Πριν από μερικά χρόνια ένας υψηλά ιστάμενος του ΔΝΤ το χαρακτήρισε “κοινότητα της πίστωσης και της επιβολής”. Ακριβώς όπως η Μαφία! Οπως οι μαφιόζοι, έχουν και τα λεφτά να σε δανείσουν, αλλά και τον τρόπο να σ’ τα πάρουν πίσω».
Αρα η ανυπακοή και η μη πληρωμή του χρέους μας είναι η πρότασή σας;
«Προσέξτε. Η ανυπακοή πολλές φορές θέλει ψυχραιμία και υπομονή. Και κυρίως να βρείτε τον τρόπο που σας ταιριάζει».
Το ίδιο σύστημα, όμως, δεν επιβάλλεται και εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες;
«Βεβαίως. Από τα πρώτα χρόνια του Ρίγκαν και ως σήμερα, πάρα πολλές φορές έχουν κληθεί οι αμερικανοί πολίτες να πληρώσουν τα κεφάλαια τραπεζών που χάθηκαν σε επενδυτικά ρίσκα που πήραν οι ίδιες εντός και εκτός ΗΠΑ. Αυτό, προσέξτε, δεν θα συνέβαινε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά συμβαίνει στο δικό μας οικονομικό σύστημα, διότι απλώς είναι “γκανγκστερικό”. Μάλιστα υπάρχει και όνομα για αυτό το σύστημα, ο Στίγκλιτζ θα σας έχει μιλήσει φαντάζομαι. Ονομάζεται “πολύ μεγάλο για να αποτύχει”. Αυτό περιγράφει στην ουσία την πολιτική “παροχής εξασφάλισης” από την πλευρά της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία διασφαλίζει στις τράπεζες και στους επενδυτικούς οργανισμούς πως “ό,τι ρίσκο και να πάρετε, όταν το σύστημα καταρρεύσει και δεν θα μπορείτε να πάρετε άλλα λεφτά, θα σας τα δώσουμε εμείς από τα χρήματα των φορολογουμένων”. Παρεμπιπτόντως, το σύστημα καταρρέει κάθε τόσο».
Οι οίκοι αξιολόγησης τι ρόλο παίζουν σε όλα αυτά;
«Οι οίκοι αξιολόγησης συμπληρώνουν ιδανικά το “γκανγκστερικό σύστημα”, αφού έχουν συνυπολογίσει, πριν από κάθε επένδυση, ότι αν κάτι δεν πάει καλά στη χώρα στην οποία γίνονται επενδύσεις, τότε θα αναλάβει τα χρέη η εκεί κυβέρνηση, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Δηλαδή κάτι το οποίο αποτελεί σκάνδαλο, αυτοί το έχουν συμπεριλάβει στους υπολογισμούς τους! Γι’ αυτό και κάποιοι, πολύ λίγοι, ακόμη και μέσα σε αυτήν την κρίση, τα καταφέρνουν μια χαρά. O ρόλος των οίκων αξιολόγησης ενισχύθηκε από τη δεκαετία του ’70 και μετά, όταν το σύστημα πραγματικά απογειώθηκε και συγκεντρώθηκε τεράστιος πλούτος στα χέρια πολύ λίγων. Όλοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ανισοτήτων, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι αντιληπτό είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της ανισότητας προέρχεται από το ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού».
Και εμείς οι πολίτες, όμως, δεν αντιδράσαμε καθόλου και τα αποδεχτήκαμε όλα αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας.
«Μα δεν τα έχουμε αποδεχτεί! Δεν μας δόθηκε καμία επιλογή και καμία εναλλακτική. Δεν μας ρώτησε κανένας: “Σας αρέσει το ΔΝΤ;”. Εμένα δεν με ρώτησε κανένας, εσάς; Απλώς το σχεδίασαν και μας το επέβαλαν».
Γι’ αυτό η Goldman Sachs, ας πούμε, αν και βασική υπεύθυνη της κρίσης, βγάζει ακόμη τεράστια κέρδη;
«Ακριβώς. Αν και είναι βασικοί υπεύθυνοι και από τους αρχιτέκτονες της κρίσης, τα πάνε μια χαρά, με τεράστιους μισθούς και με μπόνους. Αυτό συμβαίνει επειδή απλώς ανήκουν στο σύστημα που προανέφερα. Η Goldman Sachs τώρα είναι πλουσιότερη από ποτέ. Αλλά ο κόσμος δεν εστιάζει σε γεγονότα όπως αυτό, διότι η προπαγάνδα αναζητεί και βρίσκει άλλους “υπεύθυνους” να κατηγορήσει. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, όμως, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη είναι να στοχοποιείς διάφορες κοινωνικές ομάδες».
Η στοχοποίηση, όμως, συμβαίνει και από τις δύο πλευρές. Και από το κράτος προς κάποιους, αλλά και από τους πολίτες προς κάποιους άλλους. Δεν είναι επικίνδυνο αυτό; Υπάρχει «καλή» στοχοποίηση;
«Όχι βέβαια. Προσέξτε τι γίνεται. Από την πλευρά του κράτους έχουμε ορισμένους ιδιαίτερα εύκολους στόχους, όπως είναι για παράδειγμα οι δάσκαλοι και η Παιδεία γενικότερα. Από την πλευρά του πληθυσμού τώρα, έχουμε τον εύκολο στόχο, που είναι οι αλλοδαποί, και στην Ευρώπη εξαπλώνεται ανησυχητικά το φαινόμενο της μετανάστευσης. Στην Ουγγαρία με το νεοφασιστικό κόμμα Τζομπίκ, στην Αγγλία με το Βρετανικό Εθνικό Μέτωπο και την Αγγλική Αμυντική Λίγκα. Και αν σας ακούγεται ανακουφιστικό ότι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης τα ακροδεξιά ρατσιστικά κόμματα παίρνουν κάτω από 10%, μην ξεχνάτε ότι το 1928 στη Γερμανία το Ναζιστικό Κόμμα είχε πάρει κάτω από 3%. Πέρυσι βγήκε στη Γερμανία το βιβλίο του Τίλο Σαραζίν “Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της”, στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι μετανάστες καταστρέφουν τη χώρα. Έγινε μπεστ σέλερ. Η δε καγκελάριος Μέρκελ, παρ’ ότι καταδίκασε το βιβλίο, δήλωσε ότι η πολυπολιτισμικότητα έχει τελικά αποτύχει. Οι Τούρκοι και οι Άραβες που τους έκαναν εισαγωγή για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά “απέτυχαν”, δηλαδή, να γίνουν ξανθοί και γαλανομάτηδες, κανονικοί άριοι…».
Υπάρχει πάντως το παράδοξο σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής ηρεμίας οι άνθρωποι να επιλέγουν τον καπιταλισμό και να θυμούνται όλα τα κακά του σοσιαλισμού. Οταν όμως έρχεται η οικονομική κρίση, τότε βρίζουν τα κακά του καπιταλισμού και μνημονεύουν τα καλά του σοσιαλισμού. Είναι λίγο ανόητο αυτό. Πώς γίνεται να αλλάξει;
«Αυτό είναι και το ένα και μοναδικό μήνυμα που πραγματικά έχω να δώσω. Δεν είναι συνταγή και πρέπει ο καθένας να το καταφέρει μόνος του: Χρησιμοποιήστε την κοινή λογική».
Με αυτό που λέτε ελπίζετε να βελτιώσετε τον κόσμο;
«Δεν θέλω να βελτιώσω τον κόσμο, θέλω οι άνθρωποι να τον βελτιώσουν».
Ποια είναι η άποψή σας για τον Μπαράκ Ομπάμα; Σας φαίνεται, όπως λένε, να έχει ξεχάσει ότι ο Λευκός Οίκος χτίστηκε από χέρια μαύρων;
«Όταν εξελέγη ο Ομπάμα, δεν είχα καμία προσδοκία από αυτόν. Το είχα γράψει και το είχα πει πριν από την εκλογή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου αρχές. Είναι ένας οπορτουνιστής χωρίς αρχές. Από την άλλη όμως, το να έχουμε μια οικογένεια μαύρων στον Λευκό Οίκο είναι ένα μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα. Συμβολίζει σπουδαία πράγματα για την τεράστια ομάδα των Αφροαμερικανών, αλλά κυρίως για την παγκόσμια κουλτούρα και τον πολιτισμό. Το να περιμένεις, πάντως, κάτι από τον Ομπάμα είναι τεράστιο λάθος».
Ολα αυτά τα χρόνια που σας ακούω και σας διαβάζω, μου θυμίζετε ήρωα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.
«Αλήθεια; Μισό λεπτό να καλύψω τις φτέρνες μου».
Ειλικρινά, μοιάζει σαν να προσπαθείτε να αλλάξετε τη μοίρα που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους. Αυτό δεν είναι κάπως μάταιο; Στο τέλος δεν θα είναι έτσι και αλλιώς χαμένη μάχη;
«Όχι, δεν την έχουν επιλέξει οι άνθρωποι τη μοίρα τους. Εγώ πάντως δεν την έχω επιλέξει. Έχει όμως σχεδιαστεί. Ο Ανταμ Σμιθ (που έγραψε τον “Πλούτο των εθνών”) δεν ήταν ηλίθιος που έγραψε αυτά που έγραψε».
Ας περάσουμε σε κάτι άλλο που αφορά την Ελλάδα. Πώς εξηγείτε την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας;
«Υπάρχουν πάρα πολλοί ιστορικοί λόγοι για αυτό. Πάντως πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει μπει σε ένα παιχνίδι υπερβολικής σπατάλης για όπλα και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη χώρα, αφού ο προϋπολογισμός για τους εξοπλισμούς είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο θα μπορούσε να αντέξει η οικονομία σας. Σκεφτείτε λίγο πρακτικά. Στην ακραία περίπτωση σοβαρής εμπλοκής μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός και να φέρει αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενική. Διότι απλώς η δύναμη της Τουρκίας είναι πολλαπλάσια ποσοτικά».
Ομως στην ουσία οι ΗΠΑ μάς έχουν υποχρεώσει σε αυτά τα τεράστια έξοδα για εξοπλισμούς.
«Φυσικά. Το λατρεύουν αυτό οι ΗΠΑ. Σχεδόν όλη η οικονομία των ΗΠΑ στηρίζεται στους εξοπλισμούς. Σκεφτείτε ότι επί Μπιλ Κλίντον η Τουρκία έγινε αναλογικά ο υπ’ αριθμόν ένα αγοραστής όπλων στον κόσμο μαζί με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Αυτός είναι και ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίο εξοπλίζουμε το Ισραήλ. Εκτός από το ότι το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε το ισραηλινό λόμπι, τους εξοπλίζουμε για να τους χρησιμοποιήσουμε και ως “διαφημιστικό”, ως “teaser” για άλλες χώρες. Τα όπλα που αγοράζει το Ισραήλ δεν είναι καμία σοβαρή ποσότητα, αλλά μετά έρχεται η Σαουδική Αραβία και λέει ότι θέλει εκατονταπλάσια ποσότητα από τα ίδια όπλα. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ. Το κάνει και η Βρετανία».
Οι μεγάλες δυνάμεις, όμως, γιατί κάνουν εδώ και δεκαετίες τα «στραβά μάτια» στις παρανομίες που έχει διαπράξει η Τουρκία;
«Μερικές φρικαλεότητες της Τουρκίας έχουν γίνει και με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτές που διέπραξε τη δεκαετία του ’90 στο νοτιοανατολικό της τμήμα εναντίον των Κούρδων, οι οποίοι είναι περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Μετά η Τουρκία πήρε μέρος και στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας».
Οι διανοούμενοι της Ευρώπης, όμως, δεν πολυμιλάνε για όλα αυτά. Τελικά ο διανοούμενος που υπηρετεί τους δυνατούς μπορεί να συνεχίσει να λέγεται έτσι;
«Αυτή της Τουρκίας δεν είναι η μόνη περίπτωση, αλλά είναι πολύ ενδεικτική της κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι διανοούμενοι της Δύσης».
Την ένταση που υπάρχει τελευταία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ πώς την εξηγείτε;
«Αυτήν τη φορά η Τουρκία έχει έναν πολύ καλό λόγο, αφού ένα τουρκικό πλοίο δέχθηκε επίθεση σε διεθνή ύδατα και σκοτώθηκαν εννέα Τούρκοι. Αυτό ήταν κανονική πειρατεία. Οι Ισραηλινοί άλλωστε συνηθίζουν να τα κάνουν αυτά από παλιά. Κανένα κράτος δεν θα τη γλίτωνε με αυτά που κάνει το Ισραήλ, αλλά όταν έχεις τις ΗΠΑ από πίσω σου, κάνεις ό,τι θέλεις. Σκοτώθηκαν λοιπόν από τα πυρά των Ισραηλινών εννέα άνθρωποι, από τους οποίους να σημειώσουμε κανένας δεν ήταν αμερικανός πολίτης, και η Τουρκία απαίτησε από το Ισραήλ να ζητήσει συγγνώμη».
Πιστεύετε δηλαδή ότι πίσω από τις κινήσεις τις Τουρκίας κρύβεται και αίσθημα δικαίου;
«Οχι. Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος».
Πιστεύετε ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον ένα κράτος που θα είναι κράτος δικαίου;
«Όχι, ποτέ. Εφόσον κάτι είναι κράτος δεν μπορεί να είναι δίκαιο. Βέβαια, φυσικά και υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ηθικοί και οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν το ήθος τους σε κάποια κομμάτια του κράτους. Αλλά το να περιμένεις από ένα κράτος ισχύος να συμπεριφέρεται δίκαια είναι μάταιο και ανόητο. Τα κράτη ως οργανισμοί λειτουργούν με τις δικές τους αρχές και τα δικά τους συμφέροντα. Ολη η ιστορία των κρατών είναι κάπως έτσι».
Οι λαοί, λοιπόν, κάνουν ένα διαρκές ταξίδι από ελπίδα σε ελπίδα και από όνειρο σε όνειρο, χωρίς αυτό να οδηγεί κάπου καλύτερα;
«Όχι, εγώ δεν το βλέπω έτσι. Εγώ το βλέπω περισσότερο σαν το σκαρφάλωμα ενός βουνού με στόχο να κατακτήσεις την κορυφή. Κάθε φορά όμως που φτάνεις στην κορυφή που έχεις βάλει στόχο, ανακαλύπτεις ότι από εκεί φαίνεται μια άλλη, νέα, πέρα από αυτήν που κατέκτησες, και πρέπει να αρχίσεις πάλι το ταξίδι. Τότε όμως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι έχεις ήδη κατακτήσει τον προηγούμενο στόχο σου. Νομίζω ότι αυτή είναι όλη η ανθρώπινη Ιστορία, επαναλαμβανόμενες κορυφές, για τις οποίες κάποιοι έχουν παλέψει ώστε να κατακτηθούν. Το πιο φυσιολογικό λοιπόν είναι να βρίσκει ο άνθρωπος μπροστά του ακόμη ψηλότερες κορυφές, τις οποίες δεν γνώριζε από πριν, και θα πρέπει να τις κατακτήσει. Αρα δεν πιστεύω ότι το ταξίδι είναι χωρίς ελπίδα, είναι απλώς μια συνεχής επίτευξη στόχων».
Και το ταξίδι θα υπάρχει έπειτα από κάθε άνθρωπο και έπειτα από κάθε εποχή;
«Ακριβώς. Γι’ αυτό σε κάθε εποχή ας κάνει ο άνθρωπος τη δουλειά του, που είναι να κατακτήσει τις κορυφές που του αναλογούν. Δείτε τι συνέβη με τη Λατινική Αμερική. Ήταν επί 500 χρόνια κάτω από φοβερή καταπίεση, κυρίως των Ευρωπαίων και μετά των Αμερικανών. Όλα αυτά τα χρόνια εκατοντάδες προσπάθειες να απελευθερωθούν κατεστάλησαν και πνίγηκαν στο αίμα. Όμως τα τελευταία δέκα χρόνια οι λαοί της Λατινικής Αμερικής έχουν φέρει τα πάνω κάτω. Απελευθέρωσαν τις χώρες τους από τις χούντες και την καταπίεση με τρόπο εντυπωσιακό».
Πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί το ίδιο και με την «Αραβική άνοιξη»;
«Έχουν ήδη υπάρξει τεράστιες αλλαγές, οι οποίες πιθανότατα θα είναι μόνιμες. Βέβαια έχουν πολύ δρόμο ακόμη μπροστά τους, αλλά μετρούν ήδη κάποιες σημαντικές επιτυχίες. Μία από αυτές, την οποία φυσικά δεν πολυπροβάλλουν τα δυτικά ΜΜΕ, είναι η δημιουργία πραγματικού εργατικού κινήματος στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, χώρες οι οποίες δεν είχαν ποτέ κάτι τέτοιο. Τώρα πλέον είναι δυνατόν ακόμη και σε αυτές τις δύο χώρες να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο εργατικό συνδικάτο».
Αυτή η απελπισία τού σήμερα πώς μπορεί να αλλάξει και να γίνει ελπίδα;
«Δεν ξέρω. Αν γνωρίζετε την απάντηση πείτε τη και σε εμάς. Την έχουμε ανάγκη απεγνωσμένα».
Η εποχή χαρακτηρίζεται από την απουσία σπουδαίων ηγετών, ειδικά στην Ευρώπη, αλλά και αλλού. Είναι άραγε θέμα κακής συγκυρίας ή φυσιολογικό αποτέλεσμα των καιρών;
«Δεν πρέπει να ψάχνεις για σπουδαίους ηγέτες. Αν κάνεις εσύ κάτι σημαντικό, θα δημιουργήσεις τη δική σου σπουδαία ηγεσία και δεν θα επιτρέψεις να δημιουργηθεί αυτό που ονομάζεις ανεπαρκή ηγεσία».
Μήπως ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι συγχέουμε εντελώς τις έννοιες «συνηθισμένο» και «φυσιολογικό» και πλέον πιστεύουμε ότι αυτό που είναι συνηθισμένο στη ζωή μας είναι και το φυσιολογικό;
«Σωστό είναι αυτό, πρέπει όμως να καταφέρνεις να διακρίνεις μέσα σου τις αληθινές, τις ειλικρινείς κινητήριες δυνάμεις».
Για εσάς ποιες είναι αυτές οι βασικές κινητήριες δυνάμεις;
«Είναι πολλές και γνωρίζω μερικές από αυτές. Για παράδειγμα, η δυστυχία από την οποία υποφέρουν οι άνθρωποι και κυρίως αυτή για την οποία έχω συνυπευθυνότητα. Αυτό είναι βασανιστικό. Ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία και τα προνόμιά μας σημαίνουν αυτόματα και ευθύνες».
Μοιάζει πάντως στην Ελλάδα οι άνθρωποι να έχουμε υποστεί συλλογική κώφωση: μιλάμε όλοι, ενώ κανένας δεν ακούει κανέναν. Δεν είναι ένα βασικό πρόβλημα αυτό;
«Θα σας πω κάτι από τη δική μου πείρα. Η οικογένειά μου ανήκε στην εργατική τάξη και υπήρχαν πολλοί άνεργοι. Αντικειμενικά τότε η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ’ ό,τι είναι τώρα. Υποκειμενικά, όμως, τότε ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα ως προς την προοπτική. Τώρα επικρατεί κυρίως μια τεράστια απελπισία σε σχέση με το μέλλον, ενώ τότε κυριαρχούσε η ελπίδα ότι “δεν έχουμε τίποτε, αλλά μπορούμε να κάνουμε πράγματα για ένα καλύτερο αύριο”. Μαζευόμασταν και κουβεντιάζαμε για το πώς θα βελτιώσουμε την κατάσταση για την οικογένειά μας. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει κάθε μικρή κοινωνική ομάδα και τώρα στην Ελλάδα».
Είναι γνωστό ότι αγαπάτε τη χώρα μας και ότι καλός προφήτης είναι αυτός που αγαπά. Τώρα που κλείνουμε αυτήν τη συζήτηση τι θα προφητεύατε για εμάς;
«Σας εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, να έχετε πολλή και καλή τύχη σε αυτούς τους ιδιαίτερα δύσκολους και επίπονους καιρούς, με όλες αυτές τις ισχυρές δυνάμεις που προσπαθούν να συντρίψουν την ελληνική κοινωνία και τη χώρα σας».
Νόαμ Τσόμσκι: Η Ελλάδα στην πρώτη γραμμή ανατροπής των Μνημονίων
* Τη συνέντευξη πήρε ο Μάκης Προβατάς και δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 16 Οκτωβρίου 2011.
Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011
Ο Στέλιος Ράμφος συνομιλεί...( 28/10/11)
Ο Στέλιος Ράμφος συνομιλεί με τον Άρη Πορτοσάλτε στο Ραδιοφωνικό σταθμό Σκάι ( 28/10/11)
ΑΠ: Το πώς φτάσαμε ως εδώ Κε Ράμφο, είχαμε την ευκαιρία πέρσι στις συναντήσεις μας, είτε μέσω των εκπομπών του 1821 και της ΤV συνέντευξης, να τα πούμε, εκτός κι αν θέλετε να προσθέσετε κάτι ακόμη. Θα ήθελα να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τι κάνουμε τώρα. Αλλά αν υπάρχει παρατήρηση, πολύ ευχαρίστως. Δεν θέλω απλώς να καταναλώσουμε χρόνο στο παρελθόν.
ΣΡ: Κι αν φέρναμε το παρελθόν στο τώρα; Δηλ. θέλω να πω ότι είναι πολύ διδακτικό το ‘40. Για ποιο λόγο; Γιατί είναι μια εξαιρετική στιγμή της ιστορίας την οποία διαδέχτηκε ένας σπαραγμός. Εάν υπάρχει συσχετισμός και συνάφεια μεταξύ εκείνου και σημερινών αντιστοίχων…
ΑΠ: Και το 1821 επίσης εδόθηκε ένα έναυσμα και είπαμε «ωπ, τους φάγαμε» αλλά ξαναπλακωθήκαμε μεταξύ μας.
ΣΡ: Εάν λοιπόν αυτό είναι ένα στοιχείο μόνιμο ή έστω παραμόνιμο, συμπεριφοράς έστω κοινωνικής, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να σκεφθούμε, επετειακά πια, τι νόημα έχει το ’40 από αυτή την άποψη. Γιατί τότε ξαφνικά, με το παράδειγμα μιας παληκαρίσιας αρνήσεως ενός Όχι, ένας ολόκληρος κόσμος ξεσηκώθηκε και μπόρεσε να κάνει αυτό που έκανε, όμως πολύ γρήγορα οδηγήθηκε η κατάσταση σε ένα σπαραγμό, σε μια εμφύλια συνθήκη, τέτοια που τη βλέπουμε πολύ συχνά να επαναλαμβάνεται όπως και σας είπα και στην ιστορία…
ΑΠ: Και αν….. από τους Μηδικούς πολέμους που οι Έλληνες σταμάτησαν τους φύλακες της Ευρώπης, ακολούθησε μετά ένας σπαραγμός μεταξύ δύο πόλεων, κρατών θα μου πείτε, αλλά Έλληνες και οι νότιοι Έλληνες και οι της κεντρικής Ελλάδος.
ΣΡ: Σωστό, και για τους μεν αρχαίους, για τη μεν αρχαιότητα είναι εξηγήσιμο και κατανοητό και καταληπτό το φαινόμενο, για τα νεότερα χρόνια όμως έχει μία ιδιαιτερότητα επειδή πια οι κοινωνίες των νεοτέρων χρόνων έχουν μάθει να περισώζουν την ενότητά τους. Εμείς με ένα ιδιαίτερα παράδοξο τρόπο, έχουμε μάθει να διαιωνίζουμε το μηχανισμό αυτό, το στοιχείο της διασπάσεως. Και νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει και με την ίδια την ουσία των προβλημάτων τα οποία βιώνουμε τώρα και θα τα βιώνουμε για ένα ικανό χρονικό διάστημα, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
ΑΠ: Στην καλύτερη εκδοχή!
ΣΡ: Ναι, στην καλύτερη εκδοχή…
ΑΠ: Γιατί υπάρχει η χειρότερη εκδοχή… γι’ αυτό το χρονικό διάστημα…
ΣΡ: Η χειρότερη εκδοχή είναι ακριβώς…
ΑΠ: Η λάσπη πια, με κατάληξη τη λάσπη φαντάζομαι στο τέλος…
ΣΡ: Όπου πάλι ο παράγοντας ο διαλυτικός θα είναι η διάσπαση. Εκείνο δηλαδή απέναντι στο οποίο πρέπει να ορθώσει κανείς την κρίση και τη λογική του είναι τουλάχιστον να καταλάβει, όσο γίνεται, τους βαθύτερους εσωτερικούς μηχανισμούς της διασπάσεως, που αποτελούν ένα είδος πλέον εθιμικής συνθήκης στην Ελλάδα, προκειμένου να δει τι θα μπορούσε να κάνει. Θα ήταν καλύτερη συνεισφορά ας πούμε σήμερα, γιατί βλέπουμε ήδη…
ΑΠ: Πώς μπορεί να γίνει αυτό κύριε Ράμφο; Δηλαδή λίγο «ντιβανίσιο» είναι, λίγο εξομολογητικό, λίγο ψυχαναλυτικό…
ΣΡ: Το έχουμε ανάγκη αυτό…
ΑΠ: Τι να κάνουμε τώρα; Να κουράρει ο ένας τον άλλον; Πώς θα το κάνουμε; Γιατί επαγγελματίες δεν θα βρούμε τόσους πολλούς στον τόπο μας. Παρότι υπάρχουν και καλοί, αλλά τι να το κάνω τώρα; Να ξαπλώνει ο ένας στο ντιβάνι του αλλουνού και ν’ αρχίσουμε να λέμε;
ΣΡ: Όχι, αλλά θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε αλλιώς. Θα μπορούσαμε να δούμε, με ένα τρόπο να εστιάσουμε τον φωτισμό, σε φαινόμενα παρεμφερή, είτε στη Βαλκανική ιστορία προ ετών της αλληλοσφαγής δίπλα μας (της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας) είτε σε φαινόμενα ακόμη πιο άγρια, όπως η ιστορία των Τούτσι με τους Χούτου, στην Υποσαχάριο Αφρική και να σκεφτούμε με όρους «Υποσαχαρίου Ελλάδος» ενδεχομένως το πρόβλημα. Δηλαδή να σκεφτούμε ποια είναι τα δομικά, κοινωνικά και ανθρωπολογικά στοιχεία τα οποία υποθάλπουν και υποδαυλίζουν την ανάγκη αυτή της μονίμου και σταθερής αντιπαραθέσεως, την αδυναμία να δεχτούμε την συνύπαρξη με τον άλλο. Γιατί στο βάθος είναι σαν ένα μυστηριώδες σκουλήκι, μικρόβιο, να υπεισέρχεται και να διαμορφώνει μια ψυχική συνθήκη η οποία είναι πάρα πολύ σοβαρή.
ΑΠ: Μου δίνετε την αφορμή κύριε Ράμφο να σκεφτώ το εξής, ότι, δεν τον ανέχομαι τον άλλο, αλλά όταν υπάρχουν λεφτά, εκεί το χρήμα σκεπάζει αυτή την ανεκτικότητα. Σκεφθείτε σε εποχές που δεν υπάρχουν λεφτά τι έχει να γίνει, τρόμος σούρχεται!
ΣΡ: Τρόμος σου έρχεται αλλά επειδή καμιά φορά και η δυστυχία μπορεί να δημιουργήσει αντανακλαστικά υποταγής δεν αποκλείεται να δει κανείς παράξενα φαινόμενα. Εν πάση περιπτώσει, εκείνο το οποίο για μένα έχει σημασία, χωρίς να διεκδικώ απόλυτη αλήθεια αλλά σαν σκέψη, σαν υπόθεση, έχω την αντίληψη ότι το γεγονός ότι οι ψυχισμοί, ότι οι συμπεριφορές σε κοινωνίες σαν τη δική μας έχουν αρχαϊκά χαρακτηριστικά μέσα στη συγχρονικότητά τους, στη νεωτερικότητά τους, αυτό είναι το στοιχείο το οποίο πρέπει να καταλάβουμε. Ποιο είναι κατεξοχήν κατά τη γνώμη μου το αρχαϊκό χαρακτηριστικό; Ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε την ενότητά μας παρά ως ταυτότητα. Τι θέλω να πω. Μπορώ να ενωθώ με τον άλλο όταν ανήκουμε στην ίδια οικογένεια, όταν είμαστε από το ίδιο χωριό. Όταν διαφέρει από μένα δεν μπορώ να τον καταλάβω. Υπ’ αυτούς τους όρους λοιπόν, σε μία κοινωνία, το υφάδι το εσωτερικό που τη στερεώνει και ενώνει μεταξύ τους τους αγνώστους, δεν υφίσταται, ή στο μέτρο που υφίσταται είναι πάρα πολύ εύκολη η θραύση. Άρα λοιπόν, ο μηχανισμός εκείνος ο οποίος είναι και το μόνιμο διαλυτικό στοιχείο της κρατικής μας υποστάσεως και συνοχής, είναι πανταχού παρών, όσο θυμόμαστε τη νεότερη Ελλάδα και οφείλουμε ακριβώς να καταλάβουμε αυτόν τον συντελεστή πώς θα μπορούσαμε να τον αντιμετωπίσουμε. Έχει μεγάλη σημασία να σκεφτούμε το πρόβλημά μας με όρους αρχαϊκών στοιχείων που επιβιώνουν σήμερα. Γιατί αν δεν το σκεφτούμε έτσι, θα επαναληφθεί, θα σπαταληθεί το χτεσινό όφελος όπως σπαταλήθηκε το όφελος του ‘74, όπως σπαταλήθηκε το όφελος του ’32… Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να σκεφτούμε με τέτοιους όρους τα πράγματα. Υπάρχει δηλαδή ακόμη ένα στοιχείο το οποίο λειτουργεί καθοριστικά προκειμένου οι συμπεριφορές και η νοοτροπία μας να λειτουργήσουν και αυτό το πράγμα ακριβώς είναι ο αποκλεισμός. Με όρους αποκλεισμού, σύγχρονο κράτος δεν φτιάχνεται, γιατί το σύγχρονο κράτος έχει φτιαχτεί με μια ορισμένη λογική, να συνέχει τους διαφορετικούς. Αυτό δεν ισχύει ακόμη για την Ελλάδα γιατί…
ΑΠ: Ποιος θέλει να μας αποκλείσει κύριε Ράμφο;
ΣΡ: Απ’ το διπλανό χωριό! Θυμάστε τις ιστορίες με τους επιταφίους που όταν διασταυρώνονταν έβγαζαν τα κουμπούρια προκειμένου να δουν ποιος επιτάφιος θα περάσει πρώτος. Δηλαδή δεν πρόκειται για εχθρό με όνομα, πρόκειται για τον εχθρό που είναι η αδυναμία της διαφορετικότητος. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε…
ΑΠ: Έλληνας με Έλληνα;
ΣΡ: Βεβαίως, γιατί το Έλληνας Έλληνας δεν υπάρχει, είναι ο χωριανός, είναι ο Σφακιανός, είναι ο Λαρισαίος, είναι ο Κρητικός. Αν φτάσουμε σε σημείο να σκεφτούμε με όρους Έλληνα, τότε λύθηκε το πρόβλημα. Σκεφτόμαστε με όρους μπατζανάκη, κουμπάρου, συντοπίτη και υπ’ αυτή την έννοια δεν είμαστε σε θέση, παρά μόνο κάτω από πίεση πραγμάτων να διαμορφώνουμε μορφές ενότητος κρατικές.
ΑΠ: Η συντεχνία δηλαδή είναι πιο πάνω από το «Ελλάδα»; Το κόμμα είναι πιο πάνω από το «Ελλάδα»;
ΣΡ: Βεβαίως, και η οικογένεια πάνω απ’ όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο το πελατειακό σύστημα βασίζεται πάνω σ’ αυτό, στην εξυπηρέτηση των επιμέρους συμφερόντων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κρίση την οποία βιώνουμε έγκειται στο γεγονός ότι το επιμέρους συμφέρον επεβλήθη στο γενικό συμφέρον και επομένως οι πολιτικοί που το εκφράζουν αυτό το πράγμα χρησιμοποιούν το επιμέρους συμφέρον και το κάνουν γενικό, κρατικό συμφέρον, κι έτσι άρχισε η κρίση.
ΑΠ: Και το κράτος είναι το μεγάλο μαγαζί, το οποίο το εξυπηρετούν αυτοί, με τη λογική…
ΣΡ: Με τη λογική του επιμέρους συμφέροντος ενώ η λογική του είναι αυτή του γενικού συμφέροντος. Επομένως έχει διαβρωθεί ριζικά, και υπ’ αυτή την έννοια είναι πολύ δύσκολο οι σημερινοί μηχανισμοί να αυτοπροτείνονται ως μηχανισμοί οι οποίοι θα λύσουν το πρόβλημα.
ΑΠ: Πώς τους διαλύεις, αυτή τη στιγμή που είσαι στην καταστροφή και δεν θέλεις να πας παρακάτω στη λάσπη... καταλαβαίνεις όμως ότι αυτός ο μηχανισμός πράγματι… αλλά βλέπεις μέλη της κυβέρνησης πώς θα σου κάνουν το καινούργιο όταν αυτοί οι άνθρωποι πάλευαν να φτιάξουν αυτό που έφτιαξαν και τώρα θα του πεις, γκρέμισε το σπίτι σου; Θα το έκανες εσύ, θα τόκανα εγώ; Θα γκρέμιζα το σπίτι μου; Όχι βέβαια!
ΣΡ: Ακριβώς λοιπόν, η πίεση των πραγμάτων…
ΑΠ: Αλλά πώς θα έρθει το καινούργιο κύριε Ράμφο; Πώς; Έχουμε χρόνο;
ΣΡ: Γι’ αυτό λέω ότι το στοίχημα είναι πάρα πολύ μεγάλο και γι’ αυτό μπορεί να έχει μία ευεργητική σημασία το γεγονός ότι θα εγκατασταθούν για ένα χρονικό διάστημα και άνθρωποι που βλέπουν εξ αποστάσεως την Ελλάδα. Διότι το θέμα δεν είναι μόνο ότι κάποιος είναι ξένος, είναι η αδυναμία… το γεγονός ότι ζούμε με δεσμούς αίματος μας απαγορεύει να βλέπουμε εξ αποστάσεως…
ΑΠ: Δεν χανόμαστε όμως; Δεν εκχωρούμε τα ονομαζόμενα κυριαρχικά δικαιώματα, δεν χάνεται η Ελλάδα μας;
ΣΡ: Μα ήδη έχουν εκχωρηθεί από τη στιγμή που οι Ευρωπαϊκοί κανόνες επιβάλλονται από του εσωτερικού του Συντάγματός μας, δηλαδή ήδη εκχωρούνται αφού δεν έχουμε νόμισμα…
ΑΠ: Προφανώς δεν εξηγήθηκε αυτό!
ΣΡ: Νομίζω είναι ηλίου φαεινότερον…
ΑΠ: Ναι, αλλά δεν εξηγήθηκε κύριε Ράμφο…
ΣΡ: Ας το εξηγήσουμε τώρα.
ΑΠ: Δεν εξηγήθηκε από το ’81, ότι εμείς, μετέχοντες στην Ευρώπη… αυτό, εκεί το πάω, δεν αναλύθηκε επαρκώς, σκεπάστηκε από το χρήμα που έρευσε ενδεχομένως; Μπορεί.
ΣΡ: Ναι, είναι αυτού του τύπου οι απόρρητες, οι άρρητες αποδοχές επειδή ακριβώς κάτι μας είναι βολικό και δεν χρειάζεται να πάμε παραπέρα.
ΑΠ: Επειδή το Μάστριχτ είναι κάτι. Τι είναι το Μάστριχτ; Καταρχήν συμμετέχεις και βάζεις την υπογραφή σου σε ένα καταστατικό…
ΣΡ: Βεβαίως, με όρους δεσμευτικούς, δεν μπορεί ο δικός σου νόμος να συγκρούεται με τους όρους της γενικής αποδοχής, ήδη αυτό είναι δεδομένο.
ΑΠ: Εμείς τόσα χρόνια ταυτοχρόνως, όπως κυλούσε αυτό το ποτάμι, δεν εφαρμόζαμε κοινοτικούς νόμους και πληρώναμε πρόστιμα, δηλαδή δεν παίρναμε τα όσα έπρεπε να πάρουμε γιατί μας κόβανε το πρόστιμο.
ΣΡ: Όχι από εθνικισμό αλλά για τον ίδιο λόγο ακριβώς που διαφθείρουμε το κράτος μας. Προκειμένου να υπηρετήσουμε το μικρό συμφέρον πληρώναμε πρόστιμα και αυτά προσετίθεντο με τη σειρά τους στο γενικό…
ΑΠ: Κι ας έχει το χωριό το σκουπίδι στην ανοιχτή χωματερή…
ΣΡ: Δεν υπάρχει κανένα θέμα…
ΑΠ: Λεβεντιά είναι όμως αυτό!
ΣΡ: Είναι λεβεντιά… τώρα λοιπόν που η λεβεντιά έχει και όρους υποχρεωτικότητας, τώρα θυμόμαστε και προβλήματα μιας ευρύτερης ιδέας για την ανεξαρτησία, η οποία πάλι πολλές φορές έχει ένα χαρακτήρα υποκριτικής αποκρύψεως πραγματικοτήτων. Γιατί στην πραγματικότητα η σιωπή και η πλάγια συμπεριφορά χαρακτηρίζουν εκείνον που θέλει να βολεύεται χωρίς να χάνει όμως τα προνόμιά του.
ΑΠ: Είναι πάλι εδώ το προσωπικό σκέλος το οποίο θα αρχίσει να αναμοχλεύει την καρδιά και την ψυχούλα του ανθρώπου, θα του λέει «σου την πέφτουν οι Γερμανοί, ήρθαν οι Γερμανοί, είμαστε κάτω από την μπότα των Γερμανών»…
ΣΡ: Αυτό θα γίνεται, θα γίνεται, αλλά ταυτοχρόνως η βαθιά ανακούφιση η χτεσινή θα παραμένει (αναφέρεται στην ημέρα που αποφασίστηκε το κούρεμα 50%) και η προοπτική των 10 ετών – γιατί το μεγάλο στοίχημα τώρα πια είναι ότι ιστορικά για πρώτη φορά μένουμε μόνοι, δηλαδή πρέπει να τα βγάλουμε πέρα με τον εαυτό μας. Και νομίζω ότι αυτό που αποφεύγαμε τόσα χρόνια είναι να τα βγάλουμε πέρα με τον εαυτό μας. Νομίζω τώρα έρχεται η ώρα και είναι η ώρα ευεργετική γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι οι Ιταλοί ή οι Γερμανοί, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι οι Έλληνες. Είναι ο εαυτός μας. Ο εαυτός μας είναι ο βαθύς εκείνος μηχανισμός ο οποίος απαγορεύει τις τόσο αναγκαίες ανατάξεις που ζητάμε. Είναι το γεγονός ότι δεν μπορούμε να μας καταλάβουμε, να μας κατανοήσουμε, να συμμετέχουμε και να συνεργαζόμαστε και να συν-προσπαθούμε για το γενικό καλό. Γιατί ξέρουμε μόνο το ειδικό καλό.
ΑΠ: Πώς άλλες κοινωνίες, δυτικές κοινωνίες κύριε Ράμφο, που κι εμείς υποτίθεται ότι ανήκουμε…
ΣΡ: Όχι, δεν ανήκουμε. Εμείς είμαστε μια ανατολική κοινωνία η οποία θέλει για πρώτη φορά με δημοκρατικό τρόπο να γίνει δυτική αλλά ταυτοχρόνως παίρνει πίσω αυτό που θέλει.
ΑΠ: Είμασταν μια ανατολική κοινωνία αλλά με τσέπη δυτική.
ΣΡ: Αυτό είναι λοιπόν το πρόβλημά μας, ότι συνεχώς, προκειμένου να τα βολέψουμε όλα, γινόμαστε χίλια κομμάτια και κάποια στιγμή αυτή τη διάλυση την πληρώνουμε. Αυτό το πράγμα οδηγεί σε υποκρισίες, δεν μας αρέσουν τα καθαρά πράγματα, γιατί θέλουμε και το ένα, θέλουμε και το άλλο. Όσο βολευόμαστε και ο χρόνος εξυπηρετεί, γίνεται η δουλειά, μετά όμως έρχεται ο λογαριασμός πάντα και πάντα έχουμε δει στην ιστορία μας να πληρώνουμε τέτοιους λογαριασμούς.
ΑΠ: Παρένθεση, αυτό είναι να κάνει με το γεωγραφικό χώρο στον οποίο ζούμε, κύριε Ράμφο; (ΣΡ: Μπορεί και αυτό να παίζει…) Ότι είμαστε στο μεταίχμιο και όχι καθαρά κάπου ή είναι γενικώς η Μεσόγειος έτσι;
ΣΡ: Δεν είναι γενικά η Μεσόγειος υποχρεωτικά έτσι… και οι καθυστερήσεις της Μεσογείου έχουν μια άλλη καθαρότητα. Ο Ισπανός είναι Ισπανός, η καθυστέρησή του δεν είναι διχασμού καθυστέρηση…
ΑΠ: Πώς δεν είναι διχασμού καθυστέρηση, δεν πέρασαν και αυτοί τον εμφύλιο;
ΣΡ: Μα ναι, αλλά αυτός ο εμφύλιος δεν έθεσε τα θεμέλια, δεν δημιούργησε προβλήματα δομικά παρά μόνο σε επίπεδο πολιτικό για την Ισπανία.
ΑΠ: Δεν πήγε πιο βαθιά δηλαδή…
ΣΡ: Δεν πήγε πιο βαθιά, δηλαδή ήταν στο επίπεδο του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων, έληξε με αυτό τον τρόπο που έληξε και γι’ αυτό και η συνέχεια…
ΑΠ: Ο δικός μας εμφύλιος είχε μήπως κάπου πιο βαθιές ρίζες; Υπήρχε κάποιος τσακωμός για το χωράφι και βρέθηκε η βολική επικάλυψη «εγώ να κάνω τον εθνικιστή και ο άλλος τον κομμουνιστή και να πλακωθούμε;» Είχαμε πρόβλημα με το χωράφι, είχαμε διαφωνία εκ των προτέρων, ψάχναμε μια αφορμή, να βάλουμε ο καθένας ένα ρούχο και να πάμε να πλακωθούμε!
ΣΡ: Κάθε φορά ο τρόπος με τον οποίο καταλαβαινόμαστε δεν είναι ότι αναρωτιόμαστε για τον εαυτό μας, είναι ότι βάζουμε στο τραπέζι τη διαφορά μας με τον άλλο. Η διαφορά και η θετική εξέλιξη θα είναι όταν αρχίσουμε να κοιταζόμαστε εμείς οι ίδιοι. Και να μη λέμε ποιοι είμαστε με βάση την απειλή του άλλου και επομένως η επιβεβαίωσή μας να έρχεται από τη συντριβή του άλλου. Η συντριβή του άλλου που μας δίνει ταυτότητα είναι το φαρμακερό στοιχείο, πρέπει ταυτότητα από εμάς.
ΑΠ: Στις άλλες κοινωνίες, τις δυτικές – που είπατε εμείς δεν είμαστε δυτική κοινωνία – πώς τα κατάφεραν και οργανώθηκαν; Τι είναι, είναι ο Καλβινισμός τους που λένε; Είναι η κυριαρχία της λογικής τους; Τι είναι;
ΣΡ: Είναι το γεγονός ότι πολύ νωρίς, ήδη από τα τέλη του Μεσαίωνος, εκείνοι άρχισαν να εισάγουν και να χρησιμοποιούν μέσα στη ζωή τους τους όρους και τους κανόνες της λογικής. Τι σημαίνει λογική;
ΑΠ: Κύριε Ράμφο, κτίζεται η λογική θα τη χρησιμοποιήσουμε για να καλλιεργήσουμε μια κοινωνία που ο ένας θα ανέχεται τον άλλο;
ΣΡ: Καλλιεργείται, η λογική καλλιεργείται γιατί ήδη ενυπάρχει στις πιο στοιχειώδεις μορφές της συναλλαγής μας και της σχέσεώς μας με τον κόσμο. Δεν προσπαθώ να φάω με το αυτί, τρώω ένα μήλο, το δαγκώνω με το στόμα κ.λπ. Θέλω να πω όμως, επειδή αυτό το ζήτημα έχετε θέσει πριν, ότι είναι άλλο πράγμα αυτό το στοιχειώδες που είπαμε στην αρχή και άλλο το να αποτελέσει ένα πυλώνα του πολιτισμού και του τρόπου ζωής των ανθρώπων. Ποια είναι η δυνατότητα της λογικής; Δεν είναι απλώς να κάνουμε ορισμένες κινήσεις που μας εξυπηρετούν πρακτικά, αλλά είναι και η δυνατότητα να συλλαμβάνουμε τα πράγματα στη γενικότητά τους, δηλαδή να μπορούμε να πούμε, Άνθρωπος και να μην λέμε υποχρεωτικά απλώς το όνομα του άλλου ή να λέμε Αθηναίος, Κρητικός, Θεσσαλονικιός… Όταν η λογική λειτουργεί με ένα τρόπο περιορισμένο ή ισχνό, δεν έχουμε τη δυνατότητα να σκεφτούμε τα πράγματα στην ευρύτητά τους δηλαδή θα μιλήσουμε για μήλα, για πορτοκάλια, για καρπούζια κ.λπ., δεν θα μιλήσουμε όμως για φρούτα. Όταν μιλήσουμε για φρούτα, και για άνθρωπο, για τις ανάγκες του, τις υποχρεώσεις του, τα δικαιώματά του, τότε πια έχουμε διευρύνει με ένα τρόπο γενικό και αφηρημένο αυτό που εμπειρικά είναι μπροστά μας. Μία κοινωνία λοιπόν που δεν μπορεί, δεν έχει αναπτυχθεί ή καλλιεργηθεί όσο πρέπει και διατηρεί ακόμα στη βάση της στοιχεία εμπειρικού πάρε δώσε, είναι υποχρεωμένη κάθε φορά τις αθροίσεις της να τις κάνει με βάση τα ίδια, δηλαδή τα μήλα με τα μήλα. Δε μπορώ να προσθέσω 3 μήλα σε 2 πορτοκάλια, έτσι δεν είναι; Για να γίνει η προσθήκη αυτή πρέπει να μιλήσω για φρούτα. Όταν μιλάω για φρούτα πια, τότε μπορώ να σκεφτώ και τη δυνατότητα μιας περιχωρήσεως κοινωνικής του διαφορετικού.
ΑΠ: Στην πολιτική πώς θα το κάνουμε αυτό;
ΣΡ: Στην πολιτική αυτό γίνεται όταν συνδέουμε τα δικαιώματα με τις υποχρεώσεις. Η υποχρέωση είναι εκείνη που μας βγάζει από την άμεση ανάγκη. Ποιο είναι το πρόβλημα το δικό μας σήμερα και όλη η κρίση τι ήταν; Σαράντα χρόνια δικαιωμάτων και ακρωτηριασμένων υποχρεώσεων. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε αυτό το στοιχείο, δηλαδή δεν υπήρχε αυτό το στοιχείο της ευθύνης που πλαταίνει πάντοτε τη σκέψη. Η ευθύνη περιλαμβάνει τον άγνωστο. Η ευθύνη η οποία απευθύνεται στον διπλανό μας, στο συγγενή μας κ.λπ. είναι εξαιρετικά περιορισμένη και είναι εκείνη ακριβώς η οποία προκειμένου να επιβεβαιωθεί πρέπει να καταστρέψει το διαφορετικό.
ΑΠ: Αλλά η υποχρέωση έμεινε σε ένα κομμάτι. Αν πάρουμε τη φορολογική υποχρέωση την είχε μόνο ένα κομμάτι του πληθυσμού. Τα 3 εκατομμύρια των φορολογικών δηλώσεων ταΐζουν τα άλλα 8 εκατομμύρια των Ελλήνων.
ΣΡ: Βεβαίως, είναι η ίδια λογική, είναι η διαγραφή της γενικής ευθύνης που έχουμε σαν πολίτες. Δεν είμαστε πια πολίτες, είμαστε εμείς και το σπίτι μας.
ΑΠ: Ποιος απομείωσε την υποχρέωση;
ΣΡ: Νομίζω το γεγονός ότι επιμείναμε πάρα πολύ στα δικαιώματα. Τα δικαιώματα μάς συνδέουν πάρα πολύ με άμεσες ανάγκες, η άμεση ανάγκη δεν μας βγάζει ποτέ στην υποχρέωση για τον άλλο. Και το βλέπουμε και τώρα, όλη η πολεμική, όλος ο τρόπος που αντιδρούμε στη δύσκολη συνθήκη είναι με όρους οικονομικής τάξεως, με όρους διαδικασιών που είναι απολύτως αναγκαίοι ασφαλώς, αλλά όχι με εκείνους τους παράξενους όρους που δημιούργησαν γεγονότα όπως το ’40. Για να ενωθεί μια κοινωνία πρέπει να ξεπεραστεί το επίπεδο της υλικής ανάγκης. Η θυσία γεννιέται μόνο όταν ξεπεραστεί η ικανοποίηση ανάγκης, όταν δηλαδή πάψει να αποτελεί όριο το αν θα φάω ή όχι, αν θα ζήσω ή όχι, και γι’ αυτό έχουμε πλέον τις υπερβάσεις που λέμε…
ΑΠ: Πώς θα κάνει η πολιτική τη σύνθεσή της, γιατί εγώ βλέπω ότι χρησιμοποιεί τη λογική της μόνο για την πάρτη της.
ΣΡ: Βεβαίως…
ΑΠ: Και αν αυτό το πράγμα μάς πάει και στο να πλακωθούμε μεταξύ μας;
ΣΡ: Νομίζω ότι αυτό μέχρι τώρα γίνεται μονίμως, μπορεί να μη γίνεται με ένα τρόπο άγριο, όπως έγινε το ’45, ’47, αλλά στην πράξη, με ειρηνικό τρόπο, αυτό γίνεται γιατί αυτό ανταποκρίνεται και στον τρόπο με τον οποίο καταλαβαίνει την ταυτότητά του ο μέσος πολίτης. Είναι μία μικρή, μία μειοψηφούσα ομάδα ανθρώπων, εχεφρόνων ας πούμε, που καταλαβαίνουν την ανάγκη της ενότητος. Δεν είναι τόσο δυνατή ακόμη, τουλάχιστον δεν φαίνεται τόσο δυνατή ώστε να επιβάλει την συνθήκη της, τη συνθήκη μιας ενότητος, γι’ αυτό τα κόμματα έχουν την άνεση ψηφοθηρικά να κινούνται με ένα τρόπο όπου το στοιχείο της διασπάσεως να είναι καθοριστικό και να ικανοποιεί, να κερδίζει έδαφος. Πάντα έχουμε την ανάγκη να ρίχνουμε την ευθύνη στον άλλον, οπότε ο συντελεστής της διασπάσεως είναι μόνιμος και σταθερός. Δεν παίρνουμε πάνω μας την ευθύνη, αν πάρουμε πάνω μας την ευθύνη, ενωνόμαστε. Άρα, πολιτισμικά κοιτώντας το, καταλαβαίνουμε τηρουμένων όλων των αναλογιών, ακριβώς πώς αναπαράγεται κι εδώ, στα στοιχεία τα αρχαϊκά της ψυχολογίας μας, αυτό που είδαμε να συμβαίνει με τους Τούτσι και με τους Χούτου.
ΑΠ: Το ’40 καταλάβαμε ότι υπάρχει κίνδυνος, ότι μας είχαν κηρύξει τον πόλεμο κι έρχονταν να μας πάρουν το χωράφι, να μας πάρουν τη γη μας.
ΣΡ: Και μας αδίκησαν, ήταν δηλαδή η αίσθηση μιας μεγάλης αδικίας που έγινε…
ΑΠ: Οπότε μόλις είπε ο κυβερνήτης «έχουμε πόλεμο» ο λαός είπε «πάω να πω το Όχι μου να τους αποτρέψω».
ΣΡ: Το Όχι το είπε πρώτα ο κυβερνήτης και γι’ αυτό είχε παραδειγματική σημασία εκείνο το Όχι. Αν το έλεγε ένας πολίτης ή πολλοί πολίτες το Όχι δεν θα είχε αυτή τη σημασία. Ήταν το Όχι από την κεφαλή και λειτούργησε παραδειγματικά. Δεν μας ενδιαφέρει τι μπορεί να έκανε ο κυβερνήτης ή η δικτατορία της εποχής, μας ενδιαφέρει ότι τη στιγμή εκείνη έκανε ακριβώς αυτό που έπρεπε. Αυτό που δεν γίνεται σ’ αυτή την κρίση είναι ότι δεν έδωσε παράδειγμα η κυβέρνηση. Οι αναλογίες είναι σαφείς και τώρα το πεδίο του παραδείγματος είναι το πεδίο της ενότητος.
ΑΠ: Αυτό ήθελα να σας ρωτήσω: γιατί σήμερα δεν γίνεται αυτή η πανστρατιά να φτιάξουμε την κοινωνία μας;
ΣΡ: Ακριβώς, είναι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, γιατί λείπει. Όταν μια κοινωνία έχει μάθει στο εμπειρικό, η λογική πια δεν αρκεί, χρειάζεται η λογική να παραδειγματισθεί. Ο παραδειγματισμός είναι εκείνος που ανεβάζει σε ένα επίπεδο πνευματικό υψηλότερο τα δεδομένα κι εκεί που είμαστε όλοι παραδομένοι στην ανάγκη ξαφνικά λέμε, ωπ, κάνουμε ένα βήμα πλέον παραπέρα. Έχει μεγάλη σημασία να το καταλάβουμε. Κι εδώ ο παραδειγματισμός μπορεί να ήταν, ας πούμε να ειπωθεί η αλήθεια, αλλά ο μεγαλύτερος παραδειγματισμός αυτή την στιγμή είναι όχι η αναζήτηση πια μιας πανστρατιάς τόσο πολιτικής αλλά ενός ανοίγματος στην κοινωνία εκείνων που έχουν την ευθύνη των πραγμάτων.
ΑΠ: Πολλοί λένε ότι δεν τιμωρήθηκε κανείς.
ΣΡ: Είναι μέσα στα προβλήματα τα μεγάλα γιατί ο μηχανισμός της αποκρύψεως, ο μηχανισμός της αναληθείας ακυρώνει το παράδειγμα. Δεν μπορούμε να πάμε ποτέ σε παράδειγμα με αναλήθεια, πάμε σε απόκρυψη. Άρα είναι ένας συντελεστής, ένα άθροισμα, μια αλυσίδα πραγμάτων που έχουν καθαρά πνευματικό ηθικό χαρακτήρα και τα οποία αυτά είναι που πρέπει να υπερβαθούν ώστε να έχουμε την αγαθή εξέλιξη που θα θέλαμε να προσδοκούμε μετά τα θετικά χτεσινά μαντάτα.
ΑΠ: Κύριε Ράμφο, το ότι είμαι ΠΑΣΟΚος, είμαι ΝΔ, είμαι κομμουνιστής, είμαι μπαχαλάκιας… Σήμερα αντιλαμβάνομαι ότι θέλουμε ο Ράμφος που είναι απέναντί μου, μπαχαλάκιας μπορεί να είναι; Δεν έχω πρόβλημα, ξέρω τι είναι και ξέρω πώς θα τον αντιμετωπίσω. Αν του πεις κι ο κύριος Ράμφος λέει κάτι, κι ο Γιώργος αριστερά ως κομμουνιστής λέει κάτι, κι ο Δημήτρης ως Πασόκος λέει κάτι κι ο άλλος λέει κάτι, και να τα πάρουμε να κάνουμε τη σύνθεση, αδυνατούμε. Αυτό τι είναι;
ΣΡ: Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί…
ΑΠ: …ξέρετε γιατί; Γιατί βλέπω τον Καρατζαφέρη Καρατζαφέρη, τον Τσίπρα Τσίπρα, την Αλέκα Αλέκα, τον Αντώνη Αντώνη, τον Γιώργο Γιώργο κι όλους τους υπολοίπους, τον Κουβέλη Κουβέλη, τη Ντόρα, Ντόρα. Δεν κάνει ένας ένα βήμα να πάει παρακάτω. Ενώ μέσα στο Κοινοβούλιο τα λένε, έξω δεν τα λένε όμως. Αυτό είναι επίσης και μια υποκρισία.
ΣΡ: Βεβαίως είναι και μια υποκρισία, είναι και μία σωστή παρατήρηση η οποία όμως προκειμένου να εξιχνιαστεί έχει ένα ιδιαίτερο βάθος. Τι είναι εκείνο που μας υποχρεώνει να έχουμε την ανάγκη μιας καθορισμένης ταυτότητας του άλλου και που η συγκεκριμένη καθορισμένη ταυτότητα μάς βάζει μπροστά σε ένα ψηφιδωτό με ξεχωριστές ψηφίδες; Μας δίνει την ασφάλεια ότι ξέρουμε ποιος είναι ο καθένας αλλά μας δίνει και την ευκολία να μην συνθέσουμε. Γιατί το παραπάνω βήμα από αυτά τα στοιχεία τα ξεχωριστά που θα έδινε μια δημιουργικότητα στη σχέση μου μαζί τους, θα ήταν να τα συνθέσω και να προχωρήσω σε μορφές πιο λειτουργικές…
ΑΠ: Ποιος μας κουμαντάρει όμως;
ΣΡ: Ο καθένας με τη συνείδησή του. Αυτό το λέω για να πω τι: ο φόβος της συνθέσεως είναι ο φόβος του μέλλοντος ενώ η ανάγκη του να είναι στατικές οι αναφορές είναι αναφορές του παρελθόντος. Η μεγάλη δυστυχία και δυσκολία της κουλτούρας μας, αυτή που οδηγεί και υποθάλπει τους διχασμούς, είναι ότι τρέμουμε το μέλλον. Είμαστε ριζωμένοι σε ένα παρελθόν το οποίο παρελθόν τρέφει και ανακυκλώνει ακριβώς αυτή τη δυσκολία…
ΑΠ: Δηλαδή το γεγονός ότι ο Αντώνης δεν πλησιάζει την οικογένεια του Γιώργου ή ότι δεν αφήνουν το Γιώργο να πλησιάσει τον Αντώνη – δεν πάω να πω ποιος φταίει ή όχι – όλο αυτό το πράγμα είναι ότι αγωνιούν για το μέλλον τους;
ΣΡ: Ότι βρίσκουν το μέλλον τους στο παρελθόν. Γιατί το παρελθόν είναι οι σταθερές εικόνες που εξασφαλίζει ταυτότητα, αυτός είναι αυτό. Αυτό δείχνει γιατί μισούμε την καινοτομία. Είμαστε μια χώρα που τώρα μπαίνουμε σε μια διαδικασία που θα χρειαστεί ενεργοποίηση της κοινωνίας. Με τα μυαλά και την ψυχολογία του εγκλωβισμού μέσα στο παρελθόν, αυτό το πράγμα είναι αδύνατον.
ΑΠ: Ξέρετε τι ακούω εγώ; Δεν αλλάζει η Ελλάδα, δεν αλλάζει ο Έλληνας.
ΣΡ: Όχι, αλλάζει, αλλάζει όπως ακριβώς αλλάζει όταν πάει σε μια ξένη χώρα. Γιατί τι γίνεται εκεί; Εκεί υποχρεώνεται να μπει στο νόμο, δηλαδή να μπει στην καθολικότητα που εδώ δεν του παρέχεται. Εδώ του παρέχεται η μερικότητα και γι’ αυτό πρέπει να πάει με ένα κόμμα ή μια ομάδα.
ΑΠ: Νόμος είναι η μερικότητα…
ΣΡ: Νόμος είναι η μερικότητα! Όταν λοιπόν πάει στη Γερμανία, στη Γαλλία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Αυστραλία, στον Καναδά, εκεί βλέπουμε ξαφνικά μία έκλυση δυναμισμού. Αυτό πού οφείλεται; Οφείλεται ότι ξαφνικά γνωρίζει και αναγνωρίζει το χρόνο, δηλαδή το μέλλον υπάρχει, ενώ μέσα στη σπασμένη ταυτότητα αποκλείεται το μέλλον. Αυτό το δομικό χαρακτηριστικό έπρεπε να συζητάνε και οι πολιτικές και οι κοινωνικές ηγεσίες. Δεν μπορεί να λειτουργήσει, αν δεν λειτουργεί συνθετικά, το μέλλον αποκλείεται. Στην προοπτική του ψυχισμού δεν μ’ ενδιαφέρει το παραπέρα, το αύριο, με ενδιαφέρει το δεδομένο, το κλειστό, αυτό που ξέρω. Επομένως μάχομαι για το κλειστό, και ποιος είναι ο όρος που θα το επιβεβαιώσει; Η καταστροφή του άλλου. Άρα το δομικό χαρακτηριστικό της διασπάσεως έχει να κάνει με μια αρχαϊκή νοοτροπία που καθηλωμένη πριν 10 αιώνες και δουλεμένη με αυτό τον τρόπο, όπως σε κοινωνίες αντίστοιχου τύπου καθυστερήσεως της περιοχής μας και άλλων περιοχών, ακριβώς αυτό εμποδίζει: τη συνθετική εκείνη δύναμη η οποία ανοίγει το μέλλον και την έλλογη κρίση, που μπορεί να βοηθήσει σε αυτό το άνοιγμα, το οποίο είναι ταυτοχρόνως ηθικό και πραγματικό.
ΑΠ: Ο κύριος Νίκος Πετρόπουλος, κοινωνιολόγος, θέτει την ερώτηση «ο κ. Τσίπρας έχει δηλώσει ότι δεν θα καταβάλει το χαράτσι της ΔΕΗ και ότι θα καταβάλει το ισοδύναμο στο ΚΕΘΕΑ. Τι πιστεύετε; Θα πρέπει η πολιτεία να του κόψει το ρεύμα ή ακόμα να του στερήσει τα πολιτικά δικαιώματα»;
ΣΡ: Να του κόψει το ρεύμα οπωσδήποτε και να του θυμίσει ότι ο πολιτικός αρχηγός είναι εκείνος ο οποίος ενδιαφέρεται για το κοινό αγαθό, όχι για το επιμέρους. Βεβαίως καταλαβαίνει κανείς ότι ο κύριος Τσίπρας είναι νέος και ακόμη η ζύμωση η πολιτική και πνευματική στον τόπο μας δεν είναι τέτοια ώστε να διαμορφώνει σταθερές συνειδητοποιήσεις. Αλλά είναι μεγάλο πρόβλημα ο πολιτικός αρχηγός… Ποια είναι η σύγχυση εδώ; Είναι η σύγχυση του κράτους με την κυβέρνηση. Άλλο να είσαι πολέμιος μιας κυβερνήσεως με τα πιο σκληρά μέσα, αυτό είναι απολύτως νόμιμο. Το κράτος όμως, δεν είναι κυβέρνηση, το κράτος είναι η πολιτική εγγύηση της κοινωνικής συνοχής, αυτό που εξασφαλίζει δικαιοσύνη, πρόνοια, παιδεία, που απαγορεύει την αυτοδικία, την επίλυση των διαφορών με ό,τι περνάει από το μυαλό μου. Το κράτος είναι η μεγάλη κατάκτηση των νέων χρόνων, επομένως την κυβέρνηση να την πολεμήσεις όσο θέλεις, είναι μέσα στο παιχνίδι της πολιτικής υπάρξεως και υποστάσεως, αλλά το κράτος είναι κάτι άλλο. Εδώ στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή πλήττεται το κράτος και υπ’ αυτή την έννοια κινδυνεύει η κοινωνική συνοχή με τρομερές συνέπειες ενδεχομένως, αν αυτό το πράγμα πάρει διαστάσεις.
ΑΠ: Γιατί σκοπός είναι να ξαπλώσουμε κάτω τον Παπανδρέου, να τον ξαπλώσουμε!
ΣΡ: Να τον ξαπλώσεις τον Παπανδρέου, όχι όμως το κράτος!
ΑΠ: Αλλά κι ο Παπανδρέου όταν λέει κόμμα εννοεί το κράτος.
ΣΡ: Βεβαίως, πρόκειται για μια συνολική αντίληψη εντελώς λανθασμένη. Στοιχειωδώς στο μάθημα της κοινωνικής αγωγής στα σχολεία δεν μάθαμε και δεν ξέρουν και οι ίδιοι οι πολιτικοί, ακόμα κι ο αρχηγός κόμματος δεν καταλαβαίνει ότι είναι ριζική η διαφορά. Το κράτος εγγυάται την πολιτική συνοχή, π.χ. απαγορεύει να διεκδικήσω εγώ σκοτώνοντάς σας μέσα στο δρόμο.
ΑΠ: Βλέπω και μία άρνηση… Θα φτιάξουμε φορολογικό σύστημα; Θέλουμε;
ΣΡ: Μα δεν μπορούμε να φτιάξουμε κράτος αν δεν κανονίσουμε τους όρους της κοινής ευθύνης. Όπως καθαρίζετε τους δρόμους εσείς… (αναφέρεται στην καμπάνια καθαρισμού του ΣΚΑΙ) και νομίζω ότι θα ήταν μία εξαιρετική ευκαιρία να διπλασιάσει τις προσπάθειές του ο ΣΚΑΙ και ο όμιλος της Καθημερινής, με πρωτοβουλίες για τη συνείδηση της ενότητος. Το θέμα της συλλογικής συνειδήσεως είναι εξίσου ή και πιο σημαντικό πια από την καθαριότητα, που είναι μια παθογένεια αυτού του προβλήματος.
ΑΠ: Πώς θα έρθει το καινούργιο στην πολιτική κύριε Ράμφο;
ΣΡ: Νομίζω το καινούργιο θα έρθει με την παραδοχή του άλλου.
ΑΠ: Από τους ίδιους μέσα; (εννοεί τη Βουλή)
ΣΡ: Ναι, ναι, και από εμάς, γιατί εμείς συντονιζόμαστε με τη διαίρεσή τους. Στο μέτρο που εμείς δεν παρακολουθούμε αυτή τη διαίρεση, νομίζω θα έχει γίνει ένα βήμα πολύ αποφασιστικό.
ΑΠ: Στο πρακτικό βλέπετε αν κάνουμε εκλογές να βγει μια απαίτηση να κάνουμε μια κοινή κυβέρνηση;
ΣΡ: Αυτό μπορεί να βγει αλλά με ενδιαφέρει να υπάρξουν και εναλλακτικές λύσεις σιγά σιγά με υγιή προσανατολισμό…
ΑΠ: Με καινούργιους ανθρώπους…
ΣΡ: …οι οποίες θα βοηθήσουν πάρα πολύ γιατί θα δώσουν πρώτα απ' όλα διέξοδο σε όλους εμάς που βρισκόμαστε στο αδιέξοδο, τι να κάνουμε με την ψήφο μας.
ΑΠ: Είμαστε σε μια γιορτινή μέρα κύριε Ράμφο με ανάμικτα συναισθήματα, μάλλον μιας κατήφειας. Κλείνοντας θα ήθελα όμως να σας προσκαλέσω μια εργάσιμη μέρα, μια Παρασκευή 9-10 για να σας ακούει το ακροατήριο την ώρα της δουλειάς, δεν ξέρω σήμερα (28/10/11) πόσους πετυχαίνω αλλά…
ΣΡ: Εντάξει, θα βρούμε μια ευκαιρία.
ΑΠ: Ήταν πολύ ωραία η κουβέντα, σας ευχαριστώ, την απόλαυσα πολύ.
ΣΡ: Κι εγώ σας ευχαριστώ.
ΑΠ: Το πώς φτάσαμε ως εδώ Κε Ράμφο, είχαμε την ευκαιρία πέρσι στις συναντήσεις μας, είτε μέσω των εκπομπών του 1821 και της ΤV συνέντευξης, να τα πούμε, εκτός κι αν θέλετε να προσθέσετε κάτι ακόμη. Θα ήθελα να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τι κάνουμε τώρα. Αλλά αν υπάρχει παρατήρηση, πολύ ευχαρίστως. Δεν θέλω απλώς να καταναλώσουμε χρόνο στο παρελθόν.
ΣΡ: Κι αν φέρναμε το παρελθόν στο τώρα; Δηλ. θέλω να πω ότι είναι πολύ διδακτικό το ‘40. Για ποιο λόγο; Γιατί είναι μια εξαιρετική στιγμή της ιστορίας την οποία διαδέχτηκε ένας σπαραγμός. Εάν υπάρχει συσχετισμός και συνάφεια μεταξύ εκείνου και σημερινών αντιστοίχων…
ΑΠ: Και το 1821 επίσης εδόθηκε ένα έναυσμα και είπαμε «ωπ, τους φάγαμε» αλλά ξαναπλακωθήκαμε μεταξύ μας.
ΣΡ: Εάν λοιπόν αυτό είναι ένα στοιχείο μόνιμο ή έστω παραμόνιμο, συμπεριφοράς έστω κοινωνικής, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να σκεφθούμε, επετειακά πια, τι νόημα έχει το ’40 από αυτή την άποψη. Γιατί τότε ξαφνικά, με το παράδειγμα μιας παληκαρίσιας αρνήσεως ενός Όχι, ένας ολόκληρος κόσμος ξεσηκώθηκε και μπόρεσε να κάνει αυτό που έκανε, όμως πολύ γρήγορα οδηγήθηκε η κατάσταση σε ένα σπαραγμό, σε μια εμφύλια συνθήκη, τέτοια που τη βλέπουμε πολύ συχνά να επαναλαμβάνεται όπως και σας είπα και στην ιστορία…
ΑΠ: Και αν….. από τους Μηδικούς πολέμους που οι Έλληνες σταμάτησαν τους φύλακες της Ευρώπης, ακολούθησε μετά ένας σπαραγμός μεταξύ δύο πόλεων, κρατών θα μου πείτε, αλλά Έλληνες και οι νότιοι Έλληνες και οι της κεντρικής Ελλάδος.
ΣΡ: Σωστό, και για τους μεν αρχαίους, για τη μεν αρχαιότητα είναι εξηγήσιμο και κατανοητό και καταληπτό το φαινόμενο, για τα νεότερα χρόνια όμως έχει μία ιδιαιτερότητα επειδή πια οι κοινωνίες των νεοτέρων χρόνων έχουν μάθει να περισώζουν την ενότητά τους. Εμείς με ένα ιδιαίτερα παράδοξο τρόπο, έχουμε μάθει να διαιωνίζουμε το μηχανισμό αυτό, το στοιχείο της διασπάσεως. Και νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει και με την ίδια την ουσία των προβλημάτων τα οποία βιώνουμε τώρα και θα τα βιώνουμε για ένα ικανό χρονικό διάστημα, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
ΑΠ: Στην καλύτερη εκδοχή!
ΣΡ: Ναι, στην καλύτερη εκδοχή…
ΑΠ: Γιατί υπάρχει η χειρότερη εκδοχή… γι’ αυτό το χρονικό διάστημα…
ΣΡ: Η χειρότερη εκδοχή είναι ακριβώς…
ΑΠ: Η λάσπη πια, με κατάληξη τη λάσπη φαντάζομαι στο τέλος…
ΣΡ: Όπου πάλι ο παράγοντας ο διαλυτικός θα είναι η διάσπαση. Εκείνο δηλαδή απέναντι στο οποίο πρέπει να ορθώσει κανείς την κρίση και τη λογική του είναι τουλάχιστον να καταλάβει, όσο γίνεται, τους βαθύτερους εσωτερικούς μηχανισμούς της διασπάσεως, που αποτελούν ένα είδος πλέον εθιμικής συνθήκης στην Ελλάδα, προκειμένου να δει τι θα μπορούσε να κάνει. Θα ήταν καλύτερη συνεισφορά ας πούμε σήμερα, γιατί βλέπουμε ήδη…
ΑΠ: Πώς μπορεί να γίνει αυτό κύριε Ράμφο; Δηλαδή λίγο «ντιβανίσιο» είναι, λίγο εξομολογητικό, λίγο ψυχαναλυτικό…
ΣΡ: Το έχουμε ανάγκη αυτό…
ΑΠ: Τι να κάνουμε τώρα; Να κουράρει ο ένας τον άλλον; Πώς θα το κάνουμε; Γιατί επαγγελματίες δεν θα βρούμε τόσους πολλούς στον τόπο μας. Παρότι υπάρχουν και καλοί, αλλά τι να το κάνω τώρα; Να ξαπλώνει ο ένας στο ντιβάνι του αλλουνού και ν’ αρχίσουμε να λέμε;
ΣΡ: Όχι, αλλά θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε αλλιώς. Θα μπορούσαμε να δούμε, με ένα τρόπο να εστιάσουμε τον φωτισμό, σε φαινόμενα παρεμφερή, είτε στη Βαλκανική ιστορία προ ετών της αλληλοσφαγής δίπλα μας (της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας) είτε σε φαινόμενα ακόμη πιο άγρια, όπως η ιστορία των Τούτσι με τους Χούτου, στην Υποσαχάριο Αφρική και να σκεφτούμε με όρους «Υποσαχαρίου Ελλάδος» ενδεχομένως το πρόβλημα. Δηλαδή να σκεφτούμε ποια είναι τα δομικά, κοινωνικά και ανθρωπολογικά στοιχεία τα οποία υποθάλπουν και υποδαυλίζουν την ανάγκη αυτή της μονίμου και σταθερής αντιπαραθέσεως, την αδυναμία να δεχτούμε την συνύπαρξη με τον άλλο. Γιατί στο βάθος είναι σαν ένα μυστηριώδες σκουλήκι, μικρόβιο, να υπεισέρχεται και να διαμορφώνει μια ψυχική συνθήκη η οποία είναι πάρα πολύ σοβαρή.
ΑΠ: Μου δίνετε την αφορμή κύριε Ράμφο να σκεφτώ το εξής, ότι, δεν τον ανέχομαι τον άλλο, αλλά όταν υπάρχουν λεφτά, εκεί το χρήμα σκεπάζει αυτή την ανεκτικότητα. Σκεφθείτε σε εποχές που δεν υπάρχουν λεφτά τι έχει να γίνει, τρόμος σούρχεται!
ΣΡ: Τρόμος σου έρχεται αλλά επειδή καμιά φορά και η δυστυχία μπορεί να δημιουργήσει αντανακλαστικά υποταγής δεν αποκλείεται να δει κανείς παράξενα φαινόμενα. Εν πάση περιπτώσει, εκείνο το οποίο για μένα έχει σημασία, χωρίς να διεκδικώ απόλυτη αλήθεια αλλά σαν σκέψη, σαν υπόθεση, έχω την αντίληψη ότι το γεγονός ότι οι ψυχισμοί, ότι οι συμπεριφορές σε κοινωνίες σαν τη δική μας έχουν αρχαϊκά χαρακτηριστικά μέσα στη συγχρονικότητά τους, στη νεωτερικότητά τους, αυτό είναι το στοιχείο το οποίο πρέπει να καταλάβουμε. Ποιο είναι κατεξοχήν κατά τη γνώμη μου το αρχαϊκό χαρακτηριστικό; Ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε την ενότητά μας παρά ως ταυτότητα. Τι θέλω να πω. Μπορώ να ενωθώ με τον άλλο όταν ανήκουμε στην ίδια οικογένεια, όταν είμαστε από το ίδιο χωριό. Όταν διαφέρει από μένα δεν μπορώ να τον καταλάβω. Υπ’ αυτούς τους όρους λοιπόν, σε μία κοινωνία, το υφάδι το εσωτερικό που τη στερεώνει και ενώνει μεταξύ τους τους αγνώστους, δεν υφίσταται, ή στο μέτρο που υφίσταται είναι πάρα πολύ εύκολη η θραύση. Άρα λοιπόν, ο μηχανισμός εκείνος ο οποίος είναι και το μόνιμο διαλυτικό στοιχείο της κρατικής μας υποστάσεως και συνοχής, είναι πανταχού παρών, όσο θυμόμαστε τη νεότερη Ελλάδα και οφείλουμε ακριβώς να καταλάβουμε αυτόν τον συντελεστή πώς θα μπορούσαμε να τον αντιμετωπίσουμε. Έχει μεγάλη σημασία να σκεφτούμε το πρόβλημά μας με όρους αρχαϊκών στοιχείων που επιβιώνουν σήμερα. Γιατί αν δεν το σκεφτούμε έτσι, θα επαναληφθεί, θα σπαταληθεί το χτεσινό όφελος όπως σπαταλήθηκε το όφελος του ‘74, όπως σπαταλήθηκε το όφελος του ’32… Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να σκεφτούμε με τέτοιους όρους τα πράγματα. Υπάρχει δηλαδή ακόμη ένα στοιχείο το οποίο λειτουργεί καθοριστικά προκειμένου οι συμπεριφορές και η νοοτροπία μας να λειτουργήσουν και αυτό το πράγμα ακριβώς είναι ο αποκλεισμός. Με όρους αποκλεισμού, σύγχρονο κράτος δεν φτιάχνεται, γιατί το σύγχρονο κράτος έχει φτιαχτεί με μια ορισμένη λογική, να συνέχει τους διαφορετικούς. Αυτό δεν ισχύει ακόμη για την Ελλάδα γιατί…
ΑΠ: Ποιος θέλει να μας αποκλείσει κύριε Ράμφο;
ΣΡ: Απ’ το διπλανό χωριό! Θυμάστε τις ιστορίες με τους επιταφίους που όταν διασταυρώνονταν έβγαζαν τα κουμπούρια προκειμένου να δουν ποιος επιτάφιος θα περάσει πρώτος. Δηλαδή δεν πρόκειται για εχθρό με όνομα, πρόκειται για τον εχθρό που είναι η αδυναμία της διαφορετικότητος. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε…
ΑΠ: Έλληνας με Έλληνα;
ΣΡ: Βεβαίως, γιατί το Έλληνας Έλληνας δεν υπάρχει, είναι ο χωριανός, είναι ο Σφακιανός, είναι ο Λαρισαίος, είναι ο Κρητικός. Αν φτάσουμε σε σημείο να σκεφτούμε με όρους Έλληνα, τότε λύθηκε το πρόβλημα. Σκεφτόμαστε με όρους μπατζανάκη, κουμπάρου, συντοπίτη και υπ’ αυτή την έννοια δεν είμαστε σε θέση, παρά μόνο κάτω από πίεση πραγμάτων να διαμορφώνουμε μορφές ενότητος κρατικές.
ΑΠ: Η συντεχνία δηλαδή είναι πιο πάνω από το «Ελλάδα»; Το κόμμα είναι πιο πάνω από το «Ελλάδα»;
ΣΡ: Βεβαίως, και η οικογένεια πάνω απ’ όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο το πελατειακό σύστημα βασίζεται πάνω σ’ αυτό, στην εξυπηρέτηση των επιμέρους συμφερόντων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κρίση την οποία βιώνουμε έγκειται στο γεγονός ότι το επιμέρους συμφέρον επεβλήθη στο γενικό συμφέρον και επομένως οι πολιτικοί που το εκφράζουν αυτό το πράγμα χρησιμοποιούν το επιμέρους συμφέρον και το κάνουν γενικό, κρατικό συμφέρον, κι έτσι άρχισε η κρίση.
ΑΠ: Και το κράτος είναι το μεγάλο μαγαζί, το οποίο το εξυπηρετούν αυτοί, με τη λογική…
ΣΡ: Με τη λογική του επιμέρους συμφέροντος ενώ η λογική του είναι αυτή του γενικού συμφέροντος. Επομένως έχει διαβρωθεί ριζικά, και υπ’ αυτή την έννοια είναι πολύ δύσκολο οι σημερινοί μηχανισμοί να αυτοπροτείνονται ως μηχανισμοί οι οποίοι θα λύσουν το πρόβλημα.
ΑΠ: Πώς τους διαλύεις, αυτή τη στιγμή που είσαι στην καταστροφή και δεν θέλεις να πας παρακάτω στη λάσπη... καταλαβαίνεις όμως ότι αυτός ο μηχανισμός πράγματι… αλλά βλέπεις μέλη της κυβέρνησης πώς θα σου κάνουν το καινούργιο όταν αυτοί οι άνθρωποι πάλευαν να φτιάξουν αυτό που έφτιαξαν και τώρα θα του πεις, γκρέμισε το σπίτι σου; Θα το έκανες εσύ, θα τόκανα εγώ; Θα γκρέμιζα το σπίτι μου; Όχι βέβαια!
ΣΡ: Ακριβώς λοιπόν, η πίεση των πραγμάτων…
ΑΠ: Αλλά πώς θα έρθει το καινούργιο κύριε Ράμφο; Πώς; Έχουμε χρόνο;
ΣΡ: Γι’ αυτό λέω ότι το στοίχημα είναι πάρα πολύ μεγάλο και γι’ αυτό μπορεί να έχει μία ευεργητική σημασία το γεγονός ότι θα εγκατασταθούν για ένα χρονικό διάστημα και άνθρωποι που βλέπουν εξ αποστάσεως την Ελλάδα. Διότι το θέμα δεν είναι μόνο ότι κάποιος είναι ξένος, είναι η αδυναμία… το γεγονός ότι ζούμε με δεσμούς αίματος μας απαγορεύει να βλέπουμε εξ αποστάσεως…
ΑΠ: Δεν χανόμαστε όμως; Δεν εκχωρούμε τα ονομαζόμενα κυριαρχικά δικαιώματα, δεν χάνεται η Ελλάδα μας;
ΣΡ: Μα ήδη έχουν εκχωρηθεί από τη στιγμή που οι Ευρωπαϊκοί κανόνες επιβάλλονται από του εσωτερικού του Συντάγματός μας, δηλαδή ήδη εκχωρούνται αφού δεν έχουμε νόμισμα…
ΑΠ: Προφανώς δεν εξηγήθηκε αυτό!
ΣΡ: Νομίζω είναι ηλίου φαεινότερον…
ΑΠ: Ναι, αλλά δεν εξηγήθηκε κύριε Ράμφο…
ΣΡ: Ας το εξηγήσουμε τώρα.
ΑΠ: Δεν εξηγήθηκε από το ’81, ότι εμείς, μετέχοντες στην Ευρώπη… αυτό, εκεί το πάω, δεν αναλύθηκε επαρκώς, σκεπάστηκε από το χρήμα που έρευσε ενδεχομένως; Μπορεί.
ΣΡ: Ναι, είναι αυτού του τύπου οι απόρρητες, οι άρρητες αποδοχές επειδή ακριβώς κάτι μας είναι βολικό και δεν χρειάζεται να πάμε παραπέρα.
ΑΠ: Επειδή το Μάστριχτ είναι κάτι. Τι είναι το Μάστριχτ; Καταρχήν συμμετέχεις και βάζεις την υπογραφή σου σε ένα καταστατικό…
ΣΡ: Βεβαίως, με όρους δεσμευτικούς, δεν μπορεί ο δικός σου νόμος να συγκρούεται με τους όρους της γενικής αποδοχής, ήδη αυτό είναι δεδομένο.
ΑΠ: Εμείς τόσα χρόνια ταυτοχρόνως, όπως κυλούσε αυτό το ποτάμι, δεν εφαρμόζαμε κοινοτικούς νόμους και πληρώναμε πρόστιμα, δηλαδή δεν παίρναμε τα όσα έπρεπε να πάρουμε γιατί μας κόβανε το πρόστιμο.
ΣΡ: Όχι από εθνικισμό αλλά για τον ίδιο λόγο ακριβώς που διαφθείρουμε το κράτος μας. Προκειμένου να υπηρετήσουμε το μικρό συμφέρον πληρώναμε πρόστιμα και αυτά προσετίθεντο με τη σειρά τους στο γενικό…
ΑΠ: Κι ας έχει το χωριό το σκουπίδι στην ανοιχτή χωματερή…
ΣΡ: Δεν υπάρχει κανένα θέμα…
ΑΠ: Λεβεντιά είναι όμως αυτό!
ΣΡ: Είναι λεβεντιά… τώρα λοιπόν που η λεβεντιά έχει και όρους υποχρεωτικότητας, τώρα θυμόμαστε και προβλήματα μιας ευρύτερης ιδέας για την ανεξαρτησία, η οποία πάλι πολλές φορές έχει ένα χαρακτήρα υποκριτικής αποκρύψεως πραγματικοτήτων. Γιατί στην πραγματικότητα η σιωπή και η πλάγια συμπεριφορά χαρακτηρίζουν εκείνον που θέλει να βολεύεται χωρίς να χάνει όμως τα προνόμιά του.
ΑΠ: Είναι πάλι εδώ το προσωπικό σκέλος το οποίο θα αρχίσει να αναμοχλεύει την καρδιά και την ψυχούλα του ανθρώπου, θα του λέει «σου την πέφτουν οι Γερμανοί, ήρθαν οι Γερμανοί, είμαστε κάτω από την μπότα των Γερμανών»…
ΣΡ: Αυτό θα γίνεται, θα γίνεται, αλλά ταυτοχρόνως η βαθιά ανακούφιση η χτεσινή θα παραμένει (αναφέρεται στην ημέρα που αποφασίστηκε το κούρεμα 50%) και η προοπτική των 10 ετών – γιατί το μεγάλο στοίχημα τώρα πια είναι ότι ιστορικά για πρώτη φορά μένουμε μόνοι, δηλαδή πρέπει να τα βγάλουμε πέρα με τον εαυτό μας. Και νομίζω ότι αυτό που αποφεύγαμε τόσα χρόνια είναι να τα βγάλουμε πέρα με τον εαυτό μας. Νομίζω τώρα έρχεται η ώρα και είναι η ώρα ευεργετική γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι οι Ιταλοί ή οι Γερμανοί, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι οι Έλληνες. Είναι ο εαυτός μας. Ο εαυτός μας είναι ο βαθύς εκείνος μηχανισμός ο οποίος απαγορεύει τις τόσο αναγκαίες ανατάξεις που ζητάμε. Είναι το γεγονός ότι δεν μπορούμε να μας καταλάβουμε, να μας κατανοήσουμε, να συμμετέχουμε και να συνεργαζόμαστε και να συν-προσπαθούμε για το γενικό καλό. Γιατί ξέρουμε μόνο το ειδικό καλό.
ΑΠ: Πώς άλλες κοινωνίες, δυτικές κοινωνίες κύριε Ράμφο, που κι εμείς υποτίθεται ότι ανήκουμε…
ΣΡ: Όχι, δεν ανήκουμε. Εμείς είμαστε μια ανατολική κοινωνία η οποία θέλει για πρώτη φορά με δημοκρατικό τρόπο να γίνει δυτική αλλά ταυτοχρόνως παίρνει πίσω αυτό που θέλει.
ΑΠ: Είμασταν μια ανατολική κοινωνία αλλά με τσέπη δυτική.
ΣΡ: Αυτό είναι λοιπόν το πρόβλημά μας, ότι συνεχώς, προκειμένου να τα βολέψουμε όλα, γινόμαστε χίλια κομμάτια και κάποια στιγμή αυτή τη διάλυση την πληρώνουμε. Αυτό το πράγμα οδηγεί σε υποκρισίες, δεν μας αρέσουν τα καθαρά πράγματα, γιατί θέλουμε και το ένα, θέλουμε και το άλλο. Όσο βολευόμαστε και ο χρόνος εξυπηρετεί, γίνεται η δουλειά, μετά όμως έρχεται ο λογαριασμός πάντα και πάντα έχουμε δει στην ιστορία μας να πληρώνουμε τέτοιους λογαριασμούς.
ΑΠ: Παρένθεση, αυτό είναι να κάνει με το γεωγραφικό χώρο στον οποίο ζούμε, κύριε Ράμφο; (ΣΡ: Μπορεί και αυτό να παίζει…) Ότι είμαστε στο μεταίχμιο και όχι καθαρά κάπου ή είναι γενικώς η Μεσόγειος έτσι;
ΣΡ: Δεν είναι γενικά η Μεσόγειος υποχρεωτικά έτσι… και οι καθυστερήσεις της Μεσογείου έχουν μια άλλη καθαρότητα. Ο Ισπανός είναι Ισπανός, η καθυστέρησή του δεν είναι διχασμού καθυστέρηση…
ΑΠ: Πώς δεν είναι διχασμού καθυστέρηση, δεν πέρασαν και αυτοί τον εμφύλιο;
ΣΡ: Μα ναι, αλλά αυτός ο εμφύλιος δεν έθεσε τα θεμέλια, δεν δημιούργησε προβλήματα δομικά παρά μόνο σε επίπεδο πολιτικό για την Ισπανία.
ΑΠ: Δεν πήγε πιο βαθιά δηλαδή…
ΣΡ: Δεν πήγε πιο βαθιά, δηλαδή ήταν στο επίπεδο του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων, έληξε με αυτό τον τρόπο που έληξε και γι’ αυτό και η συνέχεια…
ΑΠ: Ο δικός μας εμφύλιος είχε μήπως κάπου πιο βαθιές ρίζες; Υπήρχε κάποιος τσακωμός για το χωράφι και βρέθηκε η βολική επικάλυψη «εγώ να κάνω τον εθνικιστή και ο άλλος τον κομμουνιστή και να πλακωθούμε;» Είχαμε πρόβλημα με το χωράφι, είχαμε διαφωνία εκ των προτέρων, ψάχναμε μια αφορμή, να βάλουμε ο καθένας ένα ρούχο και να πάμε να πλακωθούμε!
ΣΡ: Κάθε φορά ο τρόπος με τον οποίο καταλαβαινόμαστε δεν είναι ότι αναρωτιόμαστε για τον εαυτό μας, είναι ότι βάζουμε στο τραπέζι τη διαφορά μας με τον άλλο. Η διαφορά και η θετική εξέλιξη θα είναι όταν αρχίσουμε να κοιταζόμαστε εμείς οι ίδιοι. Και να μη λέμε ποιοι είμαστε με βάση την απειλή του άλλου και επομένως η επιβεβαίωσή μας να έρχεται από τη συντριβή του άλλου. Η συντριβή του άλλου που μας δίνει ταυτότητα είναι το φαρμακερό στοιχείο, πρέπει ταυτότητα από εμάς.
ΑΠ: Στις άλλες κοινωνίες, τις δυτικές – που είπατε εμείς δεν είμαστε δυτική κοινωνία – πώς τα κατάφεραν και οργανώθηκαν; Τι είναι, είναι ο Καλβινισμός τους που λένε; Είναι η κυριαρχία της λογικής τους; Τι είναι;
ΣΡ: Είναι το γεγονός ότι πολύ νωρίς, ήδη από τα τέλη του Μεσαίωνος, εκείνοι άρχισαν να εισάγουν και να χρησιμοποιούν μέσα στη ζωή τους τους όρους και τους κανόνες της λογικής. Τι σημαίνει λογική;
ΑΠ: Κύριε Ράμφο, κτίζεται η λογική θα τη χρησιμοποιήσουμε για να καλλιεργήσουμε μια κοινωνία που ο ένας θα ανέχεται τον άλλο;
ΣΡ: Καλλιεργείται, η λογική καλλιεργείται γιατί ήδη ενυπάρχει στις πιο στοιχειώδεις μορφές της συναλλαγής μας και της σχέσεώς μας με τον κόσμο. Δεν προσπαθώ να φάω με το αυτί, τρώω ένα μήλο, το δαγκώνω με το στόμα κ.λπ. Θέλω να πω όμως, επειδή αυτό το ζήτημα έχετε θέσει πριν, ότι είναι άλλο πράγμα αυτό το στοιχειώδες που είπαμε στην αρχή και άλλο το να αποτελέσει ένα πυλώνα του πολιτισμού και του τρόπου ζωής των ανθρώπων. Ποια είναι η δυνατότητα της λογικής; Δεν είναι απλώς να κάνουμε ορισμένες κινήσεις που μας εξυπηρετούν πρακτικά, αλλά είναι και η δυνατότητα να συλλαμβάνουμε τα πράγματα στη γενικότητά τους, δηλαδή να μπορούμε να πούμε, Άνθρωπος και να μην λέμε υποχρεωτικά απλώς το όνομα του άλλου ή να λέμε Αθηναίος, Κρητικός, Θεσσαλονικιός… Όταν η λογική λειτουργεί με ένα τρόπο περιορισμένο ή ισχνό, δεν έχουμε τη δυνατότητα να σκεφτούμε τα πράγματα στην ευρύτητά τους δηλαδή θα μιλήσουμε για μήλα, για πορτοκάλια, για καρπούζια κ.λπ., δεν θα μιλήσουμε όμως για φρούτα. Όταν μιλήσουμε για φρούτα, και για άνθρωπο, για τις ανάγκες του, τις υποχρεώσεις του, τα δικαιώματά του, τότε πια έχουμε διευρύνει με ένα τρόπο γενικό και αφηρημένο αυτό που εμπειρικά είναι μπροστά μας. Μία κοινωνία λοιπόν που δεν μπορεί, δεν έχει αναπτυχθεί ή καλλιεργηθεί όσο πρέπει και διατηρεί ακόμα στη βάση της στοιχεία εμπειρικού πάρε δώσε, είναι υποχρεωμένη κάθε φορά τις αθροίσεις της να τις κάνει με βάση τα ίδια, δηλαδή τα μήλα με τα μήλα. Δε μπορώ να προσθέσω 3 μήλα σε 2 πορτοκάλια, έτσι δεν είναι; Για να γίνει η προσθήκη αυτή πρέπει να μιλήσω για φρούτα. Όταν μιλάω για φρούτα πια, τότε μπορώ να σκεφτώ και τη δυνατότητα μιας περιχωρήσεως κοινωνικής του διαφορετικού.
ΑΠ: Στην πολιτική πώς θα το κάνουμε αυτό;
ΣΡ: Στην πολιτική αυτό γίνεται όταν συνδέουμε τα δικαιώματα με τις υποχρεώσεις. Η υποχρέωση είναι εκείνη που μας βγάζει από την άμεση ανάγκη. Ποιο είναι το πρόβλημα το δικό μας σήμερα και όλη η κρίση τι ήταν; Σαράντα χρόνια δικαιωμάτων και ακρωτηριασμένων υποχρεώσεων. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε αυτό το στοιχείο, δηλαδή δεν υπήρχε αυτό το στοιχείο της ευθύνης που πλαταίνει πάντοτε τη σκέψη. Η ευθύνη περιλαμβάνει τον άγνωστο. Η ευθύνη η οποία απευθύνεται στον διπλανό μας, στο συγγενή μας κ.λπ. είναι εξαιρετικά περιορισμένη και είναι εκείνη ακριβώς η οποία προκειμένου να επιβεβαιωθεί πρέπει να καταστρέψει το διαφορετικό.
ΑΠ: Αλλά η υποχρέωση έμεινε σε ένα κομμάτι. Αν πάρουμε τη φορολογική υποχρέωση την είχε μόνο ένα κομμάτι του πληθυσμού. Τα 3 εκατομμύρια των φορολογικών δηλώσεων ταΐζουν τα άλλα 8 εκατομμύρια των Ελλήνων.
ΣΡ: Βεβαίως, είναι η ίδια λογική, είναι η διαγραφή της γενικής ευθύνης που έχουμε σαν πολίτες. Δεν είμαστε πια πολίτες, είμαστε εμείς και το σπίτι μας.
ΑΠ: Ποιος απομείωσε την υποχρέωση;
ΣΡ: Νομίζω το γεγονός ότι επιμείναμε πάρα πολύ στα δικαιώματα. Τα δικαιώματα μάς συνδέουν πάρα πολύ με άμεσες ανάγκες, η άμεση ανάγκη δεν μας βγάζει ποτέ στην υποχρέωση για τον άλλο. Και το βλέπουμε και τώρα, όλη η πολεμική, όλος ο τρόπος που αντιδρούμε στη δύσκολη συνθήκη είναι με όρους οικονομικής τάξεως, με όρους διαδικασιών που είναι απολύτως αναγκαίοι ασφαλώς, αλλά όχι με εκείνους τους παράξενους όρους που δημιούργησαν γεγονότα όπως το ’40. Για να ενωθεί μια κοινωνία πρέπει να ξεπεραστεί το επίπεδο της υλικής ανάγκης. Η θυσία γεννιέται μόνο όταν ξεπεραστεί η ικανοποίηση ανάγκης, όταν δηλαδή πάψει να αποτελεί όριο το αν θα φάω ή όχι, αν θα ζήσω ή όχι, και γι’ αυτό έχουμε πλέον τις υπερβάσεις που λέμε…
ΑΠ: Πώς θα κάνει η πολιτική τη σύνθεσή της, γιατί εγώ βλέπω ότι χρησιμοποιεί τη λογική της μόνο για την πάρτη της.
ΣΡ: Βεβαίως…
ΑΠ: Και αν αυτό το πράγμα μάς πάει και στο να πλακωθούμε μεταξύ μας;
ΣΡ: Νομίζω ότι αυτό μέχρι τώρα γίνεται μονίμως, μπορεί να μη γίνεται με ένα τρόπο άγριο, όπως έγινε το ’45, ’47, αλλά στην πράξη, με ειρηνικό τρόπο, αυτό γίνεται γιατί αυτό ανταποκρίνεται και στον τρόπο με τον οποίο καταλαβαίνει την ταυτότητά του ο μέσος πολίτης. Είναι μία μικρή, μία μειοψηφούσα ομάδα ανθρώπων, εχεφρόνων ας πούμε, που καταλαβαίνουν την ανάγκη της ενότητος. Δεν είναι τόσο δυνατή ακόμη, τουλάχιστον δεν φαίνεται τόσο δυνατή ώστε να επιβάλει την συνθήκη της, τη συνθήκη μιας ενότητος, γι’ αυτό τα κόμματα έχουν την άνεση ψηφοθηρικά να κινούνται με ένα τρόπο όπου το στοιχείο της διασπάσεως να είναι καθοριστικό και να ικανοποιεί, να κερδίζει έδαφος. Πάντα έχουμε την ανάγκη να ρίχνουμε την ευθύνη στον άλλον, οπότε ο συντελεστής της διασπάσεως είναι μόνιμος και σταθερός. Δεν παίρνουμε πάνω μας την ευθύνη, αν πάρουμε πάνω μας την ευθύνη, ενωνόμαστε. Άρα, πολιτισμικά κοιτώντας το, καταλαβαίνουμε τηρουμένων όλων των αναλογιών, ακριβώς πώς αναπαράγεται κι εδώ, στα στοιχεία τα αρχαϊκά της ψυχολογίας μας, αυτό που είδαμε να συμβαίνει με τους Τούτσι και με τους Χούτου.
ΑΠ: Το ’40 καταλάβαμε ότι υπάρχει κίνδυνος, ότι μας είχαν κηρύξει τον πόλεμο κι έρχονταν να μας πάρουν το χωράφι, να μας πάρουν τη γη μας.
ΣΡ: Και μας αδίκησαν, ήταν δηλαδή η αίσθηση μιας μεγάλης αδικίας που έγινε…
ΑΠ: Οπότε μόλις είπε ο κυβερνήτης «έχουμε πόλεμο» ο λαός είπε «πάω να πω το Όχι μου να τους αποτρέψω».
ΣΡ: Το Όχι το είπε πρώτα ο κυβερνήτης και γι’ αυτό είχε παραδειγματική σημασία εκείνο το Όχι. Αν το έλεγε ένας πολίτης ή πολλοί πολίτες το Όχι δεν θα είχε αυτή τη σημασία. Ήταν το Όχι από την κεφαλή και λειτούργησε παραδειγματικά. Δεν μας ενδιαφέρει τι μπορεί να έκανε ο κυβερνήτης ή η δικτατορία της εποχής, μας ενδιαφέρει ότι τη στιγμή εκείνη έκανε ακριβώς αυτό που έπρεπε. Αυτό που δεν γίνεται σ’ αυτή την κρίση είναι ότι δεν έδωσε παράδειγμα η κυβέρνηση. Οι αναλογίες είναι σαφείς και τώρα το πεδίο του παραδείγματος είναι το πεδίο της ενότητος.
ΑΠ: Αυτό ήθελα να σας ρωτήσω: γιατί σήμερα δεν γίνεται αυτή η πανστρατιά να φτιάξουμε την κοινωνία μας;
ΣΡ: Ακριβώς, είναι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, γιατί λείπει. Όταν μια κοινωνία έχει μάθει στο εμπειρικό, η λογική πια δεν αρκεί, χρειάζεται η λογική να παραδειγματισθεί. Ο παραδειγματισμός είναι εκείνος που ανεβάζει σε ένα επίπεδο πνευματικό υψηλότερο τα δεδομένα κι εκεί που είμαστε όλοι παραδομένοι στην ανάγκη ξαφνικά λέμε, ωπ, κάνουμε ένα βήμα πλέον παραπέρα. Έχει μεγάλη σημασία να το καταλάβουμε. Κι εδώ ο παραδειγματισμός μπορεί να ήταν, ας πούμε να ειπωθεί η αλήθεια, αλλά ο μεγαλύτερος παραδειγματισμός αυτή την στιγμή είναι όχι η αναζήτηση πια μιας πανστρατιάς τόσο πολιτικής αλλά ενός ανοίγματος στην κοινωνία εκείνων που έχουν την ευθύνη των πραγμάτων.
ΑΠ: Πολλοί λένε ότι δεν τιμωρήθηκε κανείς.
ΣΡ: Είναι μέσα στα προβλήματα τα μεγάλα γιατί ο μηχανισμός της αποκρύψεως, ο μηχανισμός της αναληθείας ακυρώνει το παράδειγμα. Δεν μπορούμε να πάμε ποτέ σε παράδειγμα με αναλήθεια, πάμε σε απόκρυψη. Άρα είναι ένας συντελεστής, ένα άθροισμα, μια αλυσίδα πραγμάτων που έχουν καθαρά πνευματικό ηθικό χαρακτήρα και τα οποία αυτά είναι που πρέπει να υπερβαθούν ώστε να έχουμε την αγαθή εξέλιξη που θα θέλαμε να προσδοκούμε μετά τα θετικά χτεσινά μαντάτα.
ΑΠ: Κύριε Ράμφο, το ότι είμαι ΠΑΣΟΚος, είμαι ΝΔ, είμαι κομμουνιστής, είμαι μπαχαλάκιας… Σήμερα αντιλαμβάνομαι ότι θέλουμε ο Ράμφος που είναι απέναντί μου, μπαχαλάκιας μπορεί να είναι; Δεν έχω πρόβλημα, ξέρω τι είναι και ξέρω πώς θα τον αντιμετωπίσω. Αν του πεις κι ο κύριος Ράμφος λέει κάτι, κι ο Γιώργος αριστερά ως κομμουνιστής λέει κάτι, κι ο Δημήτρης ως Πασόκος λέει κάτι κι ο άλλος λέει κάτι, και να τα πάρουμε να κάνουμε τη σύνθεση, αδυνατούμε. Αυτό τι είναι;
ΣΡ: Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί…
ΑΠ: …ξέρετε γιατί; Γιατί βλέπω τον Καρατζαφέρη Καρατζαφέρη, τον Τσίπρα Τσίπρα, την Αλέκα Αλέκα, τον Αντώνη Αντώνη, τον Γιώργο Γιώργο κι όλους τους υπολοίπους, τον Κουβέλη Κουβέλη, τη Ντόρα, Ντόρα. Δεν κάνει ένας ένα βήμα να πάει παρακάτω. Ενώ μέσα στο Κοινοβούλιο τα λένε, έξω δεν τα λένε όμως. Αυτό είναι επίσης και μια υποκρισία.
ΣΡ: Βεβαίως είναι και μια υποκρισία, είναι και μία σωστή παρατήρηση η οποία όμως προκειμένου να εξιχνιαστεί έχει ένα ιδιαίτερο βάθος. Τι είναι εκείνο που μας υποχρεώνει να έχουμε την ανάγκη μιας καθορισμένης ταυτότητας του άλλου και που η συγκεκριμένη καθορισμένη ταυτότητα μάς βάζει μπροστά σε ένα ψηφιδωτό με ξεχωριστές ψηφίδες; Μας δίνει την ασφάλεια ότι ξέρουμε ποιος είναι ο καθένας αλλά μας δίνει και την ευκολία να μην συνθέσουμε. Γιατί το παραπάνω βήμα από αυτά τα στοιχεία τα ξεχωριστά που θα έδινε μια δημιουργικότητα στη σχέση μου μαζί τους, θα ήταν να τα συνθέσω και να προχωρήσω σε μορφές πιο λειτουργικές…
ΑΠ: Ποιος μας κουμαντάρει όμως;
ΣΡ: Ο καθένας με τη συνείδησή του. Αυτό το λέω για να πω τι: ο φόβος της συνθέσεως είναι ο φόβος του μέλλοντος ενώ η ανάγκη του να είναι στατικές οι αναφορές είναι αναφορές του παρελθόντος. Η μεγάλη δυστυχία και δυσκολία της κουλτούρας μας, αυτή που οδηγεί και υποθάλπει τους διχασμούς, είναι ότι τρέμουμε το μέλλον. Είμαστε ριζωμένοι σε ένα παρελθόν το οποίο παρελθόν τρέφει και ανακυκλώνει ακριβώς αυτή τη δυσκολία…
ΑΠ: Δηλαδή το γεγονός ότι ο Αντώνης δεν πλησιάζει την οικογένεια του Γιώργου ή ότι δεν αφήνουν το Γιώργο να πλησιάσει τον Αντώνη – δεν πάω να πω ποιος φταίει ή όχι – όλο αυτό το πράγμα είναι ότι αγωνιούν για το μέλλον τους;
ΣΡ: Ότι βρίσκουν το μέλλον τους στο παρελθόν. Γιατί το παρελθόν είναι οι σταθερές εικόνες που εξασφαλίζει ταυτότητα, αυτός είναι αυτό. Αυτό δείχνει γιατί μισούμε την καινοτομία. Είμαστε μια χώρα που τώρα μπαίνουμε σε μια διαδικασία που θα χρειαστεί ενεργοποίηση της κοινωνίας. Με τα μυαλά και την ψυχολογία του εγκλωβισμού μέσα στο παρελθόν, αυτό το πράγμα είναι αδύνατον.
ΑΠ: Ξέρετε τι ακούω εγώ; Δεν αλλάζει η Ελλάδα, δεν αλλάζει ο Έλληνας.
ΣΡ: Όχι, αλλάζει, αλλάζει όπως ακριβώς αλλάζει όταν πάει σε μια ξένη χώρα. Γιατί τι γίνεται εκεί; Εκεί υποχρεώνεται να μπει στο νόμο, δηλαδή να μπει στην καθολικότητα που εδώ δεν του παρέχεται. Εδώ του παρέχεται η μερικότητα και γι’ αυτό πρέπει να πάει με ένα κόμμα ή μια ομάδα.
ΑΠ: Νόμος είναι η μερικότητα…
ΣΡ: Νόμος είναι η μερικότητα! Όταν λοιπόν πάει στη Γερμανία, στη Γαλλία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Αυστραλία, στον Καναδά, εκεί βλέπουμε ξαφνικά μία έκλυση δυναμισμού. Αυτό πού οφείλεται; Οφείλεται ότι ξαφνικά γνωρίζει και αναγνωρίζει το χρόνο, δηλαδή το μέλλον υπάρχει, ενώ μέσα στη σπασμένη ταυτότητα αποκλείεται το μέλλον. Αυτό το δομικό χαρακτηριστικό έπρεπε να συζητάνε και οι πολιτικές και οι κοινωνικές ηγεσίες. Δεν μπορεί να λειτουργήσει, αν δεν λειτουργεί συνθετικά, το μέλλον αποκλείεται. Στην προοπτική του ψυχισμού δεν μ’ ενδιαφέρει το παραπέρα, το αύριο, με ενδιαφέρει το δεδομένο, το κλειστό, αυτό που ξέρω. Επομένως μάχομαι για το κλειστό, και ποιος είναι ο όρος που θα το επιβεβαιώσει; Η καταστροφή του άλλου. Άρα το δομικό χαρακτηριστικό της διασπάσεως έχει να κάνει με μια αρχαϊκή νοοτροπία που καθηλωμένη πριν 10 αιώνες και δουλεμένη με αυτό τον τρόπο, όπως σε κοινωνίες αντίστοιχου τύπου καθυστερήσεως της περιοχής μας και άλλων περιοχών, ακριβώς αυτό εμποδίζει: τη συνθετική εκείνη δύναμη η οποία ανοίγει το μέλλον και την έλλογη κρίση, που μπορεί να βοηθήσει σε αυτό το άνοιγμα, το οποίο είναι ταυτοχρόνως ηθικό και πραγματικό.
ΑΠ: Ο κύριος Νίκος Πετρόπουλος, κοινωνιολόγος, θέτει την ερώτηση «ο κ. Τσίπρας έχει δηλώσει ότι δεν θα καταβάλει το χαράτσι της ΔΕΗ και ότι θα καταβάλει το ισοδύναμο στο ΚΕΘΕΑ. Τι πιστεύετε; Θα πρέπει η πολιτεία να του κόψει το ρεύμα ή ακόμα να του στερήσει τα πολιτικά δικαιώματα»;
ΣΡ: Να του κόψει το ρεύμα οπωσδήποτε και να του θυμίσει ότι ο πολιτικός αρχηγός είναι εκείνος ο οποίος ενδιαφέρεται για το κοινό αγαθό, όχι για το επιμέρους. Βεβαίως καταλαβαίνει κανείς ότι ο κύριος Τσίπρας είναι νέος και ακόμη η ζύμωση η πολιτική και πνευματική στον τόπο μας δεν είναι τέτοια ώστε να διαμορφώνει σταθερές συνειδητοποιήσεις. Αλλά είναι μεγάλο πρόβλημα ο πολιτικός αρχηγός… Ποια είναι η σύγχυση εδώ; Είναι η σύγχυση του κράτους με την κυβέρνηση. Άλλο να είσαι πολέμιος μιας κυβερνήσεως με τα πιο σκληρά μέσα, αυτό είναι απολύτως νόμιμο. Το κράτος όμως, δεν είναι κυβέρνηση, το κράτος είναι η πολιτική εγγύηση της κοινωνικής συνοχής, αυτό που εξασφαλίζει δικαιοσύνη, πρόνοια, παιδεία, που απαγορεύει την αυτοδικία, την επίλυση των διαφορών με ό,τι περνάει από το μυαλό μου. Το κράτος είναι η μεγάλη κατάκτηση των νέων χρόνων, επομένως την κυβέρνηση να την πολεμήσεις όσο θέλεις, είναι μέσα στο παιχνίδι της πολιτικής υπάρξεως και υποστάσεως, αλλά το κράτος είναι κάτι άλλο. Εδώ στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή πλήττεται το κράτος και υπ’ αυτή την έννοια κινδυνεύει η κοινωνική συνοχή με τρομερές συνέπειες ενδεχομένως, αν αυτό το πράγμα πάρει διαστάσεις.
ΑΠ: Γιατί σκοπός είναι να ξαπλώσουμε κάτω τον Παπανδρέου, να τον ξαπλώσουμε!
ΣΡ: Να τον ξαπλώσεις τον Παπανδρέου, όχι όμως το κράτος!
ΑΠ: Αλλά κι ο Παπανδρέου όταν λέει κόμμα εννοεί το κράτος.
ΣΡ: Βεβαίως, πρόκειται για μια συνολική αντίληψη εντελώς λανθασμένη. Στοιχειωδώς στο μάθημα της κοινωνικής αγωγής στα σχολεία δεν μάθαμε και δεν ξέρουν και οι ίδιοι οι πολιτικοί, ακόμα κι ο αρχηγός κόμματος δεν καταλαβαίνει ότι είναι ριζική η διαφορά. Το κράτος εγγυάται την πολιτική συνοχή, π.χ. απαγορεύει να διεκδικήσω εγώ σκοτώνοντάς σας μέσα στο δρόμο.
ΑΠ: Βλέπω και μία άρνηση… Θα φτιάξουμε φορολογικό σύστημα; Θέλουμε;
ΣΡ: Μα δεν μπορούμε να φτιάξουμε κράτος αν δεν κανονίσουμε τους όρους της κοινής ευθύνης. Όπως καθαρίζετε τους δρόμους εσείς… (αναφέρεται στην καμπάνια καθαρισμού του ΣΚΑΙ) και νομίζω ότι θα ήταν μία εξαιρετική ευκαιρία να διπλασιάσει τις προσπάθειές του ο ΣΚΑΙ και ο όμιλος της Καθημερινής, με πρωτοβουλίες για τη συνείδηση της ενότητος. Το θέμα της συλλογικής συνειδήσεως είναι εξίσου ή και πιο σημαντικό πια από την καθαριότητα, που είναι μια παθογένεια αυτού του προβλήματος.
ΑΠ: Πώς θα έρθει το καινούργιο στην πολιτική κύριε Ράμφο;
ΣΡ: Νομίζω το καινούργιο θα έρθει με την παραδοχή του άλλου.
ΑΠ: Από τους ίδιους μέσα; (εννοεί τη Βουλή)
ΣΡ: Ναι, ναι, και από εμάς, γιατί εμείς συντονιζόμαστε με τη διαίρεσή τους. Στο μέτρο που εμείς δεν παρακολουθούμε αυτή τη διαίρεση, νομίζω θα έχει γίνει ένα βήμα πολύ αποφασιστικό.
ΑΠ: Στο πρακτικό βλέπετε αν κάνουμε εκλογές να βγει μια απαίτηση να κάνουμε μια κοινή κυβέρνηση;
ΣΡ: Αυτό μπορεί να βγει αλλά με ενδιαφέρει να υπάρξουν και εναλλακτικές λύσεις σιγά σιγά με υγιή προσανατολισμό…
ΑΠ: Με καινούργιους ανθρώπους…
ΣΡ: …οι οποίες θα βοηθήσουν πάρα πολύ γιατί θα δώσουν πρώτα απ' όλα διέξοδο σε όλους εμάς που βρισκόμαστε στο αδιέξοδο, τι να κάνουμε με την ψήφο μας.
ΑΠ: Είμαστε σε μια γιορτινή μέρα κύριε Ράμφο με ανάμικτα συναισθήματα, μάλλον μιας κατήφειας. Κλείνοντας θα ήθελα όμως να σας προσκαλέσω μια εργάσιμη μέρα, μια Παρασκευή 9-10 για να σας ακούει το ακροατήριο την ώρα της δουλειάς, δεν ξέρω σήμερα (28/10/11) πόσους πετυχαίνω αλλά…
ΣΡ: Εντάξει, θα βρούμε μια ευκαιρία.
ΑΠ: Ήταν πολύ ωραία η κουβέντα, σας ευχαριστώ, την απόλαυσα πολύ.
ΣΡ: Κι εγώ σας ευχαριστώ.
Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011
To Bήμα,13.9.2011,«Λεφτά υπάρχουν μέχρι και τον Οκτώβριο», Ζώης Τσώλης
Ζώης Τσώλης
«Λεφτά υπάρχουν μέχρι και τον Οκτώβριο»
Πού και γιατί έπεσε έξω η κυβέρνηση - Πόσες προσλήψεις έγιναν - Πόσα χάθηκαν από τις αποδείξεις - Τι είναι και πώς μας σπρώχνουν στη συντεταγμένη χρεοκοπία
Η λιτή ανακοίνωση της Τράπεζας της Ελλάδος για το ταμείο του δημοσίου που μέσα στο 2011 - στο τέλος Αυγούστου - ήταν μείον 18,6 δισ. ευρώ αποκαλύπτει τον εκτροχιασμό της οικονομικής πολιτικής από τους στόχους του μνημονίου και την αιτία που λειτούργησε ως «πυροκροτητής» των δραματικών εξελίξεων των τελευταίων ημερών.
«Την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2011 το ταμειακό έλλειμμα της κεντρικής διοίκησης ανήλθε σε 18,6 δισ. ευρώ, έναντι ελλείμματος 15,6 εκατ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2010. Κατά την περίοδο αυτή τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού διαμορφώθηκαν σε 31,09 δισ. ευρώ, από 32,8 δισ. ευρώ πέρυσι. Όσον αφορά τις δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού, αυξήθηκαν σε 47,8 δισ. ευρώ, έναντι 43,5 δισ. ευρώ την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2010» ανακοίνωσε η κεντρική τράπεζα παρουσιάζοντας έτσι την πραγματική εικόνα της ελληνικής οικονομίας που έχει βυθιστεί στην ύφεση, εξοφλεί τα δάνεια που λήγουν με τα δάνεια του μηχανισμού στήριξης αλλά το κυριότερο χρειάζεται νέα δάνεια για να πληρώνει ένα μέρος των μισθών και των συντάξεων.
Ο εκτροχιασμός του προυπολογισμού παρά τα μέτρα που έχουν ληφθεί σε δόσεις - στην αρχή του έτους (αυξήσεις ΦΠΑ, ειδικών φόρων στα καύσιμα, τα ποτά και τα τσιγάρα και περικοπές μισθών και συντάξεων) αλλά και στις αρχές Ιουλίου (νέες περικοπές μισθών και επιδομάτων στο δημόσιο σε συνδυασμό με το "ψαλίδισμα" των κοινωνικών επιδομάτων) - αποκαλύπτει ότι κάτι δεν πήγε καλά.
Η τρόικα που ασφαλώς είναι συνυπεύθυνη για την «ανατίναξη» του μνημονίου αφού απέτυχε σε όλες τις προβλέψεις - υποθέσεις του βασικού σεναρίου εξόδου από την κρίση (το βάθος της ύφεσης, το ύψος της ανεργίας αλλά και στην ελαστικότητα των εσόδων μετά τις παρεμβάσεις λιτότητας που επιχείρησε), αναζήτησε συστηματικά τις αιτίες του εκτροχιασμού που ο μέχρι πρότινος επικεφαλής της κ. Πόουλ Τόμσεν θα κληθεί να παρουσιάσει στη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου του ΔΝΤ αύριο Τετάρτη στην Ουάσιγκτον.
Στον έλεγχο (monitoring) που έγινε το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου αποκαλύφθηκε ότι αν συνεχιστεί η δημοσιονομική πορεία με την ίδια «ταχύτητα» τότε το έλλειμα ως το τέλος του έτους θα αγγίξει το έλλειμα του 2010 που διαμορφώθηκε στα 24,5 δισ. ευρώ όταν ο στόχος που καλείται να επιτύχει η κυβέρνηση είναι 17,5 δισ. ευρώ! Και ασφαλώς η απόσταση από αυτή την αφετηρία για τη μείωση του ελλείματος κάτω από τα 15 δισ. ευρώ το 2012 θα ήταν μεγαλύτερη.
Γιατί πέσαμε έξω
Η κυβέρνηση προβάλει ως επιχείρημα της αποτυχίας της τη μείωση των φορολογικών εσόδων από τη βαθειά ύφεση. Στο σκέλος των εσόδων όμως διαπιστώθηκε ότι η βασική αιτία της απόκλισης ήταν οι επιστροφές φόρων ύψους 1,2 δισ. ευρώ στους φορολογούμενους που εμφάνισαν στην εφορία αποδείξεις αγοράς αγαθών και υπηρεσιών ως και 30.000 ευρώ ο καθένας(!) ποντάροντας στο γεγονός ότι ποτέ η εφορία δεν πρόκειται να τους ελέγξει και δεύτερος λόγος η αποτυχία των μηχανισμών του υπουργείου Οικονομικών και εγγράψουν έστω και ένα ευρώ παραπάνω έσοδα από την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής.
Ετσι κρίθηκε αναγκαία η επιβολή έκτακτης εισφοράς στα εισοδήματα, τα ΙΧ μεγάλου κυβισμού, τα σκάφη και τις πισίνες που πληρώνουμε τώρα.
Και 24.000 προσλήψεις
Στο σκέλος των δαπανών η κυβέρνηση προβάλει ως επιχείρημα της αύξησης τους τις αυξημένες επιχορηγήσεις πρός τον ΟΑΕΔ και τα ασφαλιστικά ταμεία κατά ένα δισ. ευρώ πέραν των προβλέψεων λόγω του κύματος ανεργίας και των συνταξιοδοτήσεων.
Ομως η πραγματική αποτυχία της περικοπής των δαπανών αποτυπώθηκε στο κονδύλι της μισθοδοσίας στο δημόσιο το οποίο περιορίστηκε κατά 3,8% ή κατά 502 εκατ. ευρώ ως το τέλος Ιουλίου που υπάρχουν αναλυτικά στοιχεία.
Πώς όμως έγινε αυτό όταν οι αποδοχές στο δημόσιο μειώθηκαν κατά 8% από τις περικοπές επιδομάτων, την κατάργηση του Δώρου Πάσχα και επιδόματος καλοκαιρινής αδείας που ισοδυναμούν με ένα μισθό ή 7% των συνολικών αποδοχών και την αποχώρηση 34.000 υπαλλήλων κατά το 2010. Αυτοί συνταξιοδοτήθηκαν, αυξάνοντας το αντίστοιχο κονδύλι των συντάξεων κατά 4,2% ή 261 εκατ. ευρώ.
Αυτό που αποκαλύφθηκε είναι ότι η κυβέρνηση - στην η κεντρική διοίκηση - προσλήφθηκαν 16.000 νέοι υπάλληλοι συμπεριλαμβανομένων 1300 υπαλλήλων της πρώην Ολυμπιακής που απορρόφθηκαν από τα υπουργεία. Αν η κυβέρνηση ακολουθούσε, όπως είχε δεσμευθεί, τον κανόνα «5 αποχωρήσεις - 1 πρόσληψη», ο αριθμός των νεοπλροσληφθέντων θα έπρεπε να είχε συγκρατηθεί χαμηλότερα από τα 7.000 άτομα.
Τι συνέβη όμως;
Το 2011, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, έγιναν μέχρι το τέλος Ιουλίου 8.300 προσλήψεις εκ των οποίων 1500 μετατάξεις από τους συγκοινωνιακούς φορείς και 250 άτομα από φορείς που καταργήθηκαν. Εφέτος, όμως, ισχύει όπως όλοι θυμούνται, ο κανόνας «10 αποχωρήσεις - 1 πρόσληψη». Αρα, θα πρέπει να φύγουν από το Δημόσιο, 83.000 άτομα.
Στους καταλόγους που η κυβέρνηση οφείλει να δώσει στη δημοσιότητα ενόψει της εφαρμογής του μέτρου της εργασιακής εφεδρείας - δηλαδή της προετοιμασίας απολύσεων στο δημόσιο που επιβάλει τώρα διά ροπάλου η τρόικα - ασφαλώς δεν περιλαμβάνονται οι τοποθετήσεις γενικών και ειδικών γραμματέων και των μετακλητών υπαλλήλων που έχουν τοποθετηθεί εκτός διαδικασιών ΑΣΕΠ στα γραφεία τους.
Ο αριθμός παραμένει άγνωστος...
Μέχρι πότε έχουμε λεφτά;
Κατόπιν αυτών των διαπιστώσεων, η τρόικα αποχώρησε, η καταβολή της έκτης δόσης των 8 δισ. ευρώ «πάγωσε», στην κυβέρνηση επικράτησε πανικός που οδήγησε στην ανακοίνωση της άμεσης εφαρμογής του ενιαίου μισθολογίου που προβλεπόταν στο μνημόνιο από το Μάιο του 2010 και της επιβολής φορολογίας των ακινήτων.
Η κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι «λεφτά, πλέον, δεν υπάρχουν».
Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Φιλ. Σαχινίδης ερωτηθείς χθες «μέχρι πότε έχουμε λεφτά» απάντησε:
«Θα προσπαθήσουμε να διασφαλίσουμε την ρευστότητα για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου, όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μπορούμε».
Και στις επίμονες ερωτήσεις των συναδέλφων του Mega «δηλαδή για πόσες μέρες» είπε την αλήθεια:
«Σίγουρα και τον Οκτώβριο έχουμε αυτή τη δυνατότητα να πληρώνουν μισθούς και συντάξεις».
Είναι αυτοί οι «δυό κολασμένοι μήνες» για τους οποίους μίλησε ο υπουργός Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλος στην έδρα του, στη Θεσσαλονίκη, όπου αναγκάστηκε να χαλάσει ακόμη και παράδοση δεκαετιών όπου ο εκάστοτε πρωθυπουργός ανακοίνωνε κάτι ευχάριστο (με εξαίρεση τον κ. Κ. Καραμανλή όταν το 2009 είχε αποφασίσει να παραιτηθεί από την εξουσία) που η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να διασφαλίσει ότι θα συνεχίσει να λειτουργεί το κράτος χωρίς να αντιμετωπίσει προβλήματα χρηματοδότησης.
Σ΄αυτό το διάστημα θα κριθούν όλα. Αν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ συνεχίσουν να μας βοηθούν με τις επόμενες δόσεις του μνημονίου, αν θα υπάρξει το δεύτερο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα που αποφασίστηκε στις 21 Ιουλίου ή θα διακοπεί οριστικά η χρηματοδότηση μας από το εξωτερικό και θα οδηγηθούμε σε μια «συντεταγμένη χρεοκοπία» που είναι και η νέα φράση που θα μας συνοδεύει στην καθημερινή μας ζωή και προσπάθεια να βγούμε από το αδιέξοδο.
«Λεφτά υπάρχουν μέχρι και τον Οκτώβριο»
Πού και γιατί έπεσε έξω η κυβέρνηση - Πόσες προσλήψεις έγιναν - Πόσα χάθηκαν από τις αποδείξεις - Τι είναι και πώς μας σπρώχνουν στη συντεταγμένη χρεοκοπία
Η λιτή ανακοίνωση της Τράπεζας της Ελλάδος για το ταμείο του δημοσίου που μέσα στο 2011 - στο τέλος Αυγούστου - ήταν μείον 18,6 δισ. ευρώ αποκαλύπτει τον εκτροχιασμό της οικονομικής πολιτικής από τους στόχους του μνημονίου και την αιτία που λειτούργησε ως «πυροκροτητής» των δραματικών εξελίξεων των τελευταίων ημερών.
«Την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2011 το ταμειακό έλλειμμα της κεντρικής διοίκησης ανήλθε σε 18,6 δισ. ευρώ, έναντι ελλείμματος 15,6 εκατ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2010. Κατά την περίοδο αυτή τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού διαμορφώθηκαν σε 31,09 δισ. ευρώ, από 32,8 δισ. ευρώ πέρυσι. Όσον αφορά τις δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού, αυξήθηκαν σε 47,8 δισ. ευρώ, έναντι 43,5 δισ. ευρώ την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2010» ανακοίνωσε η κεντρική τράπεζα παρουσιάζοντας έτσι την πραγματική εικόνα της ελληνικής οικονομίας που έχει βυθιστεί στην ύφεση, εξοφλεί τα δάνεια που λήγουν με τα δάνεια του μηχανισμού στήριξης αλλά το κυριότερο χρειάζεται νέα δάνεια για να πληρώνει ένα μέρος των μισθών και των συντάξεων.
Ο εκτροχιασμός του προυπολογισμού παρά τα μέτρα που έχουν ληφθεί σε δόσεις - στην αρχή του έτους (αυξήσεις ΦΠΑ, ειδικών φόρων στα καύσιμα, τα ποτά και τα τσιγάρα και περικοπές μισθών και συντάξεων) αλλά και στις αρχές Ιουλίου (νέες περικοπές μισθών και επιδομάτων στο δημόσιο σε συνδυασμό με το "ψαλίδισμα" των κοινωνικών επιδομάτων) - αποκαλύπτει ότι κάτι δεν πήγε καλά.
Η τρόικα που ασφαλώς είναι συνυπεύθυνη για την «ανατίναξη» του μνημονίου αφού απέτυχε σε όλες τις προβλέψεις - υποθέσεις του βασικού σεναρίου εξόδου από την κρίση (το βάθος της ύφεσης, το ύψος της ανεργίας αλλά και στην ελαστικότητα των εσόδων μετά τις παρεμβάσεις λιτότητας που επιχείρησε), αναζήτησε συστηματικά τις αιτίες του εκτροχιασμού που ο μέχρι πρότινος επικεφαλής της κ. Πόουλ Τόμσεν θα κληθεί να παρουσιάσει στη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου του ΔΝΤ αύριο Τετάρτη στην Ουάσιγκτον.
Στον έλεγχο (monitoring) που έγινε το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου αποκαλύφθηκε ότι αν συνεχιστεί η δημοσιονομική πορεία με την ίδια «ταχύτητα» τότε το έλλειμα ως το τέλος του έτους θα αγγίξει το έλλειμα του 2010 που διαμορφώθηκε στα 24,5 δισ. ευρώ όταν ο στόχος που καλείται να επιτύχει η κυβέρνηση είναι 17,5 δισ. ευρώ! Και ασφαλώς η απόσταση από αυτή την αφετηρία για τη μείωση του ελλείματος κάτω από τα 15 δισ. ευρώ το 2012 θα ήταν μεγαλύτερη.
Γιατί πέσαμε έξω
Η κυβέρνηση προβάλει ως επιχείρημα της αποτυχίας της τη μείωση των φορολογικών εσόδων από τη βαθειά ύφεση. Στο σκέλος των εσόδων όμως διαπιστώθηκε ότι η βασική αιτία της απόκλισης ήταν οι επιστροφές φόρων ύψους 1,2 δισ. ευρώ στους φορολογούμενους που εμφάνισαν στην εφορία αποδείξεις αγοράς αγαθών και υπηρεσιών ως και 30.000 ευρώ ο καθένας(!) ποντάροντας στο γεγονός ότι ποτέ η εφορία δεν πρόκειται να τους ελέγξει και δεύτερος λόγος η αποτυχία των μηχανισμών του υπουργείου Οικονομικών και εγγράψουν έστω και ένα ευρώ παραπάνω έσοδα από την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής.
Ετσι κρίθηκε αναγκαία η επιβολή έκτακτης εισφοράς στα εισοδήματα, τα ΙΧ μεγάλου κυβισμού, τα σκάφη και τις πισίνες που πληρώνουμε τώρα.
Και 24.000 προσλήψεις
Στο σκέλος των δαπανών η κυβέρνηση προβάλει ως επιχείρημα της αύξησης τους τις αυξημένες επιχορηγήσεις πρός τον ΟΑΕΔ και τα ασφαλιστικά ταμεία κατά ένα δισ. ευρώ πέραν των προβλέψεων λόγω του κύματος ανεργίας και των συνταξιοδοτήσεων.
Ομως η πραγματική αποτυχία της περικοπής των δαπανών αποτυπώθηκε στο κονδύλι της μισθοδοσίας στο δημόσιο το οποίο περιορίστηκε κατά 3,8% ή κατά 502 εκατ. ευρώ ως το τέλος Ιουλίου που υπάρχουν αναλυτικά στοιχεία.
Πώς όμως έγινε αυτό όταν οι αποδοχές στο δημόσιο μειώθηκαν κατά 8% από τις περικοπές επιδομάτων, την κατάργηση του Δώρου Πάσχα και επιδόματος καλοκαιρινής αδείας που ισοδυναμούν με ένα μισθό ή 7% των συνολικών αποδοχών και την αποχώρηση 34.000 υπαλλήλων κατά το 2010. Αυτοί συνταξιοδοτήθηκαν, αυξάνοντας το αντίστοιχο κονδύλι των συντάξεων κατά 4,2% ή 261 εκατ. ευρώ.
Αυτό που αποκαλύφθηκε είναι ότι η κυβέρνηση - στην η κεντρική διοίκηση - προσλήφθηκαν 16.000 νέοι υπάλληλοι συμπεριλαμβανομένων 1300 υπαλλήλων της πρώην Ολυμπιακής που απορρόφθηκαν από τα υπουργεία. Αν η κυβέρνηση ακολουθούσε, όπως είχε δεσμευθεί, τον κανόνα «5 αποχωρήσεις - 1 πρόσληψη», ο αριθμός των νεοπλροσληφθέντων θα έπρεπε να είχε συγκρατηθεί χαμηλότερα από τα 7.000 άτομα.
Τι συνέβη όμως;
Το 2011, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, έγιναν μέχρι το τέλος Ιουλίου 8.300 προσλήψεις εκ των οποίων 1500 μετατάξεις από τους συγκοινωνιακούς φορείς και 250 άτομα από φορείς που καταργήθηκαν. Εφέτος, όμως, ισχύει όπως όλοι θυμούνται, ο κανόνας «10 αποχωρήσεις - 1 πρόσληψη». Αρα, θα πρέπει να φύγουν από το Δημόσιο, 83.000 άτομα.
Στους καταλόγους που η κυβέρνηση οφείλει να δώσει στη δημοσιότητα ενόψει της εφαρμογής του μέτρου της εργασιακής εφεδρείας - δηλαδή της προετοιμασίας απολύσεων στο δημόσιο που επιβάλει τώρα διά ροπάλου η τρόικα - ασφαλώς δεν περιλαμβάνονται οι τοποθετήσεις γενικών και ειδικών γραμματέων και των μετακλητών υπαλλήλων που έχουν τοποθετηθεί εκτός διαδικασιών ΑΣΕΠ στα γραφεία τους.
Ο αριθμός παραμένει άγνωστος...
Μέχρι πότε έχουμε λεφτά;
Κατόπιν αυτών των διαπιστώσεων, η τρόικα αποχώρησε, η καταβολή της έκτης δόσης των 8 δισ. ευρώ «πάγωσε», στην κυβέρνηση επικράτησε πανικός που οδήγησε στην ανακοίνωση της άμεσης εφαρμογής του ενιαίου μισθολογίου που προβλεπόταν στο μνημόνιο από το Μάιο του 2010 και της επιβολής φορολογίας των ακινήτων.
Η κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι «λεφτά, πλέον, δεν υπάρχουν».
Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Φιλ. Σαχινίδης ερωτηθείς χθες «μέχρι πότε έχουμε λεφτά» απάντησε:
«Θα προσπαθήσουμε να διασφαλίσουμε την ρευστότητα για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου, όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μπορούμε».
Και στις επίμονες ερωτήσεις των συναδέλφων του Mega «δηλαδή για πόσες μέρες» είπε την αλήθεια:
«Σίγουρα και τον Οκτώβριο έχουμε αυτή τη δυνατότητα να πληρώνουν μισθούς και συντάξεις».
Είναι αυτοί οι «δυό κολασμένοι μήνες» για τους οποίους μίλησε ο υπουργός Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλος στην έδρα του, στη Θεσσαλονίκη, όπου αναγκάστηκε να χαλάσει ακόμη και παράδοση δεκαετιών όπου ο εκάστοτε πρωθυπουργός ανακοίνωνε κάτι ευχάριστο (με εξαίρεση τον κ. Κ. Καραμανλή όταν το 2009 είχε αποφασίσει να παραιτηθεί από την εξουσία) που η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να διασφαλίσει ότι θα συνεχίσει να λειτουργεί το κράτος χωρίς να αντιμετωπίσει προβλήματα χρηματοδότησης.
Σ΄αυτό το διάστημα θα κριθούν όλα. Αν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ συνεχίσουν να μας βοηθούν με τις επόμενες δόσεις του μνημονίου, αν θα υπάρξει το δεύτερο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα που αποφασίστηκε στις 21 Ιουλίου ή θα διακοπεί οριστικά η χρηματοδότηση μας από το εξωτερικό και θα οδηγηθούμε σε μια «συντεταγμένη χρεοκοπία» που είναι και η νέα φράση που θα μας συνοδεύει στην καθημερινή μας ζωή και προσπάθεια να βγούμε από το αδιέξοδο.
Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011
Θυσία του κοινωνικού για χάρη του κομματικού κράτους
Θυσία του κοινωνικού για χάρη του κομματικού κράτους
Tου Χρηστου Γιανναρα
Η αξιωματική αντιπολίτευση καταψήφισε το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» προσαρμογής της χώρας μας στις απαιτήσεις των δανειστών της. Καταψήφισε και 27 από τα 49 άρθρα του νόμου για την εφαρμογή του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος». Η άρνηση αιτιολογήθηκε ως διαφωνία «πολιτική»: Δήλωσε η αξιωματική αντιπολίτευση ότι θα συναινούσε σε μια «αναπτυξιακή» πολιτική πειθάρχησης στους όρους των δανειστών της Ελλάδας. Διαφωνεί με την «εισπρακτική» πολιτική της κυβέρνησης.
Το επιχείρημα ότι μια «αναπτυξιακή» πολιτική, για να εφαρμοστεί και να αποδώσει, χρειάζεται χρόνο, ενώ η «εισπρακτική» ανταποκρίνεται στις επείγουσες υποχρεώσεις του κράτους, η αξιωματική αντιπολίτευση το αντιπαρήλθε, και δικαίως - δεν είναι πολιτικό επιχείρημα. Ομως αγνόησε το κυρίως πολιτικό δίλημμα που εκπροσωπήθηκε, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, από τους εξεγερμένους ενάντια στο σύνολο πολιτικό σύστημα πολίτες. Το δίλημμα είναι: να εξυπηρετηθεί το πελώριο και εφιαλτικό δημόσιο χρέος σε βάρος του κοινωνικού κράτους ή σε βάρος του παρασιτικού και νοσογόνου κομματικού κράτους; Η κυβέρνηση, που ατιμάζει την έννοια του «σοσιαλισμού», και η αξιωματική αντιπολίτευση, που ατιμάζει την έννοια του «λαϊκού» κόμματος, προστάτευσαν αναφανδόν, άφησαν άθικτο, το κομματικό κράτος, αυτουργό της σημερινής καταστροφής.
Ανταπόκριση στους όρους των δανειστών μας σε βάρος του κοινωνικού κράτους σημαίνει αυτό που συμβαίνει σήμερα στη ζωή μας: Περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις (δηλαδή καταστρατήγηση και εξευτελισμός από το κράτος κάθε έννοιας «κοινωνικού συμβολαίου»), άρα λιγότερο χρήμα στην αγορά, πνιγμό των μικρών επιχειρήσεων, καταστημάτων, μικροεπαγγελματιών, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας. Σημαίνει, ακόμα, αύξηση της άμεσης και της έμμεσης φορολογίας (ΦΠΑ, καύσιμα, μεταφορικά κ. λπ.). Περιορισμό των δημόσιων έργων, άρα ακόμα λιγότερο χρήμα, ακόμα περισσότερη ανεργία. Παραχώρηση στην ιδιωτική κερδοσκοπική εκμετάλλευση θεμελιωδών κοινωνικών αγαθών: της ύδρευσης, της ηλεκτροδότησης, της νοσηλείας και περίθαλψης, των μεταφορών και των συγκοινωνιών, της ασφάλισης των γηρατειών. Και πλήθος τα ανάλογα.
Ανταπόκριση στους όρους των δανειστών μας σε βάρος του κομματικού κράτους θα σήμαινε: Αμεση κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα και κάθε βουλευτικού επιδόματος (αμοιβής για τη συμμετοχή σε επιτροπές!! κ. λπ.). Αμεση διάλυση όλων των εταιρειών του Δημοσίου (είναι περισσότερες από χίλιες πεντακόσιες) με απόλυση των χρυσοπληρωμένων στα Διοικητικά Συμβούλια κομματανθρώπων και του προσωπικού. Περιορισμός των πρωθυπουργικών και υπουργικών «συμβούλων» στο όριο των δέκα προσώπων. Πώληση των δύο πρωθυπουργικών αεροπλάνων και των αυτοκινήτων όλων των κρατικών αξιωματούχων. Κλείσιμο της ΕΡΤ και όλων των δημοτικών ραδιοφωνικών σταθμών για τρία (τουλάχιστον) χρόνια. Κλείσιμο των περιφερειακών πανεπιστημίων και ΤΕΙ που δημιουργήθηκαν για λόγους ψηφοθηρίας.
Ακόμα: Απόλυση (με καταβολή ποσοστού 70% του μισθού τους επί τρία χρόνια) υπαλλήλων του Δημοσίου που διορίστηκαν χωρίς αντικείμενο απασχόλησης τα τελευταία τριάντα χρόνια [π. χ. οι δεκατρείς κηπουροί σε ελάχιστο μουσείο κωμόπολης, οι σαράντα δύο «συνοδοί ασανσέρ» σε νοσοκομείο της Αθήνας, οι τετρακόσιοι πενήντα απόφοιτοι δημοτικού διορισμένοι σε μια νύχτα στο ΙΚΑ, οι διπλάσιοι περίπου υπάλληλοι της Βουλής (με δεκαέξι μισθούς) διορισμένοι την παραμονή των εκλογών κ. λπ. κ. λπ.]. Αμεση κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης στον επαγγελματικό «αθλητισμό» και της αστυνομικής παρουσίας στα γήπεδα. Αναγκαστική απαίτηση να εξοφληθούν τα χρέη προς το Δημόσιο των ιδιωτικών καναλιών και των εφημερίδων. Ελεγχος περιουσιακών στοιχείων («πόθεν έσχες») όλων όσοι χρημάτισαν εργολάβοι του Δημοσίου και προμηθευτές του Δημοσίου τα τελευταία τριάντα χρόνια. Δικαστική δίωξη των συνδικαλιστών του δη! μόσιου τομέα για όσες απεργίες κηρύχθηκαν από τα δικαστήρια για παράνομες και καταχρηστικές τα τελευταία δέκα χρόνια.
Είναι περισσότερο από φανερό ότι τα δύο «κόμματα εξουσίας», ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ., επέλεξαν να ανταποκριθούν στους όρους των δανείων, που τα ίδια, για χάρη των πελατειακών τους αναγκών συνήψαν, περιορίζοντας εγκληματικά το κοινωνικό κράτος και τις αυτονόητες λειτουργίες του. Αν είχαν τολμήσει την επιλογή γενναίας άρνησης του κομματικού κράτους, θα είχαν προσφέρει στον τόπο τη ριζική αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, τον γόνιμο μετασχηματισμό της ελλαδικής κοινωνίας, ελπίδα και αξιοπρέπεια στον Ελληνα. Εχουν χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας, μόνον έτσι εξηγείται η αδυναμία τους να αντιληφθούν το προφανέστατο: Οτι όποιο από τα δύο κόμματα τολμούσε τη συνεπή ρήξη με το παρελθόν του, ο λαός θα το λάτρευε, κυριολεκτικά, θα το τιμούσε για πολλά χρόνια με την ψήφο του. Η αγανάκτηση, η αυθόρμητη και σοφή, που πλημμυρίζει πια τη χώρα μάλλον βεβαιώνει πλειοψηφικά την πρόβλεψη.
Βέβαια, η έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα βεβαιώνεται και αυτή ως ευρύτερο σύμπτωμα κοινωνικής παρακμής - δεν περιορίζεται στην τυφλή εξουσιολαγνεία των κομματανθρώπων. Καθόλου τυχαία, οι λίστες με τις υπογραφές των «προοδευτικών» διανοουμένων εμφανίζονται, κάθε τρεις και λίγο, όχι για να ζητήσουν τον σεβασμό του κοινωνικού κράτους και την έμπρακτη άρνηση του κομματικού κράτους, αλλά για να απαιτήσουν την ολοκληρωτική υποταγή όλου του πολιτικού κόσμου στους εκβιασμούς των δανειστών μας. Ακόμα και οι προσχηματικές διαφοροποιήσεις των υποστηρικτών της «εισπρακτικής» ή της «αναπτυξιακής» πολιτικής ενοχλούν την «προοδευτική» διανόηση - η προοδευτική ετικέτα εξασφαλίζεται μόνο όταν απαιτείς αναντίρρητη συμμόρφωση με τα κελεύσματα των τοκογλύφων. Ενδιαφέρει μόνο να ρεύσει αμέσως η επόμενη δόση του δανείου, ο βυθισμός ο ακόμα βαθύτερος στον εφιάλτη, όχι η κοινωνική ανάκαμψη η ικανή να ξαφνιάσει τις αγορές. «Πρόοδος» είναι μόνο η ραγιάδικη παραίτηση, μόνο η διάσωση του κομ! ματικού κράτους, αυτό βεβαιώνουν οι ίδιες πάντα υπογραφές, δίχως αιδώ ή λύπην.
Η φτηνιάρικη ιδιοτέλεια, όπως και ο πιθανότατα εξαγορασμένος προπαγανδισμός ξένων συμφερόντων είναι καρποί του μηδενισμού που καλλιέργησαν, ως κυρίαρχη ιδεολογία, και τα δύο «κόμματα εξουσίας».
Tου Χρηστου Γιανναρα
Η αξιωματική αντιπολίτευση καταψήφισε το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» προσαρμογής της χώρας μας στις απαιτήσεις των δανειστών της. Καταψήφισε και 27 από τα 49 άρθρα του νόμου για την εφαρμογή του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος». Η άρνηση αιτιολογήθηκε ως διαφωνία «πολιτική»: Δήλωσε η αξιωματική αντιπολίτευση ότι θα συναινούσε σε μια «αναπτυξιακή» πολιτική πειθάρχησης στους όρους των δανειστών της Ελλάδας. Διαφωνεί με την «εισπρακτική» πολιτική της κυβέρνησης.
Το επιχείρημα ότι μια «αναπτυξιακή» πολιτική, για να εφαρμοστεί και να αποδώσει, χρειάζεται χρόνο, ενώ η «εισπρακτική» ανταποκρίνεται στις επείγουσες υποχρεώσεις του κράτους, η αξιωματική αντιπολίτευση το αντιπαρήλθε, και δικαίως - δεν είναι πολιτικό επιχείρημα. Ομως αγνόησε το κυρίως πολιτικό δίλημμα που εκπροσωπήθηκε, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, από τους εξεγερμένους ενάντια στο σύνολο πολιτικό σύστημα πολίτες. Το δίλημμα είναι: να εξυπηρετηθεί το πελώριο και εφιαλτικό δημόσιο χρέος σε βάρος του κοινωνικού κράτους ή σε βάρος του παρασιτικού και νοσογόνου κομματικού κράτους; Η κυβέρνηση, που ατιμάζει την έννοια του «σοσιαλισμού», και η αξιωματική αντιπολίτευση, που ατιμάζει την έννοια του «λαϊκού» κόμματος, προστάτευσαν αναφανδόν, άφησαν άθικτο, το κομματικό κράτος, αυτουργό της σημερινής καταστροφής.
Ανταπόκριση στους όρους των δανειστών μας σε βάρος του κοινωνικού κράτους σημαίνει αυτό που συμβαίνει σήμερα στη ζωή μας: Περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις (δηλαδή καταστρατήγηση και εξευτελισμός από το κράτος κάθε έννοιας «κοινωνικού συμβολαίου»), άρα λιγότερο χρήμα στην αγορά, πνιγμό των μικρών επιχειρήσεων, καταστημάτων, μικροεπαγγελματιών, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας. Σημαίνει, ακόμα, αύξηση της άμεσης και της έμμεσης φορολογίας (ΦΠΑ, καύσιμα, μεταφορικά κ. λπ.). Περιορισμό των δημόσιων έργων, άρα ακόμα λιγότερο χρήμα, ακόμα περισσότερη ανεργία. Παραχώρηση στην ιδιωτική κερδοσκοπική εκμετάλλευση θεμελιωδών κοινωνικών αγαθών: της ύδρευσης, της ηλεκτροδότησης, της νοσηλείας και περίθαλψης, των μεταφορών και των συγκοινωνιών, της ασφάλισης των γηρατειών. Και πλήθος τα ανάλογα.
Ανταπόκριση στους όρους των δανειστών μας σε βάρος του κομματικού κράτους θα σήμαινε: Αμεση κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα και κάθε βουλευτικού επιδόματος (αμοιβής για τη συμμετοχή σε επιτροπές!! κ. λπ.). Αμεση διάλυση όλων των εταιρειών του Δημοσίου (είναι περισσότερες από χίλιες πεντακόσιες) με απόλυση των χρυσοπληρωμένων στα Διοικητικά Συμβούλια κομματανθρώπων και του προσωπικού. Περιορισμός των πρωθυπουργικών και υπουργικών «συμβούλων» στο όριο των δέκα προσώπων. Πώληση των δύο πρωθυπουργικών αεροπλάνων και των αυτοκινήτων όλων των κρατικών αξιωματούχων. Κλείσιμο της ΕΡΤ και όλων των δημοτικών ραδιοφωνικών σταθμών για τρία (τουλάχιστον) χρόνια. Κλείσιμο των περιφερειακών πανεπιστημίων και ΤΕΙ που δημιουργήθηκαν για λόγους ψηφοθηρίας.
Ακόμα: Απόλυση (με καταβολή ποσοστού 70% του μισθού τους επί τρία χρόνια) υπαλλήλων του Δημοσίου που διορίστηκαν χωρίς αντικείμενο απασχόλησης τα τελευταία τριάντα χρόνια [π. χ. οι δεκατρείς κηπουροί σε ελάχιστο μουσείο κωμόπολης, οι σαράντα δύο «συνοδοί ασανσέρ» σε νοσοκομείο της Αθήνας, οι τετρακόσιοι πενήντα απόφοιτοι δημοτικού διορισμένοι σε μια νύχτα στο ΙΚΑ, οι διπλάσιοι περίπου υπάλληλοι της Βουλής (με δεκαέξι μισθούς) διορισμένοι την παραμονή των εκλογών κ. λπ. κ. λπ.]. Αμεση κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης στον επαγγελματικό «αθλητισμό» και της αστυνομικής παρουσίας στα γήπεδα. Αναγκαστική απαίτηση να εξοφληθούν τα χρέη προς το Δημόσιο των ιδιωτικών καναλιών και των εφημερίδων. Ελεγχος περιουσιακών στοιχείων («πόθεν έσχες») όλων όσοι χρημάτισαν εργολάβοι του Δημοσίου και προμηθευτές του Δημοσίου τα τελευταία τριάντα χρόνια. Δικαστική δίωξη των συνδικαλιστών του δη! μόσιου τομέα για όσες απεργίες κηρύχθηκαν από τα δικαστήρια για παράνομες και καταχρηστικές τα τελευταία δέκα χρόνια.
Είναι περισσότερο από φανερό ότι τα δύο «κόμματα εξουσίας», ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ., επέλεξαν να ανταποκριθούν στους όρους των δανείων, που τα ίδια, για χάρη των πελατειακών τους αναγκών συνήψαν, περιορίζοντας εγκληματικά το κοινωνικό κράτος και τις αυτονόητες λειτουργίες του. Αν είχαν τολμήσει την επιλογή γενναίας άρνησης του κομματικού κράτους, θα είχαν προσφέρει στον τόπο τη ριζική αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, τον γόνιμο μετασχηματισμό της ελλαδικής κοινωνίας, ελπίδα και αξιοπρέπεια στον Ελληνα. Εχουν χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας, μόνον έτσι εξηγείται η αδυναμία τους να αντιληφθούν το προφανέστατο: Οτι όποιο από τα δύο κόμματα τολμούσε τη συνεπή ρήξη με το παρελθόν του, ο λαός θα το λάτρευε, κυριολεκτικά, θα το τιμούσε για πολλά χρόνια με την ψήφο του. Η αγανάκτηση, η αυθόρμητη και σοφή, που πλημμυρίζει πια τη χώρα μάλλον βεβαιώνει πλειοψηφικά την πρόβλεψη.
Βέβαια, η έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα βεβαιώνεται και αυτή ως ευρύτερο σύμπτωμα κοινωνικής παρακμής - δεν περιορίζεται στην τυφλή εξουσιολαγνεία των κομματανθρώπων. Καθόλου τυχαία, οι λίστες με τις υπογραφές των «προοδευτικών» διανοουμένων εμφανίζονται, κάθε τρεις και λίγο, όχι για να ζητήσουν τον σεβασμό του κοινωνικού κράτους και την έμπρακτη άρνηση του κομματικού κράτους, αλλά για να απαιτήσουν την ολοκληρωτική υποταγή όλου του πολιτικού κόσμου στους εκβιασμούς των δανειστών μας. Ακόμα και οι προσχηματικές διαφοροποιήσεις των υποστηρικτών της «εισπρακτικής» ή της «αναπτυξιακής» πολιτικής ενοχλούν την «προοδευτική» διανόηση - η προοδευτική ετικέτα εξασφαλίζεται μόνο όταν απαιτείς αναντίρρητη συμμόρφωση με τα κελεύσματα των τοκογλύφων. Ενδιαφέρει μόνο να ρεύσει αμέσως η επόμενη δόση του δανείου, ο βυθισμός ο ακόμα βαθύτερος στον εφιάλτη, όχι η κοινωνική ανάκαμψη η ικανή να ξαφνιάσει τις αγορές. «Πρόοδος» είναι μόνο η ραγιάδικη παραίτηση, μόνο η διάσωση του κομ! ματικού κράτους, αυτό βεβαιώνουν οι ίδιες πάντα υπογραφές, δίχως αιδώ ή λύπην.
Η φτηνιάρικη ιδιοτέλεια, όπως και ο πιθανότατα εξαγορασμένος προπαγανδισμός ξένων συμφερόντων είναι καρποί του μηδενισμού που καλλιέργησαν, ως κυρίαρχη ιδεολογία, και τα δύο «κόμματα εξουσίας».
Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011
2011-06-20 Democracy vs Mythology: The Battle in #Syntagma Square #greekrevolution #europeanrevolution
2011-06-20 Democracy vs Mythology: The Battle in #Syntagma Square #greekrevolution #europeanrevolution
What is going on in Athens at the moment is resistance against an invasion — and this invasion is being justified with the extensive use of mythology.
By Alex Andreou, originally published on SturdyBlog
I have never been more desperate to explain and more hopeful for your understanding of any single fact than this: The protests in Greece concern all of you directly.
What is going on in Athens at the moment is resistance against an invasion; an invasion as brutal as that against Poland in 1939. The invading army wears suits instead of uniforms and holds laptops instead of guns, but make no mistake – the attack on our sovereignty is as violent and thorough. Private wealth interests are dictating policy to a sovereign nation, which is expressly and directly against its national interest. Ignore it at your peril. Say to yourselves, if you wish, that perhaps it will stop there. That perhaps the bailiffs will not go after the Portugal and Ireland next. And then Spain and the UK. But it is already beginning to happen. This is why you cannot afford to ignore these events.
The powers that be have suggested that there is plenty to sell. Josef Schlarmann, a senior member of Angela Merkel’s party, recently made the helpful suggestionthat we should sell some of our islands to private buyers in order to pay the interest on these loans, which have been forced on us to stabilise financial institutions and a failed currency experiment. (Of course, it is not a coincidence that recent studies have shown immense reserves of natural gas under the Aegean sea).
China has waded in, because it holds vast currency reserves and more than a third are in Euros. Sites of historical interest like the Acropolis could be made private. If we do not as we are told, the explicit threat is that foreign and more responsible politicians will do it by force. Let’s make the Parthenon and the ancient Agora a Disney park, where badly paid locals dress like Plato or Socrates and play out the fantasies of the rich.
It is vital to understand that I do not wish to excuse my compatriots of all blame. We did plenty wrong. I left Greece in 1991 and did not return until 2006. For the first few months I looked around and saw an entirely different country to the one I had left behind. Every billboard, every bus shelter, every magazine page advertised low interest loans. It was a free money give-away. Do you have a loan that you cannot manage? Come and get an even bigger loan from us and we will give you a free lap-dance as a bonus. And the names underwriting those advertisements were not unfamiliar: HSBC, Citibank, Credit Agricole, Eurobank, etc.
Regretfully, it must be admitted that we took this bait “hook, line and sinker”. The Greek psyche has always had an Achilles’ heel; an impending identity crisis. We straddle three Continents and our culture has always been a melting pot reflective of that fact. Instead of embracing that richness, we decided we were going to be definitively European; Capitalist; Modern; Western. And, damn it, we were going to be bloody good at it. We were going to be the most European, the most Capitalist, the most Modern, the most Western. We were teenagers with their parents’ platinum card.
I did not see a pair of sunglasses not emblazoned with Diesel or Prada. I did not see a pair of flip-flops not bearing the logo of Versace or D&G. The cars around me were predominantly Mercedes and BMWs. If anyone took a holiday anywhere closer than Thailand, they kept it a secret. There was an incredible lack of common sense and no warning that this spring of wealth may not be inexhaustible. We became a nation sleepwalking toward the deep end of our newly-built, Italian-tiled swimming pool without a care that at some point our toes may not be able to touch the bottom.
That irresponsibility, however, was only a very small part of the problem. The much bigger part was the emergence of a new class of foreign business interests ruled by plutocracy, a church dominated by greed and a political dynasticism which made a candidate’s surname the only relevant consideration when voting. And while we were borrowing and spending (which is affectionately known as “growth”), they were squeezing every ounce of blood from the other end through a system of corruption so gross that it was worthy of any banana republic; so prevalent and brazen that everyone just shrugged their shoulders and accepted it or became part of it.
I know it is impossible to share in a single post the history, geography and mentality which has brought this most beautiful corner of our Continent to its knees and has turned one of the oldest civilisations in the world from a source of inspiration to the punchline of cheap jokes. I know it is impossible to impart the sense of increasing despair and helplessness that underlies every conversation I have had with friends and family over the last few months. But it is vital that I try, because the dehumanisation and demonisation of my people appears to be in full swing.
I read, agog, an article in a well-known publication which essentially advocated that the Mafia knew how to deal properly with people who didn’t repay their debts; that “a baseball bat may be what’s needed to fix the never ending Greek debt mess”. The article proceeded to justify this by rolling out a series of generalisations and prejudices so inaccurate and so venomous that, had one substituted the word “Greeks” with “Blacks” or “Jews”, the author would have been hauled in by the police and charged with hate crimes. (I always include links, but not in this case – I am damned if I will create more traffic for that harpy).
So let me deal with some of that media Mythology.
Greeks are lazy. This underlies much of what is said and written about the crisis, the implication presumably being that our lax Mediterranean work-ethic is at the heart of our self-inflicted downfall. And yet, OECD data among its members show that in 2008, Greeks worked on average 2120 hours a year. That is 690 hours more than the average German, 467 more than the average Brit and 356 more than the OECD average. Only Koreans work longer hours. Further, the paid leave entitlement in Greece is on average 23 days, lower than most EU countries including the UK’s minimum 28 and Germany’s whopping 30.
Greeks retire early. The figure of 53 years old as an average retirement age is being bandied about. So much, in fact, that it is being seen as fact. The figure actually originates from a lazy comment on the NY Times website. It was then repeated by Fox News and printed on other publications. Greek civil servants have the option to retire after 17.5 years of service, but this is on half benefits. The figure of 53 is a misinformed conflation of the number of people who choose to do this (in most cases to go on to different careers) and those who stay in public service until their full entitlement becomes available. Looking at Eurostat’s data from 2005 the average age of exit from the labour force in Greece (indicated in the graph below as EL for Ellas) was 61.7; higher than Germany, France or Italy and higher than the EU27 average. Since then Greece have had to raise the minimum age of retirement twice under bail-out conditions and so this figure is likely to rise further.
Greece is a weak economy that should never have been a part of the EU. One of the assertions frequently levelled at Greece is that its membership to the European Union was granted on emotional “cradle of democracy” grounds. This could not be further from the truth. Greece became the first associate member of the EEC outside the bloc of six founding members (Germany, France, Italy and the Benelux countries) in 1962, much before the UK. It has been a member of the EU for 30 years. It is classified by the World Bank as a “high income economy” and in 2005 boasted the 22nd highest human development and quality of life index in the world – higher than the UK, Germany or France. As late as 2009 it had the 24th highest per capita GDP according to the World Bank. Moreover, according to the University of Pennsylvania’s Centre for International Comparisons, Greece’s productivity in terms of real GDP per person per hour worked, is higher than that of France, Germany or the US and more than 20% higher than the UK’s.
The first bail-out was designed to help Greek people, but unfortunately failed. It was not. The first bail-out was designed to stabilise and buy time for the Eurozone. It was designed to avoid another Lehman-Bros-type market shock, at a time when financial institutions were too weak to withstand it. In the words of BBC economist Stephanie Flanders: “Put it another way: Greece looks less able to repay than it did a year ago – while the system as a whole looks in better shape to withstand a default… From their perspective, buying time has worked for the eurozone. It just hasn’t been working out so well for Greece.” If the bail-out were designed to help Greece get out of debt, then France and Germany would not have insisted on future multi-billion military contracts. As Daniel Cohn-Bendit, the MEP and leader of the Green group in the European Parliament, explained: “In the past three months we have forced Greece to confirm several billion dollars in arms contracts. French frigates that the Greeks will have to buy for 2.5 billion euros. Helicopters, planes, German submarines.”
The second bail-out is designed to help Greek people and will definitely succeed. I watched as Merkel and Sarkozy made their joint statement yesterday. It was dotted with phrases like “Markets are worried”, “Investors need reassurance” and packed with the technical language of monetarism. It sounded like a set of engineers making minor adjustments to an unmanned probe about to be launched into space. It was utterly devoid of any sense that at the centre of what was being discussed was the proposed extent of misery, poverty, pain and even death that a sovereign European partner, an entire nation was to endure. In fact most commentators agree, that this second package is designed to do exactly what the first one did: buy more time for the banks, at considerable expense to the Greek people. There is no chance of Greece ever being able to repay its debt – default is inevitable. It is simply servicing interest and will continue to do so in perpetuity.
And the biggest myth of them all: Greeks are protesting because they want the bail-out but not the austerity that goes with it. This is a fundamental untruth. Greeks are protesting because they do not want the bail-out at all. They have already accepted cuts which would be unfathomable in the UK – think of what Cameron is doing and multiply it by ten. Benefits have not been paid in over six months. Basic salaries have been cut to 550 Euros (£440) a month.
My mother, who is nearly 70, who worked all her life for the Archaeology Department of the Ministry of Culture, who paid tax, national insurance and pension contributions for over 45 years, deducted at the source (as they are for the vast majority of decent hard-working people – it is the rich that can evade), has had her pension cut to less than £400 a month. She faces the same rampantly inflationary energy and food prices as the rest of Europe.
A good friend’s granddad, Panagiotis K., fought a war 70 years ago – on the same side as the rest of Western democracy. He returned and worked 50 years in a shipyard, paid his taxes, built his pension. At the age of 87 he has had to move back to his village so he can work his “pervoli” – a small arable garden – planting vegetables and keeping four chickens. So that he and his 83 year old wife might have something to eat.
A doctor talking on Al Jazeera yesterday explained how even GPs and nurses have become so desperate that they ask people for money under the table in order to treat them, in what are meant to be free state hospitals. Those who cannot afford to do this, go away to live with their ailment, or die from it. The Hippocratic oath violated out of despair, at the place of its inception.
So, the case is not that Greeks are fighting cuts. There is nothing left to cut. The IMF filleting knife has gotten to pure, white, arthritis-afflicted bone. The Greeks understand that a second bail-out is simply “kicking the can down the road”. Greece’s primary budget deficit is, in fact, under 5bn Euros. The other 48bn Euros are servicing the debt, including that of the first bail-out, with one third being purely interest. The EU, ECB and IMF now wish to add another pile of debt on top of that, which will be used to satisfy interest payments for another year. And the Greeks have called their bluff. They have said “Enough is enough. Keep your money.”
My land has always attracted aggressive occupiers. Its vital strategic position combined with its extraordinary natural beauty and history, have always made it the trinket of choice for the forces of evil. But we are a tenacious lot. We emerged after 400 years of Ottoman occupation, 25 generations during which our national identity was outlawed with penalty of death, with our language, tradition, religion and music intact.
Finally, we have woken up and taken to the streets. My sister tells me that what is happening in Syntagma Square is beautiful; filled with hope; gloriously democratic. A totally bi-partisan crowd of hundreds of thousands of people have occupied the area in front of our Parliament. They share what little food and drink there is. A microphone stands in the middle, on which anyone can speak for two minutes at a time – even propose things which are voted by a show of thumbs. Citizenship.
And what they say is this: We will not suffer any more so that we can make the rich, even richer. We do not authorise any of the politicians, who failed so spectacularly, to borrow any more money in our name. We do not trust you or the people that are lending it. We want a completely new set of accountable people at the helm, untainted by the fiascos of the past. You have run out of ideas.
Wherever in the world you are, their statement applies.
Money is a commodity, invented to help people by facilitating transactions. It is not wealth in itself. Wealth is natural resources, water, food, land, education, skill, spirit, ingenuity, art. In those terms, the people of Greece are no poorer than they were two years ago. Neither are the people of Spain or Ireland or the UK. And yet, we are all being put through various levels of suffering, in order for numbers (representing money which never existed) to be transferred from one column of a spreadsheet to another.
This is why the matter concerns you directly. Because this is a battle between our right to self-determine, to demand a new political process, to be sovereign, and private corporate interests which appear determined to treat us like a herd, which only exists for their benefit. It is the battle against a system which ensures that those who fuck up, are never those that are punished – it is always the poorest, the most decent, the most hard-working that bear the brunt. The Greeks have said “Enough is enough”. What do you say?
What is going on in Athens at the moment is resistance against an invasion — and this invasion is being justified with the extensive use of mythology.
By Alex Andreou, originally published on SturdyBlog
I have never been more desperate to explain and more hopeful for your understanding of any single fact than this: The protests in Greece concern all of you directly.
What is going on in Athens at the moment is resistance against an invasion; an invasion as brutal as that against Poland in 1939. The invading army wears suits instead of uniforms and holds laptops instead of guns, but make no mistake – the attack on our sovereignty is as violent and thorough. Private wealth interests are dictating policy to a sovereign nation, which is expressly and directly against its national interest. Ignore it at your peril. Say to yourselves, if you wish, that perhaps it will stop there. That perhaps the bailiffs will not go after the Portugal and Ireland next. And then Spain and the UK. But it is already beginning to happen. This is why you cannot afford to ignore these events.
The powers that be have suggested that there is plenty to sell. Josef Schlarmann, a senior member of Angela Merkel’s party, recently made the helpful suggestionthat we should sell some of our islands to private buyers in order to pay the interest on these loans, which have been forced on us to stabilise financial institutions and a failed currency experiment. (Of course, it is not a coincidence that recent studies have shown immense reserves of natural gas under the Aegean sea).
China has waded in, because it holds vast currency reserves and more than a third are in Euros. Sites of historical interest like the Acropolis could be made private. If we do not as we are told, the explicit threat is that foreign and more responsible politicians will do it by force. Let’s make the Parthenon and the ancient Agora a Disney park, where badly paid locals dress like Plato or Socrates and play out the fantasies of the rich.
It is vital to understand that I do not wish to excuse my compatriots of all blame. We did plenty wrong. I left Greece in 1991 and did not return until 2006. For the first few months I looked around and saw an entirely different country to the one I had left behind. Every billboard, every bus shelter, every magazine page advertised low interest loans. It was a free money give-away. Do you have a loan that you cannot manage? Come and get an even bigger loan from us and we will give you a free lap-dance as a bonus. And the names underwriting those advertisements were not unfamiliar: HSBC, Citibank, Credit Agricole, Eurobank, etc.
Regretfully, it must be admitted that we took this bait “hook, line and sinker”. The Greek psyche has always had an Achilles’ heel; an impending identity crisis. We straddle three Continents and our culture has always been a melting pot reflective of that fact. Instead of embracing that richness, we decided we were going to be definitively European; Capitalist; Modern; Western. And, damn it, we were going to be bloody good at it. We were going to be the most European, the most Capitalist, the most Modern, the most Western. We were teenagers with their parents’ platinum card.
I did not see a pair of sunglasses not emblazoned with Diesel or Prada. I did not see a pair of flip-flops not bearing the logo of Versace or D&G. The cars around me were predominantly Mercedes and BMWs. If anyone took a holiday anywhere closer than Thailand, they kept it a secret. There was an incredible lack of common sense and no warning that this spring of wealth may not be inexhaustible. We became a nation sleepwalking toward the deep end of our newly-built, Italian-tiled swimming pool without a care that at some point our toes may not be able to touch the bottom.
That irresponsibility, however, was only a very small part of the problem. The much bigger part was the emergence of a new class of foreign business interests ruled by plutocracy, a church dominated by greed and a political dynasticism which made a candidate’s surname the only relevant consideration when voting. And while we were borrowing and spending (which is affectionately known as “growth”), they were squeezing every ounce of blood from the other end through a system of corruption so gross that it was worthy of any banana republic; so prevalent and brazen that everyone just shrugged their shoulders and accepted it or became part of it.
I know it is impossible to share in a single post the history, geography and mentality which has brought this most beautiful corner of our Continent to its knees and has turned one of the oldest civilisations in the world from a source of inspiration to the punchline of cheap jokes. I know it is impossible to impart the sense of increasing despair and helplessness that underlies every conversation I have had with friends and family over the last few months. But it is vital that I try, because the dehumanisation and demonisation of my people appears to be in full swing.
I read, agog, an article in a well-known publication which essentially advocated that the Mafia knew how to deal properly with people who didn’t repay their debts; that “a baseball bat may be what’s needed to fix the never ending Greek debt mess”. The article proceeded to justify this by rolling out a series of generalisations and prejudices so inaccurate and so venomous that, had one substituted the word “Greeks” with “Blacks” or “Jews”, the author would have been hauled in by the police and charged with hate crimes. (I always include links, but not in this case – I am damned if I will create more traffic for that harpy).
So let me deal with some of that media Mythology.
Greeks are lazy. This underlies much of what is said and written about the crisis, the implication presumably being that our lax Mediterranean work-ethic is at the heart of our self-inflicted downfall. And yet, OECD data among its members show that in 2008, Greeks worked on average 2120 hours a year. That is 690 hours more than the average German, 467 more than the average Brit and 356 more than the OECD average. Only Koreans work longer hours. Further, the paid leave entitlement in Greece is on average 23 days, lower than most EU countries including the UK’s minimum 28 and Germany’s whopping 30.
Greeks retire early. The figure of 53 years old as an average retirement age is being bandied about. So much, in fact, that it is being seen as fact. The figure actually originates from a lazy comment on the NY Times website. It was then repeated by Fox News and printed on other publications. Greek civil servants have the option to retire after 17.5 years of service, but this is on half benefits. The figure of 53 is a misinformed conflation of the number of people who choose to do this (in most cases to go on to different careers) and those who stay in public service until their full entitlement becomes available. Looking at Eurostat’s data from 2005 the average age of exit from the labour force in Greece (indicated in the graph below as EL for Ellas) was 61.7; higher than Germany, France or Italy and higher than the EU27 average. Since then Greece have had to raise the minimum age of retirement twice under bail-out conditions and so this figure is likely to rise further.
Greece is a weak economy that should never have been a part of the EU. One of the assertions frequently levelled at Greece is that its membership to the European Union was granted on emotional “cradle of democracy” grounds. This could not be further from the truth. Greece became the first associate member of the EEC outside the bloc of six founding members (Germany, France, Italy and the Benelux countries) in 1962, much before the UK. It has been a member of the EU for 30 years. It is classified by the World Bank as a “high income economy” and in 2005 boasted the 22nd highest human development and quality of life index in the world – higher than the UK, Germany or France. As late as 2009 it had the 24th highest per capita GDP according to the World Bank. Moreover, according to the University of Pennsylvania’s Centre for International Comparisons, Greece’s productivity in terms of real GDP per person per hour worked, is higher than that of France, Germany or the US and more than 20% higher than the UK’s.
The first bail-out was designed to help Greek people, but unfortunately failed. It was not. The first bail-out was designed to stabilise and buy time for the Eurozone. It was designed to avoid another Lehman-Bros-type market shock, at a time when financial institutions were too weak to withstand it. In the words of BBC economist Stephanie Flanders: “Put it another way: Greece looks less able to repay than it did a year ago – while the system as a whole looks in better shape to withstand a default… From their perspective, buying time has worked for the eurozone. It just hasn’t been working out so well for Greece.” If the bail-out were designed to help Greece get out of debt, then France and Germany would not have insisted on future multi-billion military contracts. As Daniel Cohn-Bendit, the MEP and leader of the Green group in the European Parliament, explained: “In the past three months we have forced Greece to confirm several billion dollars in arms contracts. French frigates that the Greeks will have to buy for 2.5 billion euros. Helicopters, planes, German submarines.”
The second bail-out is designed to help Greek people and will definitely succeed. I watched as Merkel and Sarkozy made their joint statement yesterday. It was dotted with phrases like “Markets are worried”, “Investors need reassurance” and packed with the technical language of monetarism. It sounded like a set of engineers making minor adjustments to an unmanned probe about to be launched into space. It was utterly devoid of any sense that at the centre of what was being discussed was the proposed extent of misery, poverty, pain and even death that a sovereign European partner, an entire nation was to endure. In fact most commentators agree, that this second package is designed to do exactly what the first one did: buy more time for the banks, at considerable expense to the Greek people. There is no chance of Greece ever being able to repay its debt – default is inevitable. It is simply servicing interest and will continue to do so in perpetuity.
And the biggest myth of them all: Greeks are protesting because they want the bail-out but not the austerity that goes with it. This is a fundamental untruth. Greeks are protesting because they do not want the bail-out at all. They have already accepted cuts which would be unfathomable in the UK – think of what Cameron is doing and multiply it by ten. Benefits have not been paid in over six months. Basic salaries have been cut to 550 Euros (£440) a month.
My mother, who is nearly 70, who worked all her life for the Archaeology Department of the Ministry of Culture, who paid tax, national insurance and pension contributions for over 45 years, deducted at the source (as they are for the vast majority of decent hard-working people – it is the rich that can evade), has had her pension cut to less than £400 a month. She faces the same rampantly inflationary energy and food prices as the rest of Europe.
A good friend’s granddad, Panagiotis K., fought a war 70 years ago – on the same side as the rest of Western democracy. He returned and worked 50 years in a shipyard, paid his taxes, built his pension. At the age of 87 he has had to move back to his village so he can work his “pervoli” – a small arable garden – planting vegetables and keeping four chickens. So that he and his 83 year old wife might have something to eat.
A doctor talking on Al Jazeera yesterday explained how even GPs and nurses have become so desperate that they ask people for money under the table in order to treat them, in what are meant to be free state hospitals. Those who cannot afford to do this, go away to live with their ailment, or die from it. The Hippocratic oath violated out of despair, at the place of its inception.
So, the case is not that Greeks are fighting cuts. There is nothing left to cut. The IMF filleting knife has gotten to pure, white, arthritis-afflicted bone. The Greeks understand that a second bail-out is simply “kicking the can down the road”. Greece’s primary budget deficit is, in fact, under 5bn Euros. The other 48bn Euros are servicing the debt, including that of the first bail-out, with one third being purely interest. The EU, ECB and IMF now wish to add another pile of debt on top of that, which will be used to satisfy interest payments for another year. And the Greeks have called their bluff. They have said “Enough is enough. Keep your money.”
My land has always attracted aggressive occupiers. Its vital strategic position combined with its extraordinary natural beauty and history, have always made it the trinket of choice for the forces of evil. But we are a tenacious lot. We emerged after 400 years of Ottoman occupation, 25 generations during which our national identity was outlawed with penalty of death, with our language, tradition, religion and music intact.
Finally, we have woken up and taken to the streets. My sister tells me that what is happening in Syntagma Square is beautiful; filled with hope; gloriously democratic. A totally bi-partisan crowd of hundreds of thousands of people have occupied the area in front of our Parliament. They share what little food and drink there is. A microphone stands in the middle, on which anyone can speak for two minutes at a time – even propose things which are voted by a show of thumbs. Citizenship.
And what they say is this: We will not suffer any more so that we can make the rich, even richer. We do not authorise any of the politicians, who failed so spectacularly, to borrow any more money in our name. We do not trust you or the people that are lending it. We want a completely new set of accountable people at the helm, untainted by the fiascos of the past. You have run out of ideas.
Wherever in the world you are, their statement applies.
Money is a commodity, invented to help people by facilitating transactions. It is not wealth in itself. Wealth is natural resources, water, food, land, education, skill, spirit, ingenuity, art. In those terms, the people of Greece are no poorer than they were two years ago. Neither are the people of Spain or Ireland or the UK. And yet, we are all being put through various levels of suffering, in order for numbers (representing money which never existed) to be transferred from one column of a spreadsheet to another.
This is why the matter concerns you directly. Because this is a battle between our right to self-determine, to demand a new political process, to be sovereign, and private corporate interests which appear determined to treat us like a herd, which only exists for their benefit. It is the battle against a system which ensures that those who fuck up, are never those that are punished – it is always the poorest, the most decent, the most hard-working that bear the brunt. The Greeks have said “Enough is enough”. What do you say?
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011
ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ σε ΧΡΥΣΟ ΗΠΑ = ΜΗΔΕΝ.!!.και όμως ο Mahmoud Abdel Salam Omar συνελήφθει, με παρόμοιο τρόπο με τον Στρως Καν....
Θέμα: ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ σε ΧΡΥΣΟ ΗΠΑ = ΜΗΔΕΝ.!!.και όμως Mahmoud Abdel Salam Omar συνελήφθει....
Σε πραγματικα απίστευτο θρίλερ φαίνεται οτι θα εξελιχθεί η περιπτωση Στρος Καν. Συμφωνα με όσα αναφέρονται σήμερα, η FSB, δηλαδη οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες ασφαλείας της Ρωσίας, ενημέρωσαν τον πρωθυπουργό Πούτιν ότι ο πρώην αρχηγος του ΔΝΤ συνελήφθη στις 14 Mαη και παραπέμπεται για σεξουαλικά εκγλήματα, επειδή είχε στην κατοχή του αποδείξεις οτι τα κρατικά αποθέματα χρυσού πού κανονικα θα...έπρεπε να υπάρχουν και να φυλάσσονται στο Φόρτ Νοξ, των Ηνωμενων Πολιτειών , ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ Η ΕΧΟΥΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΕΙ , άγνωστο απο πότε..!!!.. Οι διατύπωση των έντονων ανησυχιών του Στρος Καν είχαν αρχίσει ενα μηνα πριν την συλληψή του, καθως οι ΗΠΑ , σαν κύριος μετοχος του ΔΝΤ, ειχαν "παγωσει" την παράδοση στο ΔΝΤ ποσότητας 191.3 τονους χρυσού οπως είχαν υποχρέωση να κάνουν μετα από την δευτερη τροποποίηση του καταστατικού λειτουργίας του Ταμείου.
Ο Στρος Καν, σύμφωνα με την αναφορά, διατυπωσε κατ επανάληψη τις ανησυχιες του πρός τις Αμερικανικές Υπηρεσίες, μεχρι που κάποιοι απο την CIA τον ενημέρωσαν για το πως έχει η κατάσταση και τον εφοδίασαν μάλιστα με τις αποδείξεις για την μην ύπαρξη αποθεμάτων χρυσού. Ο Στρος Καν επέλεξε να αναχωρήσει για την Ευρώπη, ενημερωσε τους πράκτορες της Γαλικης Ασφαλείας οτι επιθυμεί να αναχωρήσει χωρίς να γινει αντιληπτός, και οι πράκτορες του συνεστησαν να αφήσει το κινητό του στο ξενοδοχείο για να μην εντοπιστεί το στιγμα της θέσης του, καθως υπήρχαν ηδη πληροφορίες οτι οι ΗΠΑ ήθελαν την συλληψή του. Τελικα όμως ο Στρος Καν εκανε το μοιραιο λαθος να τηλεφωνησει απο το αεροπλανο της air france και πιάστηκε, με τα γνωστα επακόλουθα.
Η αναφορα, συνεχίζει πως τις αμεσως επόμενες μερες , ο Στρος Καν προσπάθησε να έλθει σε επαφη με τον φιλο του και κορυφαιο Τραπεζικο παραγοντα Αιγύπτιο Mahmoud Abdel Salam Omar με θέμα τις αποδείξεις που ειχε πάρει απο την CIA, ομως μολις προχθές ο 74χρονος κατά γενική ομολογία ευσεβής μουσουλμανος τραπεζιτης, συνελήφθη όπως ακριβώς και ο Στρος Καν , για σεξουαλικό έγκλημα.!!!!! ,
Ο πρωθυπουργός Πουτιν μετα την αναγνωση της παραπάνω αναφορας διεταξε την αναρτηση στην επισημη ιστιοσελιδα του Κρεμλινου, δήλωση υποστηριξης προς τον Στρος Καν, γενόμενος ετσι ο πρωτος ηγετης που λέει οτι ο Στρος Καν επεσε θύμα αμερικανικής συνομωσίας.
Ο Στρος Καν βεβαια δεν πρόκειται να πέσει αμαχητι στα δικαστηρια των ΗΠΑ.
Εδω πρέπει να σημειωθει οτι το κορυφαίο μέλος του αμερικανικού Κονγκρέσου Ron Paul εχει ανοικτα εκφράσει τις έντονες επιφυλάξεις τού κατα πόσο υπάρχουν αμερικανικα αποθέματα χρυσού στο Φορτ Νοξ, Ειχε μάλιστα ζητήσει την καταμέτρηση και τον έλεγχο της ποσότητας χρυσού που υπάρχει στο θησαυροφυλάκιο, ομως το αιτημά του απορρίφθηκε.!!
Επισης αναφερεται οτι το 2009 σε αποστολη χρυσου προς την Κινα, κατα τον έλεγχο ποιότητας εντοπιστηκαν πλαστοί ράβδοι χρυσού απο τους αριθμους των οποίων διαπιστώθηκε οτι είχαν για χρόνια αποθηκευθει στο Φορτ Νοξ των ΗΠΑ, .!!!
Αποτελεσμα όλων των παραπάνω ηταν, η η Κεντρικη Τράπεζα της Ρωσίας να αυξησει προχθές τα επιτόκιά της απο 0,25 σε 3,50 %,
Η αναφορα καταλήγει οτι ο Αμερικανικός λαός αφηνεται ανημερωτος και προπαντός απροετοίμαστος για την οικονομική καταστροφή της χώρας τους, πού ουτως η άλλως έρχεται.!!
Σε πραγματικα απίστευτο θρίλερ φαίνεται οτι θα εξελιχθεί η περιπτωση Στρος Καν. Συμφωνα με όσα αναφέρονται σήμερα, η FSB, δηλαδη οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες ασφαλείας της Ρωσίας, ενημέρωσαν τον πρωθυπουργό Πούτιν ότι ο πρώην αρχηγος του ΔΝΤ συνελήφθη στις 14 Mαη και παραπέμπεται για σεξουαλικά εκγλήματα, επειδή είχε στην κατοχή του αποδείξεις οτι τα κρατικά αποθέματα χρυσού πού κανονικα θα...έπρεπε να υπάρχουν και να φυλάσσονται στο Φόρτ Νοξ, των Ηνωμενων Πολιτειών , ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ Η ΕΧΟΥΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΕΙ , άγνωστο απο πότε..!!!.. Οι διατύπωση των έντονων ανησυχιών του Στρος Καν είχαν αρχίσει ενα μηνα πριν την συλληψή του, καθως οι ΗΠΑ , σαν κύριος μετοχος του ΔΝΤ, ειχαν "παγωσει" την παράδοση στο ΔΝΤ ποσότητας 191.3 τονους χρυσού οπως είχαν υποχρέωση να κάνουν μετα από την δευτερη τροποποίηση του καταστατικού λειτουργίας του Ταμείου.
Ο Στρος Καν, σύμφωνα με την αναφορά, διατυπωσε κατ επανάληψη τις ανησυχιες του πρός τις Αμερικανικές Υπηρεσίες, μεχρι που κάποιοι απο την CIA τον ενημέρωσαν για το πως έχει η κατάσταση και τον εφοδίασαν μάλιστα με τις αποδείξεις για την μην ύπαρξη αποθεμάτων χρυσού. Ο Στρος Καν επέλεξε να αναχωρήσει για την Ευρώπη, ενημερωσε τους πράκτορες της Γαλικης Ασφαλείας οτι επιθυμεί να αναχωρήσει χωρίς να γινει αντιληπτός, και οι πράκτορες του συνεστησαν να αφήσει το κινητό του στο ξενοδοχείο για να μην εντοπιστεί το στιγμα της θέσης του, καθως υπήρχαν ηδη πληροφορίες οτι οι ΗΠΑ ήθελαν την συλληψή του. Τελικα όμως ο Στρος Καν εκανε το μοιραιο λαθος να τηλεφωνησει απο το αεροπλανο της air france και πιάστηκε, με τα γνωστα επακόλουθα.
Η αναφορα, συνεχίζει πως τις αμεσως επόμενες μερες , ο Στρος Καν προσπάθησε να έλθει σε επαφη με τον φιλο του και κορυφαιο Τραπεζικο παραγοντα Αιγύπτιο Mahmoud Abdel Salam Omar με θέμα τις αποδείξεις που ειχε πάρει απο την CIA, ομως μολις προχθές ο 74χρονος κατά γενική ομολογία ευσεβής μουσουλμανος τραπεζιτης, συνελήφθη όπως ακριβώς και ο Στρος Καν , για σεξουαλικό έγκλημα.!!!!! ,
Ο πρωθυπουργός Πουτιν μετα την αναγνωση της παραπάνω αναφορας διεταξε την αναρτηση στην επισημη ιστιοσελιδα του Κρεμλινου, δήλωση υποστηριξης προς τον Στρος Καν, γενόμενος ετσι ο πρωτος ηγετης που λέει οτι ο Στρος Καν επεσε θύμα αμερικανικής συνομωσίας.
Ο Στρος Καν βεβαια δεν πρόκειται να πέσει αμαχητι στα δικαστηρια των ΗΠΑ.
Εδω πρέπει να σημειωθει οτι το κορυφαίο μέλος του αμερικανικού Κονγκρέσου Ron Paul εχει ανοικτα εκφράσει τις έντονες επιφυλάξεις τού κατα πόσο υπάρχουν αμερικανικα αποθέματα χρυσού στο Φορτ Νοξ, Ειχε μάλιστα ζητήσει την καταμέτρηση και τον έλεγχο της ποσότητας χρυσού που υπάρχει στο θησαυροφυλάκιο, ομως το αιτημά του απορρίφθηκε.!!
Επισης αναφερεται οτι το 2009 σε αποστολη χρυσου προς την Κινα, κατα τον έλεγχο ποιότητας εντοπιστηκαν πλαστοί ράβδοι χρυσού απο τους αριθμους των οποίων διαπιστώθηκε οτι είχαν για χρόνια αποθηκευθει στο Φορτ Νοξ των ΗΠΑ, .!!!
Αποτελεσμα όλων των παραπάνω ηταν, η η Κεντρικη Τράπεζα της Ρωσίας να αυξησει προχθές τα επιτόκιά της απο 0,25 σε 3,50 %,
Η αναφορα καταλήγει οτι ο Αμερικανικός λαός αφηνεται ανημερωτος και προπαντός απροετοίμαστος για την οικονομική καταστροφή της χώρας τους, πού ουτως η άλλως έρχεται.!!
Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
![[Valid Atom 1.0]](valid-atom.png "Validate my Atom 1.0 feed")
